Meteory. Przed świtem 11

Poznań. Wrzesień 2014

Majka prosto z sypialni rodziców pobiegła do pokoju Akosa.

- Zabierz mnie do Manueli. Muszę porozmawiać z jej rodzicami – rzuciła od progu.

- Coś się stało? - zerwał się z miejsca, zaniepokojony jej nagłym wtargnięciem.

- Jeszcze nie, ale naprawdę potrzebuję ich pomocy – westchnęła.

---

Akos mnie przywołuje. Zerkam na zegarek. Dziesięć minut temu wysłałam go przodem, żeby mnie zaanonsował, a mnie wydaje się, że minęła godzina.

- Dobry wieczór. Jestem Marianna Littenstein, wnuczka Rosanny – przedstawiam się.

- Witam! - Postawny mężczyzna w wieku mojego taty, kłania mi się uprzejmie – Proszę mi mówić Carlos, a to moja żona, Salma – zza niego wysuwa się nieśmiało kobieta. Jest starszą wersją Manueli.

- Bardzo państwu dziękuję, że zechcieliście mnie przyjąć – również się kłaniam – Manuela mówiła mi, że państwo są prawnikami...

- Och, to dla nas zaszczyt – przyglądają mi się oboje z zaciekawieniem.

Nagle u szczytu kamiennych schodów pojawia się Manuela

- Maryann! - zbiega do mnie – Akos, dlaczego mi nie powiedziałeś?

- Chciałam ci zrobić niespodziankę, a poza tym, nie wiedziałam, czy państwo znajdą dla mnie czas tak szybko – tłumaczę jej. Kątem oka widzę zdziwione miny jej rodziców. No tak, nie powinnam się tłumaczyć! - Proszę o wyrozumiałość – zwracam się do nich w tonie, jaki mi przystoi – Wychowałam się poza Zgromadzeniem i czasem trudno mi zapanować nad temperamentem.

- W czym możemy pomóc? - Carlos wskazuje mi salon.

- Chciałabym wiedzieć, czy jest taka możliwość, żeby Obdarowany należący do Zgromadzenia mógł się związać z Obdarowanym, który do Zgromadzenia nie należy? - zaczynam na razie ogólnie.

Wchodzimy do cudnego pomieszczenia, całego w złamanej bieli. Stare meble z kamiennymi blatami stoją na równie pięknej kamiennej posadzce. Na ścianach porozwieszano płaskie podświetlone gabloty z obłędnymi tradycyjnymi strojami. Za ogromnym oknem widok na dolinę i brzeg morza.

- Gdzie jesteśmy? - patrzę, jak urzeczona, w tę dal.

- Andalusija – mówi z uroczym seplenieniem Salma. Ma tak samo melodyjny, słodki głos, jak Manuela.

- Rozumiem, że ma pani na myśli w pełni Obdarowanych? - upewnia się jej mąż.

- Tak. Proszę mi mówić po imieniu. Maryann, po prostu Maryann – uśmiecham się do niego nieśmiało.

- Nie ma takiej możliwości dla w pełni Obdarowanych. Reguluje to Kodeks – od razu rozwiewa moje nadzieje.

- W takim razie... - waham się – Nie wiem, co mam zrobić? Jestem niepełnoletnia, a moja babcia, Helena nie chce się zgodzić, żebym przystąpiła do Zgromadzenia. W sumie, to ja też na razie nie chcę. Dopiero za półtora miesiąca, po dwudziestych pierwszych urodzinach mogłabym... Tylko, że wtedy nie pomogę Oskarowi... - czerwienię się.

- Czy on cię rzeczywiście wybrał? - pyta cicho Salma.

- Tak, ale... To skomplikowane – wzdycham – Ja odrzuciłam... - nie wiem, jak jej to wytłumaczyć. Posyłam błagalne spojrzenie Akosowi.

- Maryann nie chciała przyjąć Oskara przed uzyskaniem pełnoletności – wyjaśnia oględnie – Chodzi o to, że wtedy podlegałaby jego rodowi, czyli Mistrzowi, który jest dziadkiem Oskara...

- To właściwie nie do końca jest tak – przerywam mu – Chodzi o to, że Oskar nie wyjaśnił mi wszystkich zasad, a chciał żebym przystąpiła do Zgromadzenia teraz, natychmiast. Kiedy się dowiedziałam, to strasznie mnie to wkurzyło i... wyrzuciłam go z domu. Nie podobały mi się zasady, i Kodeks, i całe to Zgromadzenie!

- Och! - rodzice Manueli wyglądają na zszokowanych.

- Tylko, że on przez to może nie zostać Mistrzem, a ja bym tego nie chciała – brnę dalej, nie zważając na ich konsternację – Chciałabym wiedzieć, czy jest jakiś sposób, żebym mogła... wrócić teraz - przełykam głośno ślinę – Wrócić do niego, ale nie podlegać tak całkowicie Mistrzowi.

Carlos patrzy na mnie uważnie, a potem odwraca się do żony. Mierzą się wzrokiem, jakby się porozumiewali, ale nie mówią ani słowa. Manuela i Akos też siedzą cicho. Czuję się okropnie. Może niepotrzebnie tu jestem? Ale nie mogę tego ze sobą pogodzić sama! A jeśli ja przystąpię do Zgromadzenia, a Mistrz cofnie wybory, albo wygra ten Raul Gonzaga? Co wtedy ze mną będzie? A jeśli Oskar już mnie nie chce...? Straszna myśl przychodzi niespodziewanie. Może ja naprawdę niepotrzebnie tu jestem?

- Może coś dałoby się zrobić... - mówi powoli Carlos – Musimy to jeszcze sprawdzić, ale... - zawiesza głos.

- Tak?

- Jesteś tego pewna? Przesłuchania są jutro, po zebraniu Rady. Nie masz wiele czasu.

- Muszę z kimś porozmawiać – mówię bez tchu – Czy możecie to sprawdzić? Jeśli mi pomożecie, będę waszą dłużniczką do końca życia.

Kiwają oboje głowami.

- Akos, poczekaj na mnie – szepczę.

- Idę z tobą - próbuje przytrzymać moją dłoń.

- Nie – kręcę głową – Ty się nie dostaniesz tam, dokąd idę – uśmiecham się do niego uspokajająco.

Skupiam się i po chwili soję na znajomym tarasie. Przez przysłonięte zasłony sączy się słabe światło. Naciskam klamkę i wchodzę. Salon jest pusty, ale widzę smugę światła pod drzwiami sypialni. Naciskam klamkę. Zamknięte. Jak to? Naciskam jeszcze raz. Nic z tego.

- Oskar, proszę, chodź do mnie – szepczę.

Czekam i czekam, ale nic się nie dzieje. Dlaczego nie odpowiada?

- Oskar, proszę... Chcę porozmawiać – łzy dławią mnie w gardle.

Może uda mi się przez okno od sypialni? Tylko, co to zmieni, jeśli on nie chce odpowiedzieć na moje wołanie? Nagle słyszę ciche szuranie drzwi. Wybiegam na korytarz.

- Margaret! - staję jak wryta.

- Witaj Maryann – mówi i uśmiecha się, ale tylko ustami. Jej oczy są pełne smutku.

- Witaj. Szukam Oskara...

- Wiem – znów się uśmiecha – Przypuszczałam, że się zjawisz. Czekałam na ciebie.

- Naprawdę? Och, Margaret, muszę z nim porozmawiać! Proszę, powiedz mi, gdzie on jest? Nie odpowiada! Czy on nie chce mnie widzieć? - przepełnia mnie niepokój – Sypialnia jest zamknięta.

- Czyżbyś zmieniła zdanie? - przygląda mi się uważnie, ignorując moje prośby.

Wiem, co robi. Chce wyczytać w mojej duszy, co czuję. Spuszczam wzrok.

- Niezupełnie, ale muszę się z nim zobaczyć! Proszę, powiedz mi...

- Nie. Jeśli nie jesteś tu, żeby mu pomóc, to odejdź. Ja zamknęłam sypialnię, żeby miał spokój.

- Margaret, ja chcę pomóc! - zapewniam ją.

- Przystąpisz do Zgromadzenia?

- Nie. To znaczy, nie wiem... Nie jestem pewna, czy mogę na moich warunkach?

- W takim razie odejdź – prosi – Maryann, zrozum mnie. Lubię cię, i może nawet trochę rozumiem, ale to mój syn. Kocham go i nie ma takiej rzeczy, której bym dla niego nie zrobiła. Poświęcił całe swoje dotychczasowe życie jednemu celowi, a teraz to wszystko zawisło na włosku. Przez ciebie...

- Och!

- Wiem, że to nie twoja wina, ale jego też nie! Przemknęłaś przez jego życie, jak kometa i polecisz dalej, a on... Maryann, jesteś jeszcze taka młoda i niedojrzała. Kochasz go, ale on potrzebuje bratniej duszy, a ty sama nie wiesz, czego chcesz.

- Ale ja właśnie wiem... - łzy płyną mi po policzkach.

- Maryann, jeśli nie zamierzasz przystąpić jutro do Zgromadzenia, to zostaw go w spokoju. Daj mu zebrać siły. On rzucił na szalę swoją reputację, pozycję... wszystko! Po to, żebyś ty miała wolny wybór. Dokonaj go teraz.

- Nie mogę – jęczę – Nie mogę. Muszę wiedzieć, czy on... czy on mnie kocha?!

- Odejdź! - wskazuje mi drzwi – Odejdź Maryann.

- Pozwól mi go zobaczyć. Proszę. Tylko spojrzę, nie dotknę go – łkam.

Lady Margaret stoi niezdecydowana. Wreszcie wyciąga z kieszeni klucz i powoli idzie w kierunku sypialni. Czuję drżenie łydek. Och, Oskar, co ja narobiłam? Co myśmy narobili? Drzwi otwierają się nieznośnie powoli. W półmroku widzę Oskara leżącego na łóżku. Oddycha głęboko i spokojnie. Jaki jest piękny! Kosmyki wilgotnych włosów okalają jego szczupłą twarz ze śladem zarostu. Tak bardzo chciałabym poczuć jego zapach, jego ciepło...

- Oskar... - szepczę.

Lady Margaret zamyka mi drzwi przed nosem.

- Margaret, być może będę mogła mu pomóc...

Nic nie mówi, tylko uśmiecha się ze smutkiem. Nie wierzy mi, czuję to. Co ja mam robić? Czy on naprawdę nie chce mnie widzieć, czy to znów jakaś sztuczka, której nie znam? Przechodząc obok gabinetu, zerkam do środka. Na biurku widzę... moją piramidkę z kamyków! On miał mokre włosy!

- Dziękuję Margaret – ściskam na pożegnanie jej dłonie – Dziękuję.

---

Tym razem nie spadam jak kamień, ale łagodnie opuszczam się na piasek. Słońce przechyliło się już na jedną stronę nieba i powoli przybiera pomarańczowy odcień.

- Oskar, muszę cię odnaleźć! Muszę wiedzieć! Jeśli mam zaryzykować całe moje życie, to muszę mieć pewność, że warto...

Widzę zarys skały, koło której ułożyłam kamyki, ale Oskara nie udaje mi się dostrzec. Gdzie on jest? Czuję jego obecność, słabo, ale czuję. A może to tylko moje pragnienie? Idę w kierunku skały... Och! Leży na piasku z rękami pod głową. Śpi? Nie, no co ja? Przecież jesteśmy we śnie! Podchodzę naprawdę blisko. Serce o mało nie wyrwie mi się z piersi.

- Oskar – szepczę.

Zrywa się na równe nogi. Stoimy tak naprzeciw siebie, jak dwa słupy soli. Boję się ruszyć, boję się głębiej odetchnąć. Jego oczy są ciemne, jak bezgwiezdna noc, pałające... Mam wrażenie, że sięga wzrokiem do głębi mojej duszy. Czy mam coś powiedzieć? Wykonać jakiś gest? Jestem taka bezbronna, kiedy przed nim stoję. Brak mi tchu! Rozchylam wargi, a wtedy on nagle spada na mnie jak jastrząb. Chwyta moją twarz w dłonie i wpija się w usta, wpycha język... Wczepiam się palcami w jego włosy i przywieram całym ciałem! Wszystkie moje zmysły mdleją. Osuwamy się na kolana...