Lek. Rozdział 3

            Zebrawszy podpisane przez uczestników spotkania dokumenty, profesor Kos podszedł do rzutnika. Po chwili na ekranie ukazał się obraz otoczonego palmami szpitalnego budynku. Uwagę Ady przykuły angielskie i arabskie napisy nad wejściem.

- To Egipt – wyjaśnił Kos. - Kilka miesięcy temu, do jednego ze szpitali został przyjęty turysta z objawami ciężkiej infekcji płuc. To jeden z dwóch szpitali w mieście, prowadzony przez europejską, głównie niemiecką obsadę. Mimo leczenia, stan pacjenta się nie poprawiał, a nawet uległ pogorszeniu.

            Zgromadzonym ukazał się kolejny slajd z listą zastosowanych antybiotyków. Przy każdym z nich widniał czerwony minus. Tylko ostatni, o długiej i dziwnie brzmiącej nazwie, oprócz minusa miał dostawiony mały jasnozielony plusik.

- Oporność na wszystko? – Ada i Zaława zadali pytanie niemal równocześnie.

- Niestety tak. – Profesor rozłożył ręce. – Z posiewów udało się pozyskać szczep bakterii przypominających dwoinkę zapalenia płuc, ale jak widzieliście, zachowującą się nietypowo. Odizolowali pacjenta i właściwie czekali aż umrze, bo o transporcie nie mogło być mowy, ale wtedy jeden z egipskich pielęgniarzy zaoferował pomoc. Nie mieli nic do stracenia, więc podali choremu lek, który dostarczył…

- Chce nam pan powiedzieć, że zadziałał? – przerwał profesorowi Zaława.

- Owszem.

- Co to było? Jakiś glikopeptyd? – Ada uznała za stosowne włączyć się do dyskusji, zadając choćby tak banalne pytanie. Dla profesora i pozostałej dwójki naukowców, wrażliwość tej akurat bakterii na antybiotyki glikopeptydowe musiała być oczywista. Resztą uczestników zupełnie się nie przejmowała, nie traktując ich jako partnerów do rozmowy.  

- I tu pojawia się problem. – Profesor zwrócił się wprost do Ady. – Nie mamy pojęcia, co to było.

- Jak to? – tym razem do chórku dołączyła Magda i ku zaskoczeniu naukowców także Max. 

- Pielęgniarz, o którym mówiłem jest poprzez żonę związany z plemieniem osiadłym na pustyni, kilkadziesiąt kilometrów od miasta. Oni dostarczyli lek, ale podawali go sami i nie pozwolili zbadać.

- Nie zrobiono wcześniej antybiogramu?! – Ada poderwała się z krzesła.

- Nie było czasu, a kiedy po dwunastu godzinach nastąpiła poprawa, nikt nie odważył się ryzykować zaprzestania terapii…

- Zaprzestania terapii? Nie rozumiem…

- Taki widać postawili warunek. – Bardziej stwierdził, niż zapytał Max. – To dość typowe. Ludzie pustyni zazdrośnie strzegą swoich tajemnic.

- Ale tu chodziło o życie człowieka! – Ada pokręciła z niedowierzaniem głową. Spojrzała na Załawę, jakby szukała u niego wsparcia.

- O życie niewiernego. – Max nie ustępował. – I tak wykazali dobrą wolę.

- To niewyobrażalne! – W głosie profesora Załawy dało się słyszeć oburzenie. – A co na to władze szpitala? Lekarz prowadzący?

- Nie mieli wielkiego wyboru. Poza tym, nie znacie tamtejszych zwyczajów, układów… - Profesor spojrzał wymownie na Maxa, który tymczasem zsunął się nieco na krześle i kołysał nim w przód i w tył.

            Ada posłała mu uważne spojrzenie. Nonszalancja tego człowieka zaczynała naprawdę działać jej na nerwy. Odwróciła głowę w stronę Załawy. On także obserwował Maxa. 

- Pacjent przeżył? – spytała po chwili.

- Tak – odparł profesor.

- Dlaczego nic o tym nie wiedzieliśmy? To sensacja, a tymczasem… - Ada poczuła na przedramieniu dłoń Załawy i urwała w pół zdania. Zrozumiała bez słów, że powinna powściągnąć język.

- Całe zdarzenie udało się na razie utrzymać w tajemnicy dzięki hojnej darowiźnie dla dyrekcji szpitala, ale przede wszystkim, dzięki błyskawicznej reakcji jednego z lekarzy. – Pospieszył z wyjaśnieniem Kos. - Przebywał wcześniej na stażu w moim instytucie i nawiązała się między nami nic sympatii.  

 - Jakie w związku z tym przewidział pan dla nas zadanie? – Zaława utkwił w mówcy badawcze spojrzenie.

- Trzeba dotrzeć do ludzi, którzy mają lek i ustalić jego skład.

- Powiedział pan, że nie zgodzili się go podać – wpadła mu w słowo, milcząca dotąd Magda.

- Moja droga, przecież mnie znasz. – Profesor uśmiechnął się dobrotliwie, ale jego oczy zalśniły dziwnym blaskiem. – Pracuję nad tym od dwóch miesięcy. Nie dadzą wywieźć leku, ale pozwolą zbadać.

- Jeśli poznamy skład, to przecież tak, jakby nam go dali. – Ada zmarszczyła brwi.

- Oni tego nie rozumieją. – Usłyszała głos Maxa. Spojrzała w tamtą stronę i napotkała uważne spojrzenie szarych oczu. Nie wyrażały żadnych emocji, ani pozytywnych, ani negatywnych. Stwierdził fakt, ale nie opowiadał się po żadnej stronie.

- A co z tą bakterią? – Zainteresował się nagle Zaława. – Mamy ją?

- Niezupełnie… - Kos potarł otłuszczony podbródek. – W obawie przed epidemią dyrektor szpitala nakazał zniszczyć wszystko, co miało z nią styczność. Szalki z posiewami również…

            Siedząca naprzeciw Kosa trójka naukowców jęknęła zawiedziona.

- Spokojnie. – Profesor uniósł w górę dłonie, jakby chciał ich uciszyć. – Turysta był wcześniej w innym państwie, gdzie najprawdopodobniej się zaraził. W każdym razie wyizolowano tam od innych chorych podobne bakterie…

- Te same objawy? Czym ich leczono? – Ada znów zbyt późno ugryzła się w język. Na szczęście pozostałym udzieliła się jej ekscytacja.

- Podobne objawy i podobne leczenie. – Kos uśmiechnął się smutno. – Ale żaden z chorych nie przeżył.    

- Nadal uważa pan, że nie mamy prawa domagać się tego leku? – Zaława wychylił się do przodu i spojrzał na Maxa, wyraźnie go prowokując. Ten jednak nie podjął dyskusji, a tylko wzruszył ramionami.

- Czy ktoś jeszcze zachorował? Mam na myśli, czy ten turysta kogoś zaraził? – Magda, wyraźnie podekscytowana, przerwała kłopotliwą ciszę, która zapanowała po słowach Załawy.

- Z tego, co wiemy, nie. To również przyczyniło się do utrzymania wszystkiego w tajemnicy. – Kos wyraźnie się odprężył, widząc, że między Maxem i Załawą chwilowo zapanował rozejm. – A teraz jeszcze jedna sprawa – ciągnął. – Bardzo mi zależy na przyspieszeniu terminu wyjazdu. Spróbujmy… za dwa tygodnie? – Zaplótł ręce na brzuchu i czekał na reakcje zgromadzonych. Tak, jak przypuszczał, żadne z jego gości nie zaprotestowało. Magda pokiwała głową ze zrozumieniem, Ada i Zaława sięgnęli po telefony, by sprawdzić kalendarze, a Max odchylił się w tył i przymknął oczy, jakby w skupieniu analizował w pamięci rozkład swoich zleceń.

***

            Wychodząc ze spotkania Ada miała dziwne wrażenie, że dała się wciągnąć w spiralę zdarzeń, których do końca nie pojmowała. Kos nie powiedział im wszystkiego, ba, nawet tego nie ukrywał. Poza tym, że wszystko rozegrało się w Egipcie, nie wymienił miasta, gdzie stał szpital, ani nazwy kraju, z którego turysta przywlókł infekcję. Irytowało ją to, ale z drugiej strony, zdawała sobie sprawę, że sama postąpiłaby dokładnie tak samo. Już od dawna wiedziała, że w świecie nauki, zachowanie tajemnicy odgrywało kluczową rolę. Konkurencja nie spała nigdy, a przy współczesnych środkach komunikacji podkradanie pomysłów właściwie spowszedniało. Kiedyś takie zdarzenia budziły powszechne oburzenie i nierzadko stawały się przyczyną ostracyzmu wobec „złodzieja”. Tymczasem obecnie Amerykanie podkradali naukowców z całego świata, a Chińczycy fałszowali nagminnie badania. Nikt na to nie reagował. No, chyba, że ktoś odważył się wystąpić przeciwko któremuś z koncernów…

- Przepraszam. – Niski ciepło brzmiący męski głos i delikatne dotknięcie ramienia przerwało Adzie rozmyślania. – Może da się pani zaprosić na kawę? – Nie zauważyła, że Zaława poszedł za nią do lobby. – Chętnie zaproponowałbym coś mocniejszego, żeby łatwiej nam było przejść na „ty”, ale kawa wydaje mi się bardziej odpowiednia dla kierowcy.

- Nie jestem pewna… - Ada zawahała się, zerkając na maleńki złoty zegarek. Czas jednak nie naglił. – Właściwie, to czemu nie? – Posłała mężczyźnie przyjazne spojrzenie, okraszone delikatnym, prawie zalotnym uśmiechem. – W naszym przypadku, przejście do mniej oficjalnych form nie będzie trudne. – Uznała, że dorównywali sobie stopniem naukowym i pozycją zawodową. - Poza tym, rzeczywiście, zostawiłam na parkingu samochód, więc kawa musi wystarczyć.

            Weszli do oddzielonej taflą kolorowego szkła części barowej i zamówiwszy dwa espresso, usiedli przy niewielkim stoliczku. Oboje milczeli przez dłuższą chwilę.

- Wierzysz mu? – Zaława odezwał się pierwszy.

- Kosowi? Chyba tak. – Zastanowiła się. Dlaczego miałaby nie wierzyć? Rynek leków był jednym z najbardziej dochodowych, ale też pełnym patologii i wypaczeń. Odkrycie nowego skutecznego antybiotyku z pewnością dałoby gigantyczne dochody. Pod warunkiem wyłączności na okres ochrony patentowej. – Ty pewnie nie, skoro pytasz. – Przyjrzała się swemu rozmówcy dokładniej.

            Szczupły, choć nie wysportowany, lekko szpakowaty, gładko ogolony i do tego doskonale ubrany, robił dobre wrażenie. Odpowiedział na zainteresowanie swoją osobą śmiałym spojrzeniem.

- Profesor pominął sporo informacji – zaczął powoli. – Rozumiem to, ale… - Umilkł na widok kelnera, który postawił na stoliczku dwie filiżanki, małe szklaneczki z wodą i miseczkę drobnych ciasteczek.

- Och, Grzegorzu. – Ada z uśmiechem uniosła w górę maleńkie naczynie wypełnione ciemnym, parującym płynem. – Przecież żadne z nas nie podałoby takich informacji. – powiedziała. Upiła odrobinę i oblizała wargi koniuszkiem języka.

- Ado, czy raczej Adelajdo? – Zaława podążył wzrokiem do ust swojej towarzyszki.

- Ado, jeśli łaska. – Pochwyciwszy spojrzenie Załawy, przymrużyła zalotnie oczy. Jeszcze nie wiedziała do czego, ale zainteresowanie tego człowieka mogło się przydać. Jego spostrzegawczość także. – Przerwałam ci myśl – podjęła.

- Zastanawia mnie, czy wszystkim nam obiecał to samo? – Zaława uśmiechnął się chytrze. – Ma ogromny budżet, nawet jak na całkowicie nowy antybiotyk, a przy tym żadnych gwarancji powodzenia. Niepokoi mnie też ten Max. To nie jest prawdziwe imię. I jak on się właściwie nazywa? A słyszałaś, jak kręcił nosem na udział kobiet w badaniach?

- Nie w badaniach, tylko w wyjeździe. Skoro ma być odpowiedzialny za całą grupę, a jedziemy do Egiptu, to raczej zrozumiałe. – Spróbowała obiektywnie spojrzeć na sprawę. Upiła kolejny łyk kawy. – Ale masz rację, ma w sobie coś niepokojącego… - Nie była to szczera opinia. Młody, pewny siebie, nawet zarozumiały… Intrygował, chociaż chętnie utarłaby mu nosa…

- Chyba naprawdę ci podpadł. – Zaława dotknął delikatnie szczupłych palców Ady. – Aż się zaróżowiłaś.

- Nie żartuj! – Pokryła zmieszanie gniewnym wykrzywieniem ust, ale nie cofnęła ręki. Zauważyła, że Zaława nie nosił obrączki. – To działanie kofeiny, nic więcej. – Wzruszyła ramionami.

- To świetnie, bo zdaje się, że nasz tajemniczy „opiekun” właśnie tu idzie. – Zaława cofnął dłoń.

            Max nie podszedł jednak do rozmawiających, ale usiadł przy barze i zamówił piwo. Przyjacielska atmosfera, panująca dotychczas przy stoliku, gdzieś się jednak ulotniła. Ada nagle poczuła się skrępowana.

- Powinnam już wracać. – Posłała Załawie przepraszający uśmiech. – Wyjazd za dwa tygodnie, to w moim przypadku karkołomne przedsięwzięcie – westchnęła.

- Podobnie, jak w moim. – Zaława pokiwał głową.

            Wychodząc, zauważyli, że Max, na pozór zajęty rozmową z barmanem, dyskretnie im się przygląda. Fragmenty wolnej lustrzanej powierzchni, na tle której ustawiono butelki z alkoholem, doskonale się do tego nadawały.

- Dziękuję za kawę i miłe towarzystwo. – Ada wyciągnęła do Załawy dłoń, którą ten musnął ustami, przytrzymując jednocześnie dłużej, niż wypadało. Musiała przyznać, że sprawił jej tym przyjemność.

- Idę w tę samą stronę – odparł, spoglądając na przeszklone drzwi.

- Nie mówiłeś przypadkiem, że zostajesz do jutra? – Zmarszczyła leciutko brwi.

- Owszem. Miałem jednak nadzieję na hiszpańską kuchnię, a tu jej nie serwują, więc muszę się przejechać do centrum.

- W takim razie, chętnie cię podwiozę – powiedziała z czarującym uśmiechem i wziąwszy swego towarzysza pod ramię, skierowała się do windy, by zjechać do podziemnego parkingu. – Mamy niedaleko instytutu lokal z kuchnią andaluzyjską. Nie wyobrażasz sobie, jakie serwują cuda!

- Przypuszczam, że nie dasz się namówić na wspólny posiłek - westchnął, posyłając rozmówczyni tęskne spojrzenie. – A może jednak?

- Tym razem nie. – Roześmiała się odrobinę za głośno. – Ale zapamiętam sobie, że proponowałeś obiad. – Kiedy ostatni raz widziała w oczach mężczyzny pożądanie? Na pewno nie ostatnio i nie w domu. Na uczelni, owszem, jednak Załawy nie porównałaby z byle asystentem. Co to, to nie!

- Liczę na to – odparł tymczasem mężczyzna, przyciskając nieznacznie dłoń Ady do swego boku.