Meteory. Po zachodzie słońca 32

Tyle emocji, takie napięcie..., a teraz siedzimy obok siebie, otoczeni półmrokiem i migotliwym światłem ogrodowych lampionów. Oskar wpatruje się we mnie takim wzrokiem, jakby patrzył na jagnię do zarżnięcia. Chyba do zerżnięcia? Specjalnie przekręcam w myślach słowa i czuję, jak tętno mi przyspiesza. Koniuszek jego języka oblizuje górną wargę, a ja mam ochotę skosztować, jak smakuje. A może skosztuję czegoś innego? Alkohol dodaje mi śmiałości. Powoli odpinam pasek i guzik jego spodni. Oskar odgina się do tyłu, żeby mi ułatwić zadanie. Kładę dłoń na jego podbrzuszu. Jakie ciepłe! Sunę w dół. Oskar odchyla głowę i głośno wypuszcza powietrze z płuc. Pociągam gumkę bokserek i chwytam nabrzmiewający członek. W mojej dłoni staje się jeszcze twardszy i sztywniejszy. Zsuwam się z krzesła na kolana i pochylam głowę.

- Co robisz? - Oskar przytrzymuje ręką moją brodę. W jego oczach widzę zaskoczenie.

- Dzisiaj ja sprawdzę, jak smakujesz – szepczę i zwilżam językiem usta.

- Robiłaś to już? - Z jego twarzy nic nie mogę wyczytać. Obawia się?

- Nie, ale będę ostrożna...

Odsuwam jego rękę i czubkiem języka dotykam lśniącej główki. Jaka delikatna... aksamitna. Okrążam ją językiem kilka razy i słyszę jak oddech Oskara staje się głębszy. Sprawia mi to przyjemność. Seks jest przyjemny... jest przyjemny z nim. Otwieram szerzej usta i powoli sunę w dół. Członek to nie język! Jest twardy i gruby, wypełnia mi usta i niełatwo mi oddychać, ale głuchy jęk Oskara wynagradza mi niewygody. Czuję jak spina mięśnie. Podoba mu się!

- Och, Majka... – wzdycha, kiedy zaczynam się poruszać w górę i w dół.

Nie wiedziałeś, że tak potrafię, śmieję się do siebie w duchu. Do tej chwili to właściwie ja też nie wiedziałam. Oskar rozchyla szerzej kolana i słyszę ciche trzeszczenie. Zerkam w bok. Zaciska palce na oparciach krzesła. Wciągam nosem powietrze i przyspieszam. Oskar jęczy.

- Dość... - chwyta mnie nagle za włosy i przytrzymuje mi głowę.

Wypuszczam go z ust i oblizuję się, ciężko dysząc. Słone. Ale przecież nie skończył! Lśniący, pokryty żyłami fiut sterczy tuż przede mną.

- Podoba mi się to – podnoszę wzrok. Oczy Oskara są czarne, pałające – Dam radę...

- Lubisz to – chrypi – Ja też...

- To czemu mi przerwałeś? - dyszę.

- Do sypialni! – ma taki niski, władczy i pełen pożądania głos – Pani przodem.

Wstaję i posłusznie idę przed siebie. Nagle przypominam sobie karteczkę, którą mam za stanikiem. O cholera, niedobrze! Po drodze otwieram medalion i upycham w środku skrawek papieru. Zmieści się? Domykam go w ostatniej chwili. W sypialni Oskar podnosi z komody pilota i po chwili rozlega się cicha muzyka. Prosta melodia ma w tle dziwny rytm, przypominający bicie serca. Jest taka podniecająca...

- Pozbądźmy się tego – Oskar zrzuca marynarkę i koszulę, a potem zabiera się za mnie. Rozpina pospiesznie guziki mojej sukienki – Masz takie piękne ciało – mruczy, zsuwając materiał z moich ramion.

Zdejmuję z szyi medalion i upuszczam go na sukienkę, a potem sięgam do spodni Oskara. Paska nie zapiął, więc mam ułatwione zadanie. Patrzę mu śmiało w oczy i jednocześnie zsuwam spodnie razem z bokserkami. Jest tym chyba trochę zszokowany? No i dobrze! Stoi przede mną nagi, podniecony! Mogłabym go zjeść...

- Lubisz patrzeć? - ma taki seksownie niski głos. - Ja też lubię. Rozbierz się dla mnie.

Odpinam stanik i powoli zsuwam ramiączka, a potem upuszczam go na podłogę. Oskar oblizuje się na widok moich piersi ze sterczącymi sutkami. Jego wzrok mnie dotyka, pieści... Kciukami zaczepiam koronkę majtek i powoli, bardzo powoli przesuwam je po udach, kołysząc biodrami w rytm tej niepokojącej muzyki. Oskar oddycha chrapliwie. Kiedy moja bielizna dotyka podłogi podchodzi do mnie i bez ostrzeżenia łapie za pierś, wpijając się jednocześnie w moje usta. Wpycha język głęboko, aż do gardła. To nie będzie delikatne i romantyczne. Chwytam twardy członek i zaciskam palce. Jest mój! Język Oskara posuwa moje usta, a jego dłonie ugniatają moje piersi, jakby to było drożdżowe ciasto. Właśnie tak, mocno, zdecydowanie, z pasją. Jęczę do jego ust, z trudem łapiąc oddech. Nagle on chwyta moje ręce i zakłada je sobie na ramiona, a potem łapie za tyłek i już oplatam go nogami, czując u wejścia twardą główkę.

- Oskar, gumka! - jęczę.

- Jeszcze nie – mówi miękko.

Przyciska mnie do siebie, jego ostre włoski drażnią moją łechtaczkę. Co on kombinuje? Jestem taka podniecona! Przenosi mnie na łóżko, a sam kładzie się obok.

- Klęknij nade mną.

Och! Już rozumiem, ale wolałabym odwrotnie. Zamiast wykonać polecenie, kładę się i rozkładam uda.

- O nie! - Oskar kręci głową, choć jego wzrok aż iskrzy – W takiej pozycji nie cofniesz głowy.

- Pokaż mi, jak bardzo mnie pragniesz – jęczę i sięgam do jego członka. Drga, kiedy go dotykam.

- Nawet sobie nie wyobrażasz...

- Pokaż mi, chcę to poczuć – ponaglam go. Tak strasznie go pragnę, potrzebuję! - Nie boję się.

- A powinnaś... - jego głos mnie zniewala, wibruje w moich uszach i wypełnia umysł.

Przymykam oczy i rozchylam usta. Oblizuję się lubieżnie. Oskar klęka nade mną i czuję między nogami jego oddech. Liźnięcie!

- Och!

Oplatam place na jego wzwodzie. Jest gruby, twardy, pokryty pulsującymi żyłami. Wypełnia mi usta, dotykając podniebienia. Tam na dole Oskar wsuwa we mnie język.

- Mmmm! - jęczę.

Zaczyna się szaleńczy pojedynek. Biodra Oskara poruszają się w górę i w dół. Na razie to nieznaczny ruch, ograniczany przez moje dłonie. Rozchyla moje uda mocniej i zagłębia się w moje obrzmiałe, spragnione ciało. Krzyczałabym, gdybym mogła... Oddycham chrapliwie, walczę o tlen, ale nie wypuszczę go z ust, choćbym miała skonać! Krew się we mnie gotuje, kiedy pomyślę, jak na mnie patrzył.

- Mmmmm! - całe moje podniecenie spływa w dół, pulsuje... jestem na krawędzi... Już?

Oskar cofa głowę, ale ja nie chcę! Unoszę biodra... No dalej! Jeszcze! Trzyma mnie mocno. Odrywam dłonie, żeby go odepchnąć, ale on sunie w dół. Wypełnia mnie... Tlenu! Słyszę, jak jęczy i rozluźniam mięśnie. W górę i znów w dół. Zapominam o sobie i chwytam jego tyłek. Wbijam place w twarde pośladki, pochłaniam go. Oskar jęczy głośno, ochryple, zaciska palce na moich udach. Boli!

Wysuwa się ze mnie nagle! Siada na piętach, trzymając w dłoniach swojego imponujących rozmiarów fiuta. O kurwa! On był w moim gardle? Otwieram szeroko oczy. Podnoszę wzrok na twarz Oskara. Ma półprzymknięte powieki i rozchylone usta. Z trudem łapie powietrze. Dopiero po dłuższej chwili się uspokaja. Mogłabym tak na niego patrzeć bez końca.

- Dlaczego? - szepczę – Już prawie...

- Jeszcze nie... - otwiera oczy, a ja zamieram.

Jego szerokie źrenice są ciemne, jak bezksiężycowa noc, ale ja dostrzegam w nich tysiąc odcieni, uwielbienie, i tajemnicę, i groźbę, i... miłość? Brak mi słów i brak mi tchu. Nagle czuję, że jestem pragnieniem, pożądaniem, pierwotnym instynktem, który każe mi się oddać temu mężczyźnie.

- Oskar – szepczę bezgłośnie – błagam.

Powoli, jak w zwolnionym tempie, schyla się do marynarki. Co on robi? Aha, prezerwatywa. Nagle dociera do mnie, że gdyby jej nie wziął, przyjęłabym go bez niej! Ta myśl mnie przeraża. Co on ze mną robi? Jak? Podniecenie odebrało mi resztki rozsądku?

- Teraz skończymy. Razem – mówi i sięga do moich ust.

Czuję swój smak na jego wargach. Padam na pościel, przygnieciona potężnym ciałem. Oskar nie bawi się w uprzejmości. Wchodzi we mnie z impetem, odbierając mi oddech. Wypełnia mnie, rozciąga, zniewala... Oplatam go nogami, a on wbija się we mnie mocno, rytmicznie, jakby dopasowywał się do muzyki. Odzyskuję oddech, kiedy odrywa się od moich ust. Łapię haust powietrza i jęczę, krzyczę, wiję się pod nim, ale on nic sobie z tego nie robi. Pieprzy mnie z całej siły, jakby chciał przebić. Krzyczę i wypycham biodra na spotkanie z tą furią! Biorę go w siebie, tak jak on bierze mnie! Należymy do siebie... zespalamy się...

Głowa mi pęka. Zalewa mnie fala rozkoszy. Widzę ją. Jest płynna... gęsta... przelewa się... Nie! Pulsuje! Jak wielka kropla gęstej cieczy. Mój umysł oddzielił się od ciała i patrzę na to z zewnątrz. Ta ciecz mnie wypełnia! Jest w ciągłym ruchu, gęstnieje, krąży, lśni... Mam orgazm! Teraz!!! Przez ułamek sekundy widzę obok drugą pulsującą kroplę... To czysta energia! Zapadam się w nicość.

Krzyczymy oboje. Równocześnie. Nasze głosy docierają do mnie, ale nie wiem skąd. Oskar trzyma mnie w ramionach. Porusza konwulsyjnie biodrami, przebija mnie, drga! Nie mam siły się poruszyć. Mięśnie odmawiają mi współpracy, zresztą umysł też. Leżę z przymkniętymi powiekami, czując na sobie ciężar. Dobrze mi. Nie czuję nic innego, poza tym, że mi dobrze.

- Nie zabiłem cię? - słyszę jego szept tuż obok ucha.

- Chyba nie. Co to było?

- Też to widziałaś? - pyta cicho – Opowiedz mi.

- Jakby wypełniała mnie gęsta ciecz. Pulsowała... jak ciekła energia – z trudem sklecam zdania - Jestem taka zmęczona. Wszystko mnie boli.

- Wracamy.

Oskar wysuwa się ze mnie, a ja leżę jak kłoda. Nie mam siły. Zapadam w dziwny stan. Wydaje mi się, że Oskar na chwilę wychodzi, ale zaraz wraca. Kładzie się obok mnie i przytula.

- Odpręż się – szepcze.

- Medalion – mówię z trudem.

- Jest tu – podaje mi go.

Widzę nad sobą okno. Jestem ma „Insomni”. Czuję delikatne kołysanie.

- Zaraz wrócę – Oskar całuje mnie w usta – Są takie słodkie – szepcze.

Jestem na granicy jawy i snu. Oskar znika, ale po chwili czuję, że układa się obok mnie. Tulę się do niego. Jestem taka zmęczona i taka szczęśliwa.