Meteory. Po zachodzie słońca 8

Warszawa. Lipiec 2014

Majka siedziała, a właściwie „spoczywała” w miękkim przepastnym fotelu, w gabinecie psychologicznym i śledziła powolne ruchy pulchnej blondynki w nieokreślonym wieku. Przebywanie w tym miejscu napełniało ją spokojem i dawało dziwne ukojenie. Niby zdawała sobie sprawę, że pani magister słucha jej z uwagą po to, żeby postawić diagnozę, ale sam fakt, że mogła komuś powierzyć swoją dziwaczną tajemnicę, pomagał. Miała wrażenie, że słuchająca jej kobieta nie tylko się nie dziwi, ale nawet chwilami dopowiada to, czego Majka nie potrafiła ująć w słowa. Zupełnie, jakby kwestia snów tak realnych, jak rzeczywistość, była jej znana od dawna.

- No i co pani o tym myśli? - spytała nieśmiało. Pani magister od kilku minut stukała w klawiaturę laptopa ustawionego na niewielkim, służącym jej za biurko stoliczku.

- Zaraz... - wpatrywała się z uwagą w ekran – Zaraz... Przepraszam, ale szukałam... Zaraz... O, jest! Przepraszam jeszcze raz. - Przekręciła się w stronę Majki i uśmiechnęła się do niej ciepło – Myślę, że to wynika w dużej mierze z braku głębszej więzi z matką. Z tego, co mi pani powiedziała, wnioskuję, że nie może pani z nią swobodnie rozmawiać o treści swoich snów..., nazwijmy je erotycznymi. Nawet nie podjęła pani takiej próby.

- Kocham moją mamę – Majka wpadła jej w słowo – Ona też mnie kocha, ale... jest starej daty. Jak mnie urodziła, miała już czterdzieści jeden lat! Jak mam jej opowiadać, że kochałam się przez sen?! - zaperzyła się – Poza tym, nie o to mi chodzi. Chciałabym wiedzieć, jak to możliwe, że zrobiłam coś takiego samej sobie? - Przecież nie uwierzę, że on mnie przeleciał, dopowiedziała sobie w myślach.

- To jest osobna kwestia. Dość delikatna – Pani magister przesunęła się wraz z fotelem na kółkach w stronę Majki – Zakładając, że powiedziała mi pani prawdę...

Majka zaniemówiła. Na szczęście, zanim zdążyła zaprotestować, odezwała się nieco już zdezelowana drukarka, ustawiona na szafce obok stolika. Pani psycholog wyjęła z podajnika dwie zadrukowane kartki i szybko przebiegła wzrokiem pierwszą z nich.

- No, dobrze - dodała ugodowo – Ma pani dwadzieścia jeden lat i nigdy nie była pani w związku. Te sny mogą być wyrazem pani wewnętrznych potrzeb... oczekiwań. Może po prostu potrzebuje pani uwagi, uczucia?

- A to, że doznałam... że zadałam sobie ból i nie obudziłam się? Czułam ten ból we śnie! - z trudem panowała nad płaczem. Tak bardzo się zawiodła.

- Proszę się uspokoić – pani psycholog podała jej pudełko z chusteczkami – Nie mam odpowiedzi na wszystkie pani pytania. Musimy się spotykać i rozmawiać. Pomogę, na pewno. - Jej dobrotliwy głos był pełen ciepła – Nie miałam do tej pory takiego przypadku, ale przypomniałam sobie, że jeden z kolegów mówił o podobnych zaburzeniach...

- Zaburzeniach?

- Pewnych problemach – poprawiła się - Jego pacjentka również twierdziła, że ma bardzo rzeczywiste sny. Przesłał mi jej kartę...

- Mogę ją zobaczyć?

- Niestety nie. To poufne dane, ale zapewniam, że się z nimi zapoznam i postaram się pomóc. Na razie zaproponowałabym łagodne leki nasenne na bazie ziół.

- W porządku – odstawiła pudełko z chusteczkami na stolik. Powoli docierało do niej, że nie ma tu czego szukać – Na kiedy mam się znowu umówić?

- Może za trzy dni? Postaram się skontaktować z tym kolegą. To bardzo doświadczony specjalista...

- Dziękuję pani – starała się przywołać na twarz uśmiech.

Wychodząc, Maja zauważyła, że zadrukowane kartki trafiły do jednej z szuflad w szafce pod drukarką. Nie wierzysz mi, pomyślała z wyrzutem, wmawiasz mi jakieś zaburzenia, ale ja nie jestem wariatką! OK, marzyła o tamtym facecie, o Oskarze, jeśli faktycznie tak miał na imię. Problem w tym, że on nie był jedynie wytworem jej chorej wyobraźni, bo niby jak wyobraźnia przeleciałaby ją dwa razy w ciągu nocy, pozbawiając przy okazji dziewictwa?

No dobrze, zobaczymy, co dadzą te leki, zdecydowała, wchodząc do apteki mieszczącej się na parterze jej bloku. Wsuwając do torebki dłoń, poczuła wibrowanie komórki. Zupełnie zapomniała, że wyciszyła ją zanim weszła do gabinetu. Na wyświetlaczu migotała ikonka z czwórką. - Cztery nieodebrane – jęknęła.

- No cześć, mamo. Dzwoniłaś – zagaiła.

- Matko święta, Majka! Dlaczego nie odbierasz telefonów? - głos mamy zdradzał, że jest zdenerwowana – O mało nie wysłałam do ciebie ojca.

- Spokojnie. Miałam wyciszony telefon. Chciałam pospać rano, a potem zapomniałam to zmienić – kłamała zgrabnie.

- Na pewno wszystko w porządku?

- Na pewno. Co u babci?

- Niedobrze. Zupełnie sobie nie radzi. Obawiam się, że zostanę tu jeszcze do jutra, a może i dłużej...

- A tato?

- Na jutro ma jeszcze urlop, a potem się zobaczy - westchnęła – Poradzisz sobie?

- Jasne. Nie martw się. W zamrażarce jest tyle jedzenia, że mogę się tu zabarykadować na dwa tygodnie – zażartowała.

- Tak mamo! - usłyszała przytłumione hałasy w tle - Maja, przepraszam, ale muszę kończyć, bo babcia mnie woła. Zadzwonię.

- W porządku. Ucałuj tatę. - rozłączyła się.

Po chwili jej telefon znów się odezwał.

- Tak mamo?

- Mamo? - Poznała rozbawiony głos Marka.

- Sorry, przed chwilą gadałam z mamą. - Nie spodziewała się, że zadzwoni.

- Chciałbym się z tobą spotkać - powiedział powoli, przeciągając słowa.

- Nie mogę dzisiaj... - Łap okazję, podszeptywał jakiś wewnętrzny głos – Może jutro?

- Super! Mam dla ciebie niespodziankę – wyraźnie się ucieszył.

- Niespodziankę? Jaką? - zdziwiła się.

- Jak ci powiem, to już nie będzie niespodzianka – roześmiał się.

- Nie zasnę! - obróciła w palcach buteleczkę z tabletkami. - Nie daj się prosić.

- No dobra, zdradzę ci pewien szczegół. To dotyczy naszych wykopalisk... – droczył się – Ale więcej ci nie powiem.

- A jeśli zgadnę? - poczuła, że tętno jej przyspiesza.

- Nigdy nie zgadniesz!

- Założymy się?

- O co?

- O ciastko z kremem!

- Dobra, dawaj!

- Pod reliefem coś było – palnęła.

- Taak. Kurde! – w głosie Marka pobrzmiewało niedowierzanie – Ale nie zgadniesz, co...

- Niech pomyślę – przeciągała umyślnie czas – Inne podłoże, coś o nierównej powierzchni... – kluczyła, bawiąc się jego oczekiwaniem – Mozaika? - powiedz, że tak, powiedz, że tak, powtarzała w myślach.

- O ja cię... zgadłaś! – nie potrafił ukryć zdumienia – Jesteś niesamowita!

- Stawiasz mi ciastko – roześmiała się. Moje wariactwo ma też swoje dobre strony, pomyślała.

---

Tego wieczoru, przed pójściem spać, długo się zastanawiała, czy wziąć zapisany lek. Z ulotki wynikało, że to mieszanina wyciągów ziołowych z walerianą. Obejrzała tabletkę ze wszystkich stron. Połówka, postanowiła i przekroiła biały owal na pół. Miał lekko gorzkawy smak, ale nie był obrzydliwy. Położyła się i czekała. Czekała. Czekała...

- Co z tym jest nie tak? - po piętnastu minutach leżenia w pościeli, zaczęła się niecierpliwić. Sięgnęła po ulotkę.

„Przyjmować na około dwie godziny przed snem”, przeczytała.

- No, pięknie! - westchnęła – Teraz będę czekać półtorej godziny, aż zadziała.

Zaczęła się zastanawiać nad minionym dniem. Jeszcze raz wszystko przeanalizowała. A może rzeczywiście potrafiła robić różne rzeczy przez sen? Psycholog nie wspomniała wprawdzie o lunatykowaniu, ale to się nasuwało samo przez się. Ziewnęła. Dwie sytuacje! Dwa różne sny, które wpłynęły na nią w sposób realny. Co je łączyło? Dwie rzeczy: Po pierwsze, za każdym razem czegoś bardzo chciała! Po drugie, mężczyźni.

Był tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić. Na razie nie miała ochoty na męskie towarzystwo, chociaż nie mogła zaprzeczyć, że poprzednia noc była przyjemna... ziewnęła znowu. Więc to drugie. Czego bardzo w tej chwili chciała? Zastanowiła się. Karta! Chciała zobaczyć kartę tamtej pacjentki. Przymknęła oczy i skupiła się na gabinecie pani psycholog i jej szafce.

Jestem w jakimś pomieszczeniu... Gabinet! No jasne. Jest ciemno, ale nie na tyle, żebym nie mogła rozpoznać sprzętów. Szafka jest tam, gdzie powinna. Podchodzę go niej powłócząc nogami. Jak mi ciężko. Co się dzieje? Nigdy tak nie było. Odsuwam szufladę. Aż mnie pot oblewa. Cholera jasna, co się dzieje? Jest kartka.

- No chodź tutaj – burczę, z trudem pokonując ciężar własnej dłoni.

Mam wrażenie, że poruszam się, jak w jakiejś oleistej cieczy. Zabieram kartkę i wciskam ją za gumkę spodenek. Mam na sobie spodenki? Aha, mam piżamę. Duszno mi.

- Muszę się obudzić! - panikuję.

Podam na kolana. Gdzieś z oddali słyszę głos, ale nie wiem, czyj. Znam go? Oskar... To on mnie woła. O, nie! Nie chcę się z nim spotkać! Chcę się obudzić! Muszę! Skupiam się na tym z całych sił.

Przypomina mi się kobieta. Taka stara, z rozwianymi siwymi włosami... Czasem ją widzę w snach. Jest w niej jakaś siła. Nie, ta siła jest we mnie... - Pomóż mi – szepczę do niej. Nie wiem, dlaczego to robię. Czuję w sobie dziwne ciepło... jakby energię... Otwieram oczy. Widzę ją, tę kobietę! Uśmiecha się. O boże! Ona ma takie oczy, jak ja! Jedno brązowe, a drugie niebieskie! Co ona robi? Rozkłada ręce, wznosi je do góry... a potem nagle łapie coś palcami i przyciąga do serca.

Nie mam siły, ale wiem, że muszę zrobić to samo. Rozkładam ręce, pot płynie mi po czole, wznoszę je... czuję, jak do moich dłoni coś napływa, jakby powietrze wokół nich się rozrzedzało... łapię to i przyciągam do serca. Padam z wyczerpania. Skronie mi pulsują. O kurwa, tracę przytomność...