Meteory. Przed świtem 13

Poznań. Wrzesień 2014.

 

- Mamy problem – Helena przywitała Majkę kubkiem gorącej kawy z mlekiem i zatroskaną miną – Ktoś śledzi dom, albo domowników, albo jedno i drugie...

- Jesteś pewna? - Majka zmarszczyła brwi.

Wydawało jej się, że uważali z Akosem podczas wsiadania do pociągu. Chyba, że śledzący wiedział gdzie jej szukać, bo nie miała wątpliwości, że chodzi właśnie o nią.

- Monitoring jest podpięty do systemu, który analizuje częstotliwość pojawiających się w okolicy pojazdów i ludzi. Taki gadżet od jednej z firm, które zaopatrujemy – Helena wskazała ekran laptopa ustawionego na blacie kuchennym. - To samochód wypożyczony wczoraj w Poznaniu. Przejechał koło bramy trzy razy. Stoi zaparkowany dwie ulice stąd. Niestety, nie udało mi się uchwycić kierowcy, bo korzystamy z monitoringu tamtych ludzi – przełączyła na inny ekran i Majka ujrzała obraz z kiepskiej kamery.

Akos

 

Na schodach rozległy się ciche kroki.

 - Akos, podejdź tu – zawołała cicho – Ten samochód – wskazała palcem – Trzeba sprawdzić, kto tam jest, bo chyba nas śledzi.

- Zrobię kawę – zaproponowała Helena, obserwując z zadowoleniem, jak Akos z uwagą słucha poleceń jej wnuczki.

- Obdarowany? - Akos zastanawiał się na głos.

- Nie sądzę – Majka zmarszczyła brwi – Nie zadawałby sobie tyle trudu. Chociaż... - zawahała się.

- Sprawdzę – kiwnął jej głową – Co jeszcze mam robić?

- Nic, ale bądź w pobliżu – spojrzała na niego z powagą – Mamy tu do odbycia poważną rozmowę... - przeniosła wzrok na Helenę.

- To ja później wypiję tę kawę – zebrał się szybko i ruszył w kierunku drzwi tarasowych.

Majka podążyła za nim wzrokiem, póki nie zniknął za okalającymi tył domu krzewami.

- Babciu, potrzebuję twojej pomocy. Bardzo – zaznaczyła, kładąc obok laptopa złożoną na pół kartkę – Można powiedzieć, że desperacko.

- Na mnie zawsze możesz liczyć, kocha... - urwała, w połowie zdania, na widok podsuniętego jej przez Majkę dokumentu – Co to, do diabła jest? Coś ty wymyśliła?!

- To jest oświadczenie, które jest mi potrzebne, żebym mogła bezpiecznie przystać do Zgromadzenia Obdarowanych – powiedziała powoli, wymawiając dokładnie każde słowo – Moja gwarancja samodzielności – dodała.

- Nie podpiszę tego - Helena z obrzydzeniem odsunęła od siebie kartkę – Dlaczego chcesz to zrobić? Co cię tam tak ciągnie? Czego ci brakuje?! Powiedz!

- Oskara – odparła cicho – Brakuje mi Oskara, a to jest jedyna droga do niego.

- Tak? - Helena aż się zapowietrzyła – Dlaczego...? Dlaczego...? - powtarzała, jakby nagle brakło jej słów.

- Dlatego, że go kocham – Majka z coraz większym trudem zachowywała spokój – I on kocha mnie...

- Kocha?! I dlatego kłamie?!

- Nie mówi całej prawdy – poprawiła ją Majka – Babciu, to prawda, że nie był „w porządku”, ale to naprawił. Poza tym, ja też nie byłam z nim do końca szczera – spuściła głowę – Ale on mi wybaczył.

- Bo jesteś mu potrzebna! Bo jest mu potrzebny twój Dar! - Helena wypuściła głośno powietrze przez nos.

- To prawda... - zgodziła się, czując, że tętno jej przyspiesza – Ale mnie nie wykorzystał! Przyjął na siebie karę w zamian za moją wolność! Jak to wytłumaczysz? Przecież mógł się przyznać, mógł mnie zmusić! Babciu, proszę cię - złożyła ręce – To jedyny sposób. Proszę...

- Dlaczego mi to robisz?! - Helena wyrzuciła w górę ręce.

- Bo jest twoją wnuczką – usłyszały obie. Julia wyszła z panującego w korytarzu cienia – Dałyśmy jej wybór, a ona właśnie go dokonała.

- Ty jej to podpowiedziałaś? - Helena zwróciła całą swoją złość ku córce.

- Nie, ale ja podpiszę wszystko, czego zażąda. Kocha i najwyraźniej jest kochana. Tego chciałyśmy, pamiętasz? - podeszła do nich i podniosła z blatu dokument. Szybko przebiegła oczami równe rządki liter – Co ci to da? - zwróciła się do Majki.

- Więcej, niż zwolnienie z posłuszeństwa krwi. Tak twierdzą prawnicy – odparła drżącym głosem.

- Ufasz im? - Julia spojrzała córce w oczy.

- Nie mam innego wyjścia.

Julia pokiwała głową, po czym odsunęła jedną z szuflad i wyjęła z niej długopis. Wpisała u góry swoje dane, po czym odwróciła się i wziąwszy z korkowej tablicy jedną z kolorowych pinesek, ukłuła się w kciuk lewej ręki. Po chwili przycisnęła go do papieru na samym dole.

- Skąd wiedziałaś, co trzeba zrobić? - Helena wyglądała na zszokowaną.

- Widziałam, jak sporządzałaś metrykę – Julia spojrzała na matkę wyczekująco – Widzisz? To nie boli.

- A jeśli to nie zadziała? A jeśli Oskar jednak cię zmusi? - Helena nie dawała za wygraną – Co cię tam czeka? Kim będziesz? Tutaj masz tyle możliwości, a tam? Zmuszą cię do posłuszeństwa...

- Mamo – Julia podeszła do Heleny i położyła jej dłonie na ramionach – Ona ma pełen Dar. Jej pozycja w Zgromadzeniu będzie zupełnie inna niż twoja. A jeśli Oskar osiągnie swój cel, to ona będzie zmuszała do posłuszeństwa innych. Już to robi, choć nie do końca zdaje sobie sprawę... - odwróciła się do oniemiałej Majki.

Helena milczała. Przez jej twarz przewijały się sprzeczne uczucia. Nie mogła jednak ignorować słów córki i nie mogła odmówić jej racji.

- Kto nas będzie reprezentował? - spytała cicho.

- Zamierzam poprosić Margaret – Majka spojrzała na Julię - Mamę Oskara – wyjaśniła.

- Jeszcze i to! - jęknęła Helena.

- Daj jej to przemyśleć – Julia objęła Majkę ramieniem i poprowadziła do salonu - Widziałaś się z nim?

- Tak – kiwnęła głową – Jest taki... inny, chociaż niby taki sam... Och, gdybyś go słyszała! Wcale się nie wypierał swoich błędów! I nawet próbował mnie powstrzymać, bylebym tylko się nie narażała...

- Zaimponował ci, co? - Julia przyjrzała się córce z delikatnym uśmiechem - A zasady? Co z tym zamierzasz zrobić?

- Och, daj spokój! - Majka machnęła ręką – Wszyscy musimy przestrzegać jakichś zasad. Moim największym problemem nie jest to, że są, tylko to, że ich nie znałam. Jak zaczęłam się w to zagłębiać, to wiesz co? Zgadzam się z babcią Rosanną. W tym Zgromadzeniu jest masa rzeczy, które trzeba naprawić, ale w gruncie rzeczy, ono nie jest złe.

Julia, słuchając córki, uśmiechała się coraz szerzej.

- Niechęć do zasad to poniekąd nasza cecha rodzinna – stwierdziła w końcu.

Nagle tuż przy drzwiach ogrodowych pojawiła się sylwetka Akosa.

- Czy możemy zamienić słowo w cztery oczy? - spytał, starając się, żeby zabrzmiało to jak najuprzejmiej.

- Idę do babci – Julia wstając, mrugnęła do Majki.

- Nikogo tam nie ma, ale... - zawahał się – To może być Greg. Sprawdziłem, kto wypożyczył tego grata. Jest oczywiście na fałszywe nazwisko, ale wydaje mi się, że on już kiedyś go użył.

- Zaraz się przekonamy – Majka odstawiła na stół swój kubek z kawą i wyszła do ogrodu – Greg! Wiem, że tu jesteś. Wyłaź w tej chwili!

- Maryann! - Akos aż zaniemówił.

Czekali jakieś trzy minuty, kiedy w końcu go dostrzegli. Schodził powoli z ogromnego kasztanowca, rosnącego tuż przy ogrodzeniu. Jego strój moro maskował go doskonale, a pozostając w bezruchu, był praktycznie nie do wykrycia.

- Za co ja płacę tym ochroniarzom? - Helena ze zdumieniem obserwowała jak potężny mężczyzna przemierza jej trawnik. Lornetka kiwająca się na pasie, przewieszonym przez ramię, nie pozostawiała wątpliwości.

- No wiesz – Majka odwróciła do niej głowę – Greg był w marines, więc trudno się dziwić, że ich wykiwał.

- Marines? Takich prawdziwych? - nieoczekiwanie w kuchni pojawiła się Monika, opatulona w miękki, za to dość kusy szlafrok – Zawsze tak wcześnie wstajecie? Oooo... - Na widok Grega otworzyła ze zdziwienia buzię, a jej oczy rozświeciły się jak bożonarodzeniowe drzewko.

- Witajcie – olbrzym ukłonił się najpierw Majce, a potem pozostałym.

- Mogę wiedzieć, co tu robisz? - Majka oparła ręce na biodrach.

- Ochraniam – odparł, spuszczając wzrok.

Helena posłała wnuczce triumfalne spojrzenie.

- Na czyje polecenie? - Majka nie dała się zbić z tropu.

- Niczyje. Oskar dał mi urlop, ale wiedziałem, że się niepokoił... – zerknął szybko w stronę Akosa – Dlatego postanowiłem przyjechać.

- Może kawy? - zaszczebiotała do niego Monika, chcąc zwrócić na siebie uwagę.

- Jeśli można, to chętnie... - bąknął, gapiąc się na jej odsłonięte nogi.

- Akosowi też podaj – Majka przewróciła oczami - I załóż coś na tyłek! - ofuknęła siostrę.

- Mówiłam, że rządzi? - Julia pierwsza się roześmiała – I ma rację! - głową wskazała Monice korytarz.

Monika, zupełnie niezrażona uwagami pod jej adresem, podała Gregowi kawę, taksując przy okazji jego potężną muskulaturę. Jednak na widok groźnej miny matki, opuściła z ociąganiem kuchnię. Po chwili usłyszeli, jak biegnie po schodach do swojej sypialni.

- Teraz dopiero ma problem, co na siebie włożyć – westchnęła Julia.

- Greg, Akos jest dla mnie kimś takim, jak ty dla Oskara – Majka posłała mu szybkie, znaczące spojrzenie. Nie miała zamiaru wystraszyć domowników – Widziałam się niedawno z Oskarem.

Greg w pierwszej chwili chciał coś powiedzieć, ale widząc na twarzy Majki uśmiech, odetchnął tylko z ulgą i pociągnął łyk kawy.

- Maju, musimy ustalić parę spraw – Helena przez chwilę przyglądała się dwóm mężczyznom siedzącym przy jej stole.

- Zaczekajcie tu na mnie – Majka westchnęła ciężko i ruszyła za Heleną do gabinetu, który dobrze znała.

- Muszę przyznać, że rzeczywiście nieźle sobie radzisz – stwierdziła, zerkając na wnuczkę spod oka – Słuchają cię.

- Słuchają – przyznała, nie wiedząc jeszcze, dokąd zmierza Helena.

- Jeśli podpiszę te dokumenty, to będziesz traktowana jak dorosła? - spytała.

- Tak twierdzą prawnicy – przytaknęła.

- I nie dostaniesz opiekuna? - upewniła się.

- Nie.

- Ale gdyby Oskar ci się teraz oświadczył, to on zostałby twoim opiekunem?

- Prawdopodobnie – zastanowiła się – Chyba tak... Gdybym go przyjęła. Mogę spytać, ale on tego nie zrobi, póki nie zostanie Mistrzem. Tak powiedział.

- W takim razie... - Helena ważyła słowa – Podpiszę ci to, pod warunkiem, że nie poślubisz nikogo, zanim nie skończysz dwudziestu jeden lat.

- Naprawdę? Dzięki! - Majka rzuciła się Helenie na szyję, puszczając mimo uszu postawiony warunek – Wszystko będzie dobrze, zobaczysz!

- Mam nadzieję – westchnęła – Miejmy to już za sobą. Za chwilę wstanie głowa tego domu, więc powinnam zarządzić jakieś śniadanie.

- Oj, babciu, mam wrażenie, że głowa tego domu już dawno wstała – Majka posłała jej szeroki uśmiech.