Meteory. Epilog.

Poznań. Wrzesień 2014

Przy jasnej plamie światła padającej na podwyższony kuchenny blat siedziały dwie kobiety i mężczyzna. Milczeli, zerkając na siebie od czasu do czasu i pociągając małymi łyczkami wino z pięknych kryształowych kieliszków. Podobieństwo między starszą i młodszą było tak duże, że od razu nasuwała się myśl, iż to matka i córka. Siwiejący mężczyzna podniósł butelkę i dolał sobie resztkę wina, po czym wstał i ruszył do przeszklonej chłodziarki, ustawionej w przejściu między kuchnią i jadalnią. Nagle od strony jadalni zbliżył się czwarty uczestnik spotkania, ciemnowłosy przystojny mężczyzna około czterdziestki. Na skroniach miał pierwsze siwe włosy, a jego oczy nosiły ślady niewyspania. Poza tym jednak trzymał się doskonale.

- Śpi? - młodsza z kobiet uniosła głowę na jego widok – Na pewno?

- Śpią obie, jak susły – odparł ze smutnym uśmiechem – Julio, przez tyle lat już się nauczyłam odróżniać, kiedy jesteś przy mnie ciałem i duchem, a kiedy tylko ciałem.

- Przepraszam – westchnęła – Ale tak się o nią martwię. Ledwie ją odzyskaliśmy, a teraz mielibyśmy stracić?

- Po moim trupie – starsza z kobiet ściągnęła nerwowo usta – Jeśli przyjdą, to po mnie. Ja ją ukryłam i zrobiłam to z premedytacją. Oskar jasno dał mi do zrozumienia, że tym razem nie będą się patyczkować. Zresztą – machnęła ręką – Od początku wiedziałam, że kiedyś będę musiała za to zapłacić.

- Jeszcze czego! - odezwał się z kuchni starszy mężczyzna – Ja się nie boję ani tego twojego Oskara, ani mistrza. Jeśli włos ci z głowy spadnie, to ich zrujnuję. Wiesz, że nie cofnę się przed niczym, kiedy chodzi o moją rodzinę.

- Janku! - westchnęła – Nie masz pojęcia, o czym mówisz. Ożeniłeś się z czarownicą i musisz się z tym pogodzić – roześmiała się gorzko.

Oto Helena, Julia, Jan i Piotr zebrali się całą rodziną, jak wtedy, przed blisko dwudziestu jeden laty, żeby podjąć kolejną ważną dla nich wszystkich decyzję.

- A nie możemy jej ukryć po raz drugi? - spytał młodszy z mężczyzn – Zorganizujmy coś takiego, jak program ochrony świadków, tylko nasz prywatny.

- Piotrusiu – załamała ręce Helena, zerkając to na niego, to na córkę – A ci dalej swoje! Myślicie, że jak jesteście prawnikami, to potraficie zapanować nad wszystkim?

- Mamo, daj spokój – Julia położyła dłoń na jej dłoni – Chcą dobrze. Ty też... - dodała – Ale jak na nią patrzę, to mam wrażenie, że nie o to nam chodziło. Popatrz tylko, co narobiliśmy - westchnęła – Nawet jeśli teraz odtrąciła tego chłopaka, to cierpi tak strasznie, że aż mi serce pęka. Chcieliśmy ją chronić przed Zgromadzeniem, a nie przed miłością.

- Aż tak? - głos Piotra zabrzmiał posępnie.

- Skoro jest moją córką, to nie będzie nikogo pytać, kogo wolno jej kochać – Julia uśmiechnęła się smutno – Zresztą, ty też nie pytałaś – spojrzała wymownie na matkę.

- Oj, nie! - roześmiał się pod nosem starszy z mężczyzn.

- Tylko, że ja cię nie oszukiwałem – Piotr ujął dłonie żony i przycisnął je do ust – I szanowałem twoje decyzje. Nawet wtedy, gdy o mało nie pękło mi serce, jak oddawałem Mariannę.

- Wiem, Piotr, wiem... – walczyła ze łzami.

- Więc, co? To wszystko pójdzie na marne? - Helena wzniosła ręce w górę – Całe nasze cierpienia? Niepokój? Chroniliśmy to dziecko, a teraz mamy je oddać tym bezdusznym istotom? Bo się zakochała w jednym z nich? - zawiesiła dramatycznie głos.

- Mamo, nic nie poszło na marne. Zobacz, jaka jest samodzielna i silna. To nie wynikło tylko z Daru, ale z jej charakteru i wychowania. Poznała inny świat, chce być niezależna, nie pozwoli sobą sterować. Nie mamy wpływu na to, kogo pokochała, a zachowujemy się trochę jak Mistrz i Zgromadzenie. A jeśli to jest miłość jej życia?

Wszyscy troje: Helena, Jan i Piotr wpatrywali się w Julię, jak zahipnotyzowani.

- Nie mówię, że mamy ją do niego popychać, ale też nie możemy wywierać na nią presji. Powinniśmy jej pomóc, niezależnie od tego, co postanowi – zakończyła.

- Nie wiem, czy nie jest za późno? – zaczęła ostrożnie Helena.

Pozostali spojrzeli na nią zaskoczeni.

- Dwa tygodnie ciszy. To niepodobne do Maksymiliana Lowrensa, którego znam. Obawiam się, że Oskar wyrzekł się Majki, po tym, co powiedziałam... i co ona mu powiedziała – przełknęła głośno ślinę – Mistrz wie, że do czasu jej dwudziestych pierwszych urodzin, nie ma szans, bo ja się nie zgodzę, więc czeka. Potem będzie próbował ją przekonać. Na razie ma na głowie przekazanie władzy wnukowi...

- Czyli nie może jej zmusić? - upewnił się Piotr.

- Nie wiem. Chyba nie... - zastanowiła się, po czym westchnęła ciężko – Wiem, że rozpacza, ale może tak jest lepiej? Oni należą do dwóch różnych światów. To się nie może udać.

W kuchni zapanowała cisza.