Meteory. Po zachodzie słońca 26

Wyspy greckie. Sierpień 2014

- Możemy pogadać? - Majka przysiadła na ławce obok Johana, siedzącego za sterem katamaranu – Nie mam już siły czytać.

- Jasne - uśmiechnął się do niej.

- Opowiedz mi o tym, co robicie.

- Widziałaś – roześmiał się szczerze.

- Wyglądacie razem, jak jakiś oddział. Greg to nawet chodzi jak żołnierz – zażartowała.

- Bo był w wojsku, zanim Oskar go wybrał do swojego zespołu.

- Oskar go wybrał? - zdziwiła się – Myślałam, że składa się podanie o pracę.

- Podanie? - Johan wyglądał na rozbawionego – Nieee. Oskar sam wybiera.

- Ciebie też wybrał?

- Tak.

- A ty chciałeś dla niego pracować?

- No pewnie, każdy by chciał. Ale to i tak nie miało znaczenia – dodał poważnym tonem.

Majka posłała mu pełne zdziwienia spojrzenie.

- Kiedy dorastasz w rodzinie Obdarowanych, to wiesz, że taka propozycja jest... nie do odrzucenia. Zwłaszcza w mojej sytuacji – dodał z zakłopotaniem, a widząc, że Majka nadal nie rozumie, roześmiał się głośno – Pokłóciliśmy się z Oskarem na śmierć i życie. W sumie, to ja o mało tego nie przypłaciłem... no, może nie życiem, ale na pewno złamaniem kariery.

- Pokłóciliście się? Serio? - naprawdę ją zaintrygował – A teraz jesteś jego prawą ręką?

- Taki jest Oskar – Johan pokiwał głową – Wystartowaliśmy do tej samej dziewczyny, Clair. Ja byłem starszy, a on siedemnastolatek! – prychnął - Ale miał już pełen Dar i był wnukiem Mistrza... - rozłożył ręce – Ciężko było!

- Wolała jego? - Majka przełknęła głośno ślinę.

- Nie do końca, ale... sama rozumiesz. Popatrz na niego - W jego głosie dosłyszała jakby odrobinę zazdrości.

- OK, ale jak patrzę na ciebie... - otaksowała wzrokiem muskularne ciało, pociągłą twarz z trzydniowym jasnym zarostem i „surferskie” rozwiane włosy – Nic ci nie brakuje.

Johan aż się wyprostował. Komplement zrobił na nim wrażenie, jakiego się nie spodziewała. Nawet poczuła się trochę nieswojo. On jednak szybko się opanował.

- W każdym razie, zaatakowałem go w „realu”. Nie zastanawiałem się nad konsekwencjami – odwrócił wzrok, jakby wstydził się tego wspomnienia – Mogli mnie naprawdę poważnie ukarać, a dostałem dwa tygodnie bezsenności! Oskar wziął całą winę na siebie - westchnął ciężko – A po roku zaproponował mi pracę.

- Dwa tygodnie bezsenności? Co to jest? - zainteresowała się.

- Nie czytałaś o karach? - zdziwił się.

- Wiem, że są, ale nie wiem, jakie? – przyznała – Wiem, że Rada je wymierza... albo Mistrz.

- Rożnie, w zależności od przewinienia. Te najcięższe, razem, ale takie drobiazgi jak mój... - machnął ręką - Trzech członków Rady. Ale i tak o mało nie narobiłem w gacie ze strachu i... wstydu. Myślałem, że rodzice mnie zabiją!

- Co to jest ta bezsenność? - spytała.

- Zauważyłaś pewnie, że nie potrzebujesz tyle snu, co kiedyś?

Kiwnęła głową.

- Ale jednak musisz trochę spać. Chociaż co dwa, trzy dni. A teraz wyobraź sobie, że nie możesz. Po prostu nie jesteś w stanie zasnąć, a nie możesz świadomie śnić.

- Och! A leki? Nie można wziąć waleriany? - przypomniała sobie swoje doświadczenie z farmakologią. Zaraz jednak przyszło jej do głowy, że pewnie to przewidzieli.

- Można – Johan przewrócił oczami – Grzęźniesz wtedy w czymś podobnym do bagna, jesteś w pełnej świadomości, i tak tkwisz godzinami, aż do wschodu słońca.

Majka spuściła wzrok. Nie brzmiało to zachęcająco.

- Oskara też ukarali? - spytała po chwili.

- Też dostał dwa tygodnie, chociaż mu się nie należało.

- Dlaczego wziął winę na siebie? - drążyła temat.

- Później powiedział mi, że dla niego to była bardziej zabawa... sport... - zamyślił się – A ja się zaangażowałem. Zależało mi.

- Miał 17 lat... - Zastanowiła się, czym ona zajmowała się w tym wieku? Nauka... czasem babskie imprezy z noclegiem u Agnieszki... kłótnia z mamą o buty na obcasie... - Myślał o takich rzeczach?

Johan przyjrzał jej się podejrzliwie, jakby się zastanawiał, czy ona czasem z niego nie kpi. Jednak po chwili się rozchmurzył.

- Przepraszam. Zapominam, że to jest dla ciebie nowe. Widzisz, jak od dziecka wychowują cię na przyszłego Mistrza, to masz trochę inne spojrzenie... - potarł twarz dłońmi – On nie ma lekko.

Majka uśmiechnęła się jednym kącikiem ust. Zasady! Sam tak powiedział.

- A ta dziewczyna? - spytała – Jesteś z nią? Oczywiście, jeśli wolno spytać – dodała szybko.

- Clair? Nie – roześmiał się – Byliśmy ze sobą jakieś pół roku. Potem wybrała innego Obdarowanego...

- Och! Jak mogła? Przepraszam – zawstydziła się swojej reakcji.

- Nie. W porządku. Właściwie, to już nie byliśmy ze sobą, kiedy się zdecydowała. Poza tym, on ma pełen Dar. - wzruszył ramionami.

- Mówisz tak, jakby to było oczywiste, że ktoś z pełnym Darem jest lepszy – prychnęła.

- Bo jest! - spojrzał na nią ze zdziwieniem – To tak, jakby... u was, to znaczy, w pozostałym świecie – poprawił się - Ktoś był szlachetnie urodzony. Chociaż – zastanowił się – też nie do końca, bo wśród tych z pełnym Darem są tacy, którym... po prostu się nie odmawia.

- Wow! Chcesz powiedzieć, że on do takich należy? - spojrzała na wejście do wnętrza katamaranu, gdzie powinien siedzieć Oskar.

- Do jego dziadka mówi się Mistrzu, a do matki, Lady Margaret – westchnął, ale było w jego słowach więcej podziwu, niż zazdrości.

Majka zastanowiła się, jak to możliwe, że w obecnych czasach te zasady przetrwały, a oni ślepo w nie wierzyli? Jednak nie zdążyła zapytać.

- Kto chce lunch?! - Greg wychylił się z wnętrza katamaranu. - Johan, znajdź jakieś spokojne miejsce do kotwiczenia, bo będziesz jadł przy sterze.

- To ja też zostanę tutaj! - odkrzyknęła Majka – Albo, wiesz co? Wszyscy zjedzmy na zewnątrz.

Razem z Jeanem i Akosem nakryli stolik w kokpicie. Oskar wyszedł z wnętrza łodzi mrużąc oczy. Po chwili przysłonił je okularami.

- Mam dziś trochę pracy – westchnął, siadając obok Majki – Chciałbym cię prosić, żebyś została na Insomni i poczekała na mnie.

- Nie ma sprawy – uśmiechnęła się do niego ciepło – Jakoś sobie zorganizuję czas.

- Miałem na myśli: nie ruszaj się nigdzie sama – spojrzał jej w oczy – A najlepiej nie śnij, póki nie wrócę.

- Coś poważnego? - zaniepokoiła się.

- Jeszcze nie wiem – starał się, żeby zabrzmiało to lekceważąco, ale nie do końca mu się udało. Jego ludzie „zgubili” dwóch osiłków od Swena. - Proszę cię – zniżył głos.

- Jesteś okropny! - westchnęła. Doskonale wiedział, co zrobić, żeby nie mogła mu odmówić – A mogę się powłóczyć, jak zacumujemy?

- Ale nie sama – W jego głosie było coś znajomego.

Nagle Majka uświadomiła sobie, że podobnie zachowywali się jej rodzice. Rodzice, pomyślała i poczuła w piersi ucisk. Kim tak naprawdę byli? Jak do nich trafiła? I czy pozna tych prawdziwych? Zresztą... którzy byli prawdziwi?

- Dobrze, panie odpowiedzialny – wydęła usta – Mówisz, jak moja mama!

- Bo się martwię – zamruczał jej do ucha nie zwracając zupełnie uwagi na siedzących wokół chłopaków – Muszę o ciebie dbać – Pogładził jej plecy, zsuwając na koniec dłoń niżej, aż za odstający pasek jej krótkich spodenek – Gdyby nie to, że ci faceci należą do mojej załogi, wydałbym zakaz noszenia tutaj takich strojów – ścisnął jej pośladek.

- Taki jesteś pewien? - posłała mu spojrzenie spod rzęs.

- Nawet nie próbuj – w jego głosie zabrzmiała groźba, ale w oczach zobaczyła rozbawienie.

Pokazywała pazurki, ale przecież wiedział, że tylko się z nim drażniła. Wiedział? A jednak dał się złapać. Serce zabiło mu mocniej na samą myśl, że ktoś mógłby sięgnąć po to, co należało do niego.

Majka spojrzała mu w oczy. Był dla niej zagadką, którą postanowiła rozwikłać. Kawałek po kawałku...