Meteory. Po zachodzie słońca 7

Warszawa. Lipiec 2014

Siedząc w poczekalni Majka uzmysłowiła sobie, że jeszcze nigdy nie była u ginekologa, nie licząc tego jednego razu, kiedy poszła się zapisać do uczelnianej poradni.

- Proszę! - łagodny męski głos wyrwał ją z zamyślenia.

- Dzień dobry – uśmiechnęła się nieśmiało – Właściwie, to nie wiem, czy nie przesadzam, ale obudziłam się z bólem i... nie wiem, czy to coś poważnego, bo nigdy czegoś takiego nie miałam. Właściwie, to już mnie prawie nie boli...

- Zaraz zobaczymy – starszy szpakowaty pan uśmiechał się łagodnie – Rozbierz się złotko i usiądź wygodnie na fotelu. Zbadam cię, a ty mi w międzyczasie powiesz, czy pojawiło się coś poza bólem. Upławy? Krwawienie?

- Chyba troszkę tak...

- Troszkę?

- Rano miałam zabrudzone uda, ale potem nic już nie krwawiło.

- Który to dzień cyklu?

- Jestem cztery dni po okresie.

Mają czuła się coraz bardziej nieswojo, choć lekarz był niezwykle miły i taktowny.

- Współżyłaś?

- Jeszcze nie – wydukała, czerwieniąc się. Przecież sen się nie liczył, ale mimo to, poczuła dziwne łaskotanie w dole brzucha.

Lekarz usiadł naprzeciw niej na niskim stołeczku. Położyła się i czekała. Poczuła, jak rozchyla delikatnie płatki jej kobiecości. Teraz wiedziała, jak to jest, ale badanie to było coś zupełnie innego niż to w jej śnie. Wtedy, to było takie erotyczne doznanie, takie zmysłowe...

- Nie współżyłaś złotko? Mnie trzeba powiedzieć prawdę – lekarz przyglądał jej się uważnie, ale wciąż się uśmiechał.

- Nie. To znaczy... - O co mu chodzi? - Nie. Na pewno nie! - zaprzeczyła gwałtownie.

- Mnie to wygląda na otarcia. Strzępki błony dziewiczej... – doktor spoważniał - Nie pamiętasz, żebyś ostatniej nocy odbyła stosunek?

Majka z trudem przetrawiała słowa. Stosunek ostatniej nocy? Owszem, ale we śnie. We śnie! Nie naprawdę. Otarcia? Błona dziewicza w strzępach? Ból, krew na udzie... O kurwa! Ale jak to możliwe? Uniosła się na łokciach i spojrzała na doktora ze zdumieniem.

- To niemożliwe – wymamrotała.

- Dziecko, jeśli tego nie pamiętasz, to być może... Czy spałaś w domu? - doktor zdjął jej stopy ze strzemion i złączył je razem, pozwalając Majce usiąść.

- Oczywiście, że w domu. Byłam sama. Drzwi były zamknięte – tłumaczyła się gorliwie, kiedy dotarło do niej, co sugeruje.

- Sam nie wiem... - westchnął – Muszę cię zbadać. Wygląda na to, ze doszło do penetracji, ale ty twierdzisz, że nie pamiętasz. Sama rozumiesz...

Nic, kurwa, nie rozumiem, łkała w myślach. On się myli. To niemożliwe! Ja nie zwariowałam.

- Proszę mnie zbadać. To na pewno jakieś nieporozumienie – wzięła głęboki wdech i z powrotem położyła się na fotelu.

Doktor westchnął ciężko.

Badanie nie było przyjemne i po chwili Majka zaczęła żałować, że o nie poprosiła. Co ja mam powiedzieć, zastanawiała się gorączkowo? Że kochałam się we śnie z mężczyzną, którego zobaczyłam na przystani? Że wymyśliłam sobie kochanka i śniłam o nim, a on mnie przeleciał naprawdę? Przez sen?

- To wszystko. Pobrałem wymaz i zobaczymy pod mikroskopem, ale obawiam się, że jednak doszło do penetracji i to dość... - zawahał się – No, otarć jest sporo.

Majka ubierała się w milczeniu.

- Gdybyś, dziecko chciała porozmawiać z psychologiem... - wciąż patrzył na nią łagodnie i jakoś tak po ojcowsku – Piętro wyżej jest moja koleżanka. Bardzo miła kobieta. Może z nią będzie ci łatwiej?

- Dobrze, zajrzę tam – Miała wrażenie, że powietrze zgęstniało i zaczyna ja dusić. Chcę już wyjść. Chcę stąd wyjść!

- Proszę się pokazać pojutrze. Będę miał wynik badania.

- Badania?

- Na obecność nasienia. I proponuję zrobić badanie w kierunku chorób przenoszonych drogą płciową – wręczył jej skierowanie – Krew można pobrać jutro rano w naszym laboratorium.

- Dziękuję. Zrobię to. Do widzenia.

Majka, jak w transie wzięła kartkę i wyszła na korytarz. Przeszła obok recepcji i wyszła na powietrze. Wzięła głęboki wdech. Nic to nie dało. Jestem wariatką, pomyślała z rozpaczą, albo lunatykuję, albo zrobiłam to sobie sama... Wolałaby to drugie. Wolałaby? Nie! To się nie dzieje naprawdę! Stała jeszcze jakiś czas, po czym powoli, jakby pokonywała wewnętrzny opór, zawróciła do przychodni.

- Chciałabym się spotkać z panią psycholog. Jeśli to możliwe, to teraz – powiedziała nieswoim głosem.

---

Wyspy greckie. Lipiec 2014

Katamaran pod pełnymi żaglami wyglądał jak łabędź, który zaraz ma się poderwać do lotu. Fale przełamywały się pod jego kadłubami z głośnym sykiem. Mocno zbudowany sternik trzymał koło pewną ręką, choć przy Maltemi, ciepłym wietrze o stałym kierunku, nie miał wiele pracy. Załoga złożona z czterech mężczyzn, dorównujących mu posturą, przyczaiła się w jego pobliżu, by być na każde zawołanie. Kiedy o świcie zarządził nagły powrót do portu w Rodos, nawet nie mrugnęli okiem. Gotowi byli spełnić każde, nawet najdziwniejsze jego polecenie. Jedli na zmianę, by nie opóźniać podróży, od czasu do czasu zerkając na jego chmurną twarz.

- Zbliżamy się do portu, co mam im powiedzieć? - Jeden z mężczyzn zwrócił się do sternika, kiedy na horyzoncie zamajaczyły wieżyczki Rodos.

- Przejmij ster. Sam ich wywołam – Wstał i ruszył do wnętrza katamaranu, ujął krótkofalówkę i wybrał odpowiedni kanał. - Tu „Insomnia”, tu „Insomnia”, proszę o miejsce dla katamaranu 60 stóp. Wyszliśmy od was wczoraj rano. - Przełączył się na odbiór i słuchał przez chwilę – Nie, nie potrzebujemy napraw, ale proszę mi wezwać taksówkę – odpowiedział i rozłączył się.

Gdy tylko skończyli cumować, był gotów do zejścia na ląd.

- Czy ktoś o mnie pytał? - wręczył strażnikowi portowemu banknot.

- Na mojej zmianie nie, panie Lowrens, ale wczoraj rano pytała jakaś dziewczyna. Jeśli pan chce, to zadzwonię do kolegi, ale na pewno nie udzielił żadnych informacji na pana temat.

- Dziękuję. Nie trzeba go niepokoić – odparł i klnąc pod nosem ruszył do czekającej przy szlabanie taksówki. Wpadł we własne wnyki. Przecież osobiście opłacił dyskrecję strażników. - Wiesz, gdzie są prowadzone prace archeologiczne w obrębie miasta? - zwrócił się do taksówkarza.

- To po przeciwnej stronie starego miasta.

- Jedziemy! - rzucił i sięgnął po komórkę. - Jean? Zostaniemy tu co najmniej do jutra. Załatw formalności.

Czas konieczny na dojazd do stanowisk archeologów postanowił wykorzystać na ułożenie sobie planu działania, na wypadek, gdyby jej nie znalazł. Była przecież taka możliwość. Z jednej strony, szukała go, więc chciała fizycznego kontaktu, z drugiej jednak... w zaistniałej sytuacji, mogła zmienić zdanie.

Oskar wrócił myślami do poranka, kiedy obudziwszy się, odkrył ślady krwi. W pierwszej chwili pomyślał, że to otarcie, drobiazg... Takie rzeczy już mu się zdarzały. Jednak ślady na pościeli były dość jednoznaczne. Nie miał pojęcia, jak to możliwe. Uprawiał seks wielokrotnie, ale zawsze bez konsekwencji. To, co robił we śnie, miało wpływ tylko na niego, nigdy na dziewczyny, które posuwał. Po przebudzeniu miały przyjemne wspomnienia i to wszystko. Czasem przywoływały go wielokrotnie. Były śmiałe, wiedząc, że nic im nie grozi. Miał w czym wybierać. Niektóre wiedziały doskonale, kim jest, inne być może się domyślały? Może nawet na coś liczyły? Nie zastanawiał się nad tym. Żadnej nie planował poznawać lepiej...

Podświadomość podsuwała mu wytłumaczenie całej sytuacji. Nigdy nie robił tego z dziewicą. Powinien był sprawdzić w Kodeksie, ale przywołała go tak szybko, że zaczął wątpić, czy powiedziała mu prawdę, a potem już nie chciał się wycofać. Powinien to odwlec i sprawdzić! Ale tego nie zrobił.

- Kurwa! - uderzył dłonią w siedzenie.

- Prawie jesteśmy – głos taksówkarza przerwał mu rozważania.

- Czekaj tu – rzucił, podając mu kilka banknotów.

Na zalanym słońcem terenie ogrodzonym niskim płotkiem z siatki, zauważył kilka pochylonych nad ziemią postaci. Wyłowił z grupy dziewczyny. Było ich sześć, jedna ruda, dwie blondynki... Szedł wzdłuż siatki, zaglądając im w twarze.

- Szuka pan kogoś? - spytał około czterdziestoletni Grek z brzuszkiem, wyłaniającym się spod spłowiałej bluzy.

- Tak, mojej znajomej. Ma na imię Majka albo Maja – wbił w swojego rozmówcę wzrok, przykuwając jego spojrzenie.

- Wyjechała wczoraj.

- Dokąd?

- Nie wiem. Pewnie do domu. – Grek poruszył się niespokojnie – O co właściwie chodzi? Kim pan jest?

- Jestem przyjacielem Mai. Muszę się z nią skontaktować – Nagle dotarło do niego, jak to wygląda z perspektywy jego rozmówcy – Poznałem ją dwa dni temu – dodał łagodniej – Potrzebuję tylko telefonu, albo chociaż nazwiska. - Uzmysłowił sobie, że nawet nie spytał z jakiego pochodzi kraju.

- Musi pan zrozumieć. Ja nie udzielam takich informacji. Niech pan zapyta w biurze – Grek wskazał ręką kierunek – To koło muzeum. Dawny klasztor Joannitów.

- Wiem, gdzie to jest. Dziękuję – odwrócił się na pięcie. Zapowiadała się pracowita noc. Kodeks, biuro, a może i jej uczelnia? No, chyba, że dziewczyna odpowie na jego wołanie? Coś mu jednak mówiło, że nie powinien zbytnio na to liczyć.