Meteory. Po zachodzie słońca 16

Warszawa. Lipiec 2014.

Wchodząc do klatki schodowej, Majka dzwoniła już po taksówkę. Pożegnała się z Markiem z trudem powstrzymując łzy. Gdyby miał ją odwieźć do Judith, pewnie przepłakałaby całą drogę? Przerastała ją ta sytuacja. Może seks z Markiem nie był szczytem jej marzeń, ale on był jej chłopakiem. Jej pierwszym prawdziwym chłopakiem! A poza tym, jakie ona miała pojęcie o seksie? Dwa razy z facetem we śnie? Facetem, którego prawdopodobnie już nie zobaczy! Wciąż nie mogła uwierzyć, że to się działo naprawdę. Wciąż miała dziwne uczucie, że za chwilę się obudzi we własnym łóżku. Spojrzała na zegarek. Spokojnie, pomyślała, biorąc głęboki wdech, to niedaleko. Zabrała torbę, starannie zamknęła drzwi i wcisnęła guzik windy. Na dole trzasnęły drzwi do klatki schodowej, a po chwili rozległy się kroki. Drzwi windy rozsunęły się z cichym szelestem. Wsiadła i wcisnęła zero. Jadąc w dół, zastanawiała się, czy uciekając przed Oskarem, nie popełnia błędu? Komuś musiała jednak zaufać, a Judith już raz ją obroniła, a w każdym razie pokazała, jak się bronić.

Taksówka stała tuż przy wejściu.

- Pod ten adres – podała kierowcy karteczkę – Damy radę w piętnaście minut?

- Będzie trudno, ale zobaczymy, co się da zrobić – starszy pan uśmiechnął się do niej ciepło – Na wakacje? - spojrzał wymownie na torbę, którą położyła na siedzeniu obok siebie.

- Tak – skłamała. A może wcale nie? Może to miały być jej najbardziej ekscytujące wakacje?

Jechali w sporym tłoku i Majka powoli zaczynała się niepokoić.

- Daleko jeszcze? - spytała, kiedy wyświetlacz jej komórki wskazał 15.45.

- To za zakrętem. Taki apartamentowiec.

Zatrzymali się na światłach. Gdzieś za nimi rozległa się policyjna syrena.

- Nie dość, że tłok, to jeszcze ci – gderał kierowca, wjeżdżając kołem na chodnik, by pozwolić radiowozowi skręcić. - O, cholera!

Na chodniku przed niewielkim blokiem stała grupka gapiów. Dwóch policjantów zbliżało się do stojących. Taksówkarz zatrzymał się nieopodal.

- Musimy chwilę zaczekać. Jak odgonią ludzi, to skręcę w tę uliczkę. Chyba, ze chce pani wysiąść? - zerkał ciekawie w stronę zgromadzenia – Ciekawe, co się tam stało?

Majka już miała wysiadać, kiedy rozstępujący się ludzie odsłonili leżącą na chodniku postać. Kałuża krwi jeszcze nie zakrzepła. Wszystko musiało się rozegrać przed chwilą. Siwe włosy kobiety wyglądały znajomo... Gdzieś w oddali odezwał się sygnał karetki. Majka poczuła, że robi jej się słabo.

- Ojej, źle się pani czuje? - Kierowca odwrócił się do niej przez ramię.

- Niedobrze mi – wyjąkała.

Kierowca czym prędzej wysiadł z samochodu i otworzył przed nią drzwi.

- Będzie pani wymiotować? - spytał trochę nerwowo.

- Czy ktoś zna ofiarę? - dobiegł ich donośny głos policjanta.

- To wróżka Judyta. Ona tu mieszka-ła – odpowiedział mu piskliwy kobiecy głos. - Wypadła z okna! O tam!

- Niech mnie pan odwiezie z powrotem – Majka cofnęła się do wnętrza samochodu – Nie czuję się dobrze.

- Wolałbym, żeby pani poczekała, aż to minie – kierowca przestępował nerwowo z nogi na nogę.

- Nie zwymiotuję – powiedziała, siląc się na spokój – Mam tu reklamówkę na wszelki wypadek. Niech mnie pan odwiezie! Muszę wrócić do domu.

Nagle dotarła do niej powaga sytuacji. Opuściła dom, jedyne bezpieczne miejsce.

- Jak pani chce – taksówkarz niechętnie, ale w końcu zajął miejsce za kierownicą.

Judith, moja biedna Judith, łkała w myślach, dopadli ją, zabili moją Judith. Ogarnęło ją uczucie głębokiej krzywdy i niesprawiedliwości. Miała ochotę krzyczeć i płakać. Widziały się rano, rozmawiały... Nic nie zapowiadało takiej tragedii.

- Jesteśmy. To razem będzie czterdzieści cztery złote – taksówkarz patrzył na Majkę z troską – Lepiej się pani czuje? Blada pani. Mnie też słabo jak widzę nieboszczyka.

- Dziękuję panu – podała kierowcy pięćdziesiąt złotych – Niech pan nie wydaje – powstrzymała go, rozglądając się nerwowo po okolicy. Czy na nią też się zaczaili? Może czekali już w domu?

- Może pomogę? - kierowca otworzył jej drzwi i sięgnął po torbę.

Przez chwilę pomyślała, że to dobry pomysł, ale po chwili zrezygnowała z tej myśli.

- Dam sobie radę – wzięła od niego bagaż. Miała do przejścia jakieś dwadzieścia metrów. Odetchnęła głęboko i ruszyła przed siebie.

Taksówka ruszyła. Majka już, już dochodziła do drzwi klatki, gdy nie wiadomo skąd wyrósł przed nią rosły mężczyzna w eleganckim stroju, nie pasującym zupełnie do jego aparycji. Opalona twarz i lekko zwichrzone włosy bardziej pasowały do żołnierza, czy żeglarza, niż do pracownika korporacji. Nie zdążyła jednak otworzyć ust, gdy tuż za plecami usłyszała pisk opon. Teraz wiedziała, o co chodziło Oskarowi. Skuliła się w sobie, ale zaraz ochłonęła. Rzuciła napastnikowi torbę i ruszyła biegiem w bok.

Potężne szarpnięcie za ramię zatrzymało ją w miejscu. Mężczyzna pozwolił torbie upaść, za to chwycił Majkę za przedramię, nie pozwalając jej uciec. Chciała krzyknąć, lecz głos uwiązł jej w gardle. Drzwi do samochodu otworzyły się gwałtownie.

- You must not live the home! - natychmiast rozpoznała ten głos.

Nagle poczuła, że ma nogi z waty. Gdyby nie trzymający ją mocno napastnik, osunęłaby się na ziemię.

- Oskar... – wyszeptała bezgłośnie, zanim świat wokół niej zawirował. 

Silnik samochodu pracował tak cicho, że tylko łagodne kołysanie świadczyło o tym, że jadą. Majka z trudem otworzyła oczy. Powieki miała ciężkie, a w gardle suchość. Nad sobą ujrzała znajomą twarz. Jej głowa spoczywała na kolanach Oskara, a lekko ugięte nogi swobodnie leżały na siedzeniu.

- Do you understand me? - spytał. Dziwnie to brzmiało. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że we śnie chyba rozmawiali po polsku? Nie była pewna. Nie zastanawiała się nad tym.

- Yes, I do.

- To normalne, że teraz rozmawiamy w ten sposób – uprzedził jej pytanie, nadal używając angielskiego – We śnie jest inaczej. Nie potrzebujemy wspólnego języka. Po prostu mówimy.

- Aha – zamknęła znów oczy. Pytania cisnęły jej się na usta. Judith?! Boże, Judith! - Widziałam Judith – jęknęła.

- Wiem. Nie zdążyliśmy... - w oczach Oskara dostrzegła ból – Dlaczego nie czekałaś w domu? - spytał z wyrzutem.

Poczuła pod powiekami łzy. Czy to przez nią Judith zginęła? A gdyby przyszli po czwartej? Czy ona też leżałaby na tym chodniku?

- Kto? - załkała – Kto to zrobił? Dlaczego?

- To nie twoja wina – pogładził ją delikatnie po policzku – I tak by zginęła. Nie ma znaczenia co wiedziała, ani co im powiedziała. Już nie...

- Dokąd my właściwie jedziemy? – Nagle ogarnął ja niepokój. Spróbowała się podnieść.

- Leż, jeśli tak ci wygodnie - uśmiechnął się do niej, choć uśmiech nie objął jego oczu. Wciąż były pełne smutku – Jedziemy na lotnisko. Muszę cię zabrać w bezpieczne miejsce.

- Zaraz, a skąd mam wiedzieć, czy to nie wy zabiliście Judith? Ona mi kazała nikomu nie ufać! Kazała mi przed tobą uciekać... – Teraz ogarnęła ją panika. Usiadła gwałtownie i wcisnęła się w kąt samochodu, gotowa do obrony.

- Nie bój się – głos Oskara brzmiał łagodnie i ciepło – Od dawna znam adres Judith Banch. Gdybym chciał ją zabić, to nie czekałbym do tej chwili. Poza tym zabicie Obdarowanego to straszna zbrodnia. Nie ujdzie im to płazem – w jego głosie zabrzmiała groźba. Oczy zalśniły dziwnym blaskiem.

Z jakiegoś powodu Majka uwierzyła w jego słowa. Chciała w nie uwierzyć.

Siedzący obok kierowcy mężczyzna powiedział coś po francusku. Oskar mu odpowiedział.

- Prawie jesteśmy, ale musimy chwilę poczekać – zwrócił się do Majki – Daj mi swój dowód. Proszę.

Nagle uświadomiła sobie, że mężczyzna, który siedzi obok niej, to ten sam Oskar, z którym spędziła noc, z którym się kochała... Poczuła, że pieką ją policzki. Nie patrząc na niego, wyciągnęła przed siebie dłoń z dokumentem.

- Dziękuję – miał taki sam miły głos, jak we śnie. Niski, ale nie za bardzo, o ciepłej barwie.

Wkrótce samochód zatrzymał się na lotniskowym parkingu.

- To nie Okęcie – zauważyła, zanim zdążyła ugryźć się w język.

- Nie. To Modlin. Jest mniejsze i łatwiej tu zauważyć nieproszonych gości.

Oskar podał jej dowód pasażerowi z przedniego siedzenia. Majka rozpoznała w nim swojego napastnika. Teraz grzecznie pomaszerował do budynku lotniska. Na płycie nieopodal zauważyła niewielki samolot odrzutowy.

- Tym polecimy – Oskar jakby czytał w jej myślach.

- A dokąd? - starała się nie dać po sobie poznać, że się boi.

- Na „Insomnię” - odparł z uśmiechem – Musisz odpocząć i dużo się nauczyć.

- I tam będę się uczyć? Na łodzi? Ale...

- Wiem, że się boisz i że mi nie ufasz – Oskar patrzył jej prosto w oczy – Masz pełne prawo tak się czuć, ale przysięgam, że będziesz tam gościem, nietykalnym i traktowanym po królewsku. Nic ci tam nie grozi, a wręcz... załoga będzie jednocześnie twoją ochroną. Prędzej zginą, niż pozwolą cię komukolwiek skrzywdzić. Przysięgam.

Nagle Majka przypomniała sobie przysięgę, jakiej zażądała od niej Judith. Na wspomnienie starszej pani znów poczuła drapanie w gardle, ale się opanowała. Spojrzała odważnie w oczy Oskara.

- Przysięgnij na Dar, który w sobie nosisz – powiedziała drżącym głosem – Tylko wtedy z tobą polecę.

Uniósł ze zdumieniem brwi. Zauważyła, że na kierowcy zrobiło to podobne wrażenie. Wyprostowała się na siedzeniu i czekała.

- Przysięgam na Dar, który w sobie noszę, że będę cię chronił i nie zrobię ci niczego, na co nie dostanę twojej zgody – wyrecytował z powagą.

- Załoga również – dodała.

- Przysięgam, że to samo dotyczy załogi, która mi podlega.

- Jest tam ktoś, kto ci nie podlega? - zmarszczyła brwi.

- Nie – pokręcił głową.

- W porządku. - Nie była pewna, czy to wystarczy, ale wyglądało na to, że zarówno Oskar, jak i jego kierowca traktowali kwestię przysięgi poważnie.