Meteory. Przed świtem 17

Gdzieś we Francji. Październik 2014

- Jak mi dobrze – wyjęczała cicho Majka, z trudem otwierając oczy.

Jej ciało spoczywało leniwie na miękkiej kanapie limuzyny, mknącej szeroką wstęgą autostrady.

- Posil się, bo to jeszcze nie koniec – Oskar ujął palcami kawałek różowego arbuza i wsunął jej go do ust – Uwielbiam cię taką zmęczoną i rozanieloną – dodał aksamitnie niskim, seksownym głosem.

Szybko sięgnął do kieszeni spodni i wyjął z nich paczuszkę prezerwatyw.

- Bananowe – przeczytał i rozciągnął usta w szerokim uśmiechu – Czy twoja brzoskwinka lubi banany?

- Brzoskwinka? - spytała nieprzytomnie, ale nie miała czasu na zastanawianie się nad odpowiedzią.

Oskar ściągnął jej tyłek niżej i uniósł się z pięt. Wciąż klęcząc, nałożył prezerwatywę. Majka zdążyła jeszcze ujrzeć lśniącą pokrytą żyłami maczugę, nim ta powoli zagłębiła się w jej obrzmiałe ciało.

- Ufff! - stęknęła z wysiłkiem, przyjmując jednak niespodziewaną inwazję.

Za nic na świecie nie zrezygnowałaby z uczucia przyjemnego wypełnienia, jakie jej zafundował. W głowie miała zamęt, ale nie potrafiła powiedzieć, czy bardziej przyczynił się do tego niedawny orgazm, czy szampan? Oskar poruszał się powoli, pozwalając jej sie oswoić.

- Jak jest? - spytał pochylając się i muskając ustami jej usta.

- Szampańsko – odparła z błogim uśmiechem.

- Taka jesteś rozbawiona? - zajrzał jej w oczy, pochylając się mocniej do przodu i napierając na nią całym ciałem. Zaparło jej dech, kiedy wszedł cały, aż po nasadę – A teraz?

- Moc-no – stęknęła i przymknęła oczy – Ale dobrze.

- Mówiłem już, że to uwielbiam?

Kiwnęła mu głową, przygryzając dolną wargę.

- I uwielbiam ciebie, i twoje śliczne ciałko, i twój niewyparzony język, i... upór, który nas tu przywiódł – sięgnął do jej ust.

Nigdy nie był rozmowny podczas seksu, ale seks z Majką był inny. Nagle zapragnął powiedzieć jej tyle rzeczy. Jej ciepłe miękkie ciało poddawało się jego pchnięciom, sprawiając rozkosz nie do opisania.

- Nie masz pojęcia, jaka straszna była świadomość, że mógłbym cię więcej nie dotknąć... - jęknął.

Majka chwyciła jego ramiona i wpiła w nie palce, unosząc głowę. Jej oczy zalśniły.

- Nie mam? - spytała cichym, słodkim głosem.

Oskar spojrzał jej w oczy. Były pełne oddania i miłości, i takie piękne.

- Chodź do mnie – pociągnęła go na siebie – Nie wiem, co mi zrobiłeś, ale ledwie zamknęły się za tobą drzwi, a ja już tęskniłam – wyszeptała - Nienawidziłam cię i kochałam, i nie wiedziałam, co mam ze sobą począć... Chciałam żyć dalej i nie wiedziałam jak... Chciałam zapomnieć i nie mogłam...

- Moja najdroższa, moja słodka... Jak do mnie dotarło, że to koniec... Majka, mężczyzna nie powinien mówić takich rzeczy, ale... Jakby ktoś rozdarł mi duszę na pół...

- Ćśśś... - położyła mu na ustach opuszki palców – Jestem tu... przy tobie... jestem twoja i nic tego nie zmieni.

Ruchy Oskara stały się bardziej płynne i posuwiste. Kochali się, szepcząc najintymniejsze wyznania, jakby fizyczny kontakt im nie wystarczał, jakby pragnęli, by ich dusze doświadczały tej samej bliskości.

Majka podciągnęła w górę kolana i rozłożyła je szerzej, oddając się bez reszty. Oskar zgiął się w pałąk, by móc całować słodkie usta, nurzając się równocześnie w wilgotnych ciemnych czeluściach ukochanego ciała. Kontakt z delikatnym wnętrzem wydawał mu się tak nierealnie podniecający, rozkoszny... tak głęboki. Napawał się uległością swojej kochanki, to znów szeptał jej miłosne zaklęcia i słuchał jej szeptów, i znów na nią napierał z całych sił. Nigdy nie kochał się z taką pasją, z takim oddaniem. Nawet wtedy, gdy czuli nawzajem swoje Dary! Krew dudniła mu w uszach, pulsowała w nabrzmiałych żyłach, raz po raz niosła fale adrenaliny, zbliżając go do szczytu. Coś pchało go naprzód, zmuszało do nadludzkiego wysiłku... Nagle do jego uszu dotarł przeciągły jęk. Otworzył oczy i w dyskretnym świetle lampek ujrzał dwie ogromne źrenice wpatrzone gdzieś w przestrzeń, i drgające skrzydełka nosa, i obrzmiałe od pocałunków usta chwytające z trudem powietrze... Rozkosz nadeszła nagle, jak smagnięcie biczem, wystrzeliła gdzieś z krzyża i zgięła go w pół. Jęknął chrapliwie i runął w dół! Miał przed oczami czarną, pulsującą masę... nie! Dwie gigantyczne krople, pulsujące, tętniące w rytm bicia dwóch serc, próbujące się połączyć... Stracił poczucie czasu i miejsca...

Wynurzali się oboje, jak z głębin czarnego oceanu, zmęczeni i zdyszani. Ich pokryte potem ciała kleiły się do siebie, kiedy jak w zwolnionym tempie przekręcili się na bok.

- Czułaś to? - wyszeptał wreszcie.

- Mhm...

- Nie mogę się tobą nasycić - Oskar oparł czoło o nagie ramię Majki, wtulił twarz w delikatną pierś, całował i gładził aksamitną skórę

Jej twarz rozjaśnił promienny uśmiech. Uniosła leniwie rękę i wplotła palce w jego włosy.

- Wynagrodzimy sobie wszystko – powiedziała, przeciągając się z westchnieniem zadowolenia – Mamy masę czasu...

Oskar odwrócił wzrok, by nie psuć im tej radosnej chwili, ale Majka była czujna.

- O co chodzi? – pociągnęła go za włosy, zmuszając do spojrzenia prosto w oczy.

- Nic. Nic ważnego... - jego oczy zdawały się pochłaniać jej widok – Nie teraz, proszę – objął dłonią pierś i schylił się, próbując dosięgnąć ustami sterczącej brodawki.

- Mów natychmiast! - zacisnęła palce, aż syknął z bólu.

- Musimy być ostrożni... - zaczął niechętnie – Na zamku jesteśmy bezpieczni, ale i tak lepiej uważać.

- Chodzi o seks? - upewniła się.

- Jeśli nas nakryją, to powinienem się oświadczyć, żeby wyjść z tego z honorem...

- To się oświadczysz, a ja się będę zastanawiać...

- Świetnie! Raulowi w to graj! Kandydat na Mistrza robi takie rzeczy, a wybranka ma wątpliwości – roześmiał się – Młodzi byliby zachwyceni, ale starsi pewnie mniej.

- Masz rację – przyznała po chwili zastanowienia – Nie pomyślałam o tym. To trochę tak, jakby przyłapali mnie rodzice. Mam na myśli moich przybranych rodziców. Nie zrobiłbyś na nich dobrego wrażenia.

Oskar powoli przysunął się do niej i sięgnął do ust. Przez chwilę rozkoszował się nimi, krążąc leniwie językiem w ich wnętrzu. Majka dołączyła do niego, również wysuwając język. Jednak po chwili cofnęła głowę.

- Ale przecież wcześniej miałeś zamiar ogłosić, że jestem twoja, że się kochaliśmy po przysiędze. To by ich nie zniechęciło? - spytała.

- Tylko Mistrz i moja rodzina wiedzieliby, jakim sposobem... Ewentualnie Rada, ale mógłbym zażądać milczenia. Nie miałem zamiaru ogłaszać wszystkiego publicznie – przyznał.

- Aha... - zamyśliła się - Ale nie łamiemy zadnych zasad?

- Nie.

- No, to musimy uważać. Nie ma innej rady! - wzruszyła ramionami – A teraz? Nikt nas nie może zobaczyć? Jest po zmierzchu.

- To azyl.

- No, jasne! - klepnęła się dłonią w czoło – A kierowca?

- Jean.

Majka pokiwała głową ze zrozumieniem.

- Na zamku oficjalnie będziesz gościem mojej matki, a ona jest ostatnią osobą, która chciałaby mnie skompromitować. Problemem będzie twoja wizyta u Gonzagów – stwierdził z wyraźną niechęcią w głosie.

- Oskar, będę tam kilka dni. Wytrzymasz – roześmiała się.

- Ja tak, ale ty? - przesunął kciukiem po jej dolnej wardze, wpatrując się w nią jak w smakowity kąsek.

- No, nie wiem... - odchyliła głowę, przymykając filuternie oczy – Przy takim blond herosie w pobliżu...? - zawiesiła głos.

- Nie drażnij mnie! - Z piersi Oskara dobył się niski pomruk, a oczy zalśniły złowrogo.

- Głuptasie! - prychnęła.

- Głuptasie? - powtórzył z niedowierzaniem – Powiedziałaś „głuptasie”?

- A powinnam „głupku”! - ofuknęła go – Nie dla niego przystałam do Zgromadzenia i nie z nim odbywam teraz najbardziej podniecającą podroż w życiu! Kocham cię i jesteś głupkiem, jeśli tego nie widzisz!

Jej słowa podziałały na niego lepiej niż szampan. Nie mogła sprawić mu większej przyjemności! No, może mogła, ale i tak był zachwycony.

- Nie możesz jechać sama! - powiedział udobruchany.

- Zabiorę Akosa.

- Powinnaś mieć przy sobie także kobietę... dziewczynę. Tak jest przyjęte.

- Zabiorę Manuelę. Jeśli się zgodzi, oczywiście? - zaznaczyła - I tak chciałam jej zaproponować pracę dla mnie – zastanawiała się głośno.

- Dobrze. Ufasz jej?

- Jej rodzice mi pomogli.

- W takim razie, w porządku – Oskar uniósł się na łokciu i sięgnął w dół.

- Ałła! - skrzywiła się, Majka – Nie lubię tego momentu.

- Ja też nie – zgodził się z nią Oskar – Szampana?

- I owoców – uśmiechnęła się, próbując niezdarnie doprowadzić do porządku swoją garderobę – Oddaj mi spodnie. I majtki!

- Najchętniej bym je zatrzymał – schylił się i podniósł z podłogi skrawek koronki – Co to za odkrycia, o których mi chciałaś powiedzieć? - Oskar ustawił siedzenie w pozycji prawie pionowej.

- Ach, nie uwierzysz! - wykrzyknęła – Znalazłam szkic kamienia w notatkach Rosanny! Ona go musiała widzieć! Zresztą, Raul powiedział, że pracowała z matką Judith, więc to chyba oczywiste! Może go zapytam...? - spojrzała na Oskara, żeby się upewnić, czy to dobry pomysł.

- No, nie wiem... - zawahał się.

- Jeszcze to przemyślę – stwierdziła szybko – Mam też trochę jej notatek do wstępu, który napisała do Kodeksu... – urwała nagle. Nie powiedziała przecież Oskarowi, że widziała u niego zakazane wydanie – Niektóre fragmenty brzmią znajomo.

- Mam egzemplarz tego wydania – przyznał – Jeden z niewielu, jakie są w obiegu.

- Twoje przemówienie...

- Mhm – podał jej kieliszek – Rosanna miała niesamowity umysł. Zawsze to wiedziałem, ale odkąd poznałem ciebie, zaczynam ją lepiej rozumieć.

- Więc nie tylko ja zyskałam – roześmiała się i pociagnęła łyk lekko już odgazowanego płynu – W tych notatkach brakuje kilku kartek. Podejrzewan też, że było tego o wiele więcej.

- Na pewno. Zgodnie z naszym prawem, kiedy Obdarowany umiera bezpotomnie, zapisuje wszystko Zgromadzeniu. Rosanna tego nie zrobiła, bo miała Helenę, ale z tego, co wiem, oddała wcześniej znaczną część swoich osobistych rzeczy. Powinny być w zamku. Biblioteka jest naprawdę duża.

- Wspaniale! - klasnęła w dłonie - Zanim pojadę w odwiedziny do Gonzagów, muszę się z nią zapoznać – uśmiechnęła się chytrze – Może mi nie starczyć czasu do ogłoszenia wyników...