Meteory. Po zachodzie słońca. Prolog

Prolog

Poznań rok 1993

Samochody poruszały się leniwie, jakby to one zaspały, a nie ich właściciele. Inna sprawa, że okolica Targów Poznańskich zawsze była zatłoczona, a jesienne miesiące obfitowały w wystawy. Blisko pięćdziesięcioletnia zadbana kobieta o kasztanowych włosach, prowadząca srebrzystoszare elegancki Audi obserwowała ze znudzoną miną przechodniów, posyłających jej od czasu do czasu zazdrosne spojrzenia. Nie robiło to na niej najmniejszego wrażenia. Status, jakim się cieszyła był zasługą jej pochodzenia, zdolności i ciężkiej pracy, w równych proporcjach. Helena należała do uprzywilejowanej rodziny, cieszącej się szacunkiem nie tylko w kraju, ale także, a może przede wszystkim, na świecie. Nie musiała się spieszyć już od wielu lat. To inni spieszyli się, żeby ona nie musiała na nich czekać. Stali oboje z mężem na czele potężnej firmy zajmującej się transportem i pośrednictwem w handlu wszystkim. Ich jedyna córka, Julia, miała odziedziczyć prawdziwe imperium. Na razie jednak miała przed sobą o wiele ważniejsze zadanie. Lada dzień miała urodzić córkę, na którą Helena czekała z nieopisaną radością, ale też z ogromnym niepokojem. Zadbała o to, by jej dziecku niczego nie brakowało, by Julia była otoczone miłością i dostatkiem, i by mogła dokonać niezależnego wyboru, kiedy nadejdzie czas na miłość. Wybrała zdolnego prawnika z niezamożnej rodziny, który świata poza nią nie widział, i którego zarówno Helena jak i jej mąż pokochali, jak syna. Teraz miało się okazać, czy wybór był słuszny.

Z torebki rzuconej na siedzenie pasażera rozległo się ciche brzęczenie. Helena nie spuszczając z oczu ulicy, pogrzebała w środku ręką i wyciągnęła telefon komórkowy.

- Tak Piotrusiu? – zawsze zdrabniała imię zięcia.

- Dzień dobry, mamo. Dzwonię ze szpitala. Przywiozłem Julię...

- O mój boże! Co z nią?! - Helena nacisnęła odruchowo hamulec. Kierowca jadący za nią zahamował w ostatniej chwili i nie wytrzymawszy nerwowo, zaczął trąbić. Helena nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem.

- Mamy córkę! – w jego głosie dało się słyszeć rozpierającą go radość.

- Jak to? Już? – Helena poczuła, że robi jej się gorąco – Kiedy?

- Jakieś dwadzieścia minut temu. Obiecałem Julii, że do ciebie zadzwonię, ale muszę do niej wracać. Mała jest zdrowa, a Julia już dochodzi do siebie. Mamo, jestem taki szczęśliwy! – głos mu się załamał.

- Zaraz tam będę. Nie odstępuj ich na krok! – przykazała i rozłączyła się.

Helena popatrzyła na wyświetlacz komórki, po czym włączyła migacz i skręciła w pierwszą przecznicę. Dodała gazu. Jeśli chciała wszystkiego dopilnować, musiała się pospieszyć.

Wyjechawszy poza najbardziej zatłoczoną strefę, sięgnęła po telefon.

- Dzień dobry, pani Jadziu, jakieś nowiny? - spytała, jak zwykle uprzejmie, ale konkretnie.

- Nie proszę pani. Starsza pani śpi. - usłyszała nieco drżący głos opiekunki swojej matki.

- Na pewno?

- Na pewno, proszę pani. Po tych nowych lekach, które pani przywiozła, ona prawie cały czas śpi...

- To dobrze – Helena była lekko zniecierpliwiona – Jest słaba. Powinna dużo spać.

- Oczywiście. Jak pani uważa – zgodziła się natychmiast opiekunka.

Helena rozłączyła się i skupiła na drodze. Do szpitala nie było daleko, ale tu też panował spory ruch. Wszyscy spieszyli się do pracy.

- Cholera, wszystko na mojej głowie! - zaklęła pod nosem, wiedząc, że sama jest sobie winna. Nigdy nie dopuszczała do swoich tajemnic ani męża, ani córki, o zięciu nie wspominając.

Zatrzymała się przed szpitalnym szlabanem i otworzyła okno, machając niebieskim banknotem. Strażnik podszedł do samochodu, a po chwili Helena już wjeżdżała na teren parking. Odnalezienie odpowiedniego oddziału nie zajęło jej więcej niż pięć minut. Wkroczyła tam jak do siebie. Nie po to kupiła sprzęt wart kilkaset tysięcy złotych, żeby teraz szukać fartucha, czy ochraniaczy na buty.

Właśnie miała przywołać jedną z pielęgniarek, żeby ta zaprowadziła ją na Oddział Porodowy, kiedy znów odezwała się jej komórka.

- Strasznie panią przepraszam... - jąkała się pani Jadzia – Starsza pani... Naprawdę nie wiem, jak to się stało...

- Na boga, pani Jadziu, niech się pani weźmie w garść! - Helena czuła, że włosy stają jej dęba. - Co z moją matką?

- Ona... ona nie żyje – wykrztusiła przerażona kobieta.

- Kiedy zmarła? - głos Heleny brzmiał głucho.

- Nie dawniej, niż godzinę temu. Przysięgam, że jak do niej zaglądałam godzinę temu, to oddychała. Spała... - Opiekunka zaniosła się szlochem – Nikt jeszcze przy mnie nie umarł! Jeszcze jest ciepła, tylko ręce ma takie zimne. Wygląda, jakby spała... uśmiecha się...

- Wystarczy. - Helena oparła się o ścianę, jakby miała zemdleć – Przyślę tam lekarza, żeby stwierdził zgon. Niech się pani nie rusza z mieszkania.

- Dobrze, proszę pani.

Helena zebrała się w sobie i ruszyła na Porodówkę. Czyżby matka ją przechytrzyła? Nie, to niemożliwe! Dostawała podwójne leki, była półprzytomna! Czuła, że wszystko się w niej gotuje. Młodziutka położna wybiegła z dyżurki, próbując ją zatrzymać.

- Proszę zawołać oddziałową – poleciła Helena głosem nie cierpiącym sprzeciwu. Dziewczyna zawahała się. - Nazywam się Helena Littenstein–Kraft i chcę zobaczyć moją wnuczkę – wysyczała.

- Pani Kraft – nazwisko najwyraźniej zrobiło na położnej wrażenie – Oczywiście. Proszę tylko to nałożyć – Chwyciła jednorazowy fartuch i zarzuciła go na ramiona pobladłej Heleny.

- Mama? - Zięć powitał ją przed drzwiami pojedynczej salki, gdzie umieszczono Julię wraz z dzieckiem. - Jesteś niesamowita!

- Pokaż mi moją wnuczkę – Starała się przywołać na twarz uśmiech.

- Julia chyba przysnęła. Jest strasznie zmęczona – Piotr zagrodził Helenie drogę – Były pewne komplikacje... - zaczął – Ale już wszystko w porządku – dodał szybko. Widząc, że jego słuchaczka blednie. - Po prostu nagle przestaliśmy słyszeć serduszko, jakby się zatrzymało... Na szczęście okazało się, że to chyba tylko wina sprzętu...

- Pokaż mi dziecko – jęknęła, czując, że nogi się pod nią uginają.

Weszli do przestronnego pokoju z jednym łóżkiem i małym przeźroczystym łóżeczkiem obok niego. Julia spała, a w łóżeczku obok leżała spokojnie maleńka dziewczynka. Piotr wyjął ją ostrożnie i podał Helenie. Dziecko było wyjątkowo spokojne i wcale nie wyglądało na zmęczone niedawnym porodem. Helena w napięciu obserwowała twarz swojej pierwszej wnuczki. Nagle mała otworzyła szeroko oczy. Jedno było ciemnoniebieskie, a drugie znacznie ciemniejsze, prawie czarne.

- Niesamowite, prawda? - Piotr wpatrywał się w córkę z zachwytem – Pediatra powiedział, że kolor oczu się zmieni, ale pewnie będzie miała jedno oko niebieskie, a drugie piwne, jak twoja matka.

Helena podniosła na niego wzrok, ale nie odpowiedziała uśmiechem. Teraz była prawie pewna. Rosanna jakimś sposobem ominęła wszystkie zabezpieczenia. Jedno trzeba było przyznać, miała naprawdę wyjątkowe zdolności.

Piotr przyglądał się teściowej z dziwnym wyrazem twarzy. Jeszcze nie wiedział, że jej serce przepełniał ból. Ból prawie tak silny, jak ten, który miała mu wkrótce zadać.