Meteory. Przed świtem 2

Warszawa. Wrzesień 2014.

Majka wpatrywała się w krajobraz przesuwający się za oknem samochodu. Akos prowadził szybko, ale pewnie. Prawie nie rozmawiali od chwili wyjazdu z Poznania. Właściwie oboje unikali tematów mogących sprowadzić rozmowę do Oskara. Nie było to łatwe, biorąc pod uwagę, że właśnie jego osoba ich łączyła. Wróciła myślami do rozmowy, którą odbyła z rodzicami dwa tygodnie wcześniej. Na wieść, że spotkała się z Heleną, mama zareagowała histerią, nakłaniając ją do natychmiastowego powrotu do domu. Tato zachował zimną krew.

- Kocham was – powiedziała, kiedy już sobie wyjaśnili, że nie ma sensu uciekać od prawdy – Nadal jestem waszą córka, ale czas, żebym się usamodzielniła.

A teraz miała dwie rodziny, dwa domy, dwa światy...

- Dokąd mam jechać najpierw? - Akos wyrwał ją z zadumy.

- Na uczelnię – westchnęła, zerkając na zegarek – Nie wypada się spóźnić na spotkanie z dziekanem.

- Jeśli wolni mi coś powiedzieć... - zaczął niepewnie.

- Tak?

- Nie ma się czym przejmować. Prawie wszyscy Obdarowani mają indywidualny tok studiów. Często studiujemy dwa kierunki...

- Nigdy nie lubiłam się wyróżniać – rzuciła gdzieś przed siebie w zamyśleniu.

Akos posłał jej spojrzenie pełne zdumienia. Była tak wyjątkowa, tak bardzo wyjątkowa, że jej stwierdzenie wydało mu się absurdalne. A jednak mówiła prawdę. Westchnął ciężko i skupił się na drodze. Po chwili zaparkował przed budynkiem uniwersytetu.

- Zaczekasz? - spytała, wiedząc doskonale, że tego nie zrobi. W realnym świecie Akos nie odstępował jej na krok.

Przemaszerowali obok ustawionego na trawniku dinozaura i weszli do opustoszałego budynku. Wkrótce miał się zaroić od studentów, ale na razie przez korytarze przemykali tylko nieliczni „poprawkowicze”.

Majka szybko załatwiła sprawę w dziekanacie. Podanie jednej z najlepszych studentek na roku nie mogło zostać odrzucone.

- Jako powód wpisała pani „sprawy rodzinne” - dziekan ostatni raz przejrzał podpisane już dokumenty – Mam nadzieję, że to nie są jakieś poważne kłopoty? Da pani radę?

- Tak, bardzo dziękuję za troskę - uśmiechnęła się nieco zaskoczona jego pytaniem – Nie chciałam przedłużać studiów, dlatego tok indywidualny, a nie urlop.

- Ma pani doskonałą średnią. Na rynku pracy jest pani towarem powszechnie pożądanym – zażartował – Chciałbym, żeby pani utrzymała taki poziom. Może zostałaby pani na uczelni?

- Dziękuję, ale naprawdę nie wiem jeszcze, co mnie czeka... - odparła, czując, że mówi szczerą prawdę.

- W takim razie powodzenia! - wyciągnął do niej rękę – Warunki zaliczeń z poszczególnych przedmiotów proszę uzgadniać bezpośrednio z wykładowcami.

- Nawet nie było tak źle – powiedziała do Akosa, który czekał na nią przed drzwiami – Mogę nawet zostać po studiach na uczelni - pochwaliła się – No, co? - zmarszczyła brwi, widząc jego spojrzenie pełne zawodu.

- Nic, nic – zmieszał się – Po prostu myślałem... Nie, przepraszam, to nie moja sprawa.

Wiedziała doskonale o czym myślał. Pracownik uczelni do niczego nie przyda się Zgromadzeniu. O dziwo, odpowiadając dziekanowi, podświadomie zadała sobie to samo pytanie. Czy byłaby do czegoś przydatna? Skąd ta myśl? Zawsze myślała w kategoriach: co ja chcę robić? Nawet nadopiekuńczość rodziców nie była w stanie tego zmienić, więc, skąd ta myśl? Gdzieś w odległych zakamarkach duszy dostrzegła odpowiedź, ale wepchnęła ją tam z powrotem, zanim zdążyła wypłynąć i sformułować się w pełni.

- Majka? - usłyszała za plecami trzaśniecie drzwi i znajomy głos.

- O, nie! - jęknęła bezgłośnie. Jeszcze tylko tego brakowało.

- Marek. Nie wiedziałam, że już wróciłeś – starała się, żeby zabrzmiało to uprzejmie.

- Wczoraj. Miałem zadzwonić, ale musiałem odespać podróż – mrugnął do niej ze zniewalającym, według niego, uśmiechem – Stęskniłaś się? - podszedł bliżej z zamiarem objęcia jej.

- Poznaj Akosa – zrobiła drobny krok w tył – Akos, meet my colleague, Marek.

- Nice to meet you – Akos mechanicznie wyciągnął do Marka rękę.

- Hello – Marek uścisnął jego dłoń.

Majka z pewnym rozbawieniem zauważyła, że mierzą się mało przyjaznym wzrokiem.

- Co on za jeden? - Marek odwrócił twarz w stronę Majki.

- I have been asked to show Akos university. He's my parents friend – skłamała gładko. Ty dupku, pomyślała, zerkając na Marka. Przecież wiesz, że nie rozumie po polsku, skoro zwracam się do niego po angielsku – And what about you? What are you doing here?

- Przywiozłem parę artefaktów do badania w „Minerałach” - Z pewnym ociąganiem, ale Marek przeszedł jednak na angielski.

„Minerały” oznaczały zakład Mineralogii, w którym Majka miała zajęcia w poprzednim roku. Zaciekawiła się.

- Znaleźliśmy kamienne przedmioty nie pochodzące w terenu wykopalisk i postanowiłem się dowiedzieć skąd są – Marek nie spuszczał wzroku z Majki, zerkając tylko od czasu do czasu na stojącego z boku Akosa. - Dobrze wyglądasz, wiejskie powietrze ci służy – roześmiał się – Może się umówimy na wieczór?

- Jasne – odparła roztargnieniem – Możemy gdzieś wyskoczyć... zadzwonię do Agi. Może już wróciła? - Mineralogia, że też wcześniej na to nie wpadłam, pomyślała! Mogliby sprawdzić ten dziwny kamień...

- Myślałem raczej o nas dwojgu – Marek obniżył nieco tembr głosu i posłał jej znaczące spojrzenie, ignorując kompletnie Akosa.

- Please, speak English – poprosiła przesłodzonym głosem – Wyglądasz mi na strasznie zmęczonego. Naprawdę, nie chciałabym cię nadwyrężać.

Oczy Marka zwęziły się do małych szparek. Spojrzał na Akosa z nienawiścią.

- Akos, przepraszam cię, ale chciałabym na chwilę zostać z Markiem sama – Majka posłała mu proszące spojrzenie.

- Oczywiście – skinął jej głową i i rozejrzał się dokoła – Może tam? - Wskazał wnękę, która zapewniłaby im dyskrecję, a jednocześnie dałaby Akosowi możliwość kontrolowania sytuacji.

- Kim on właściwie jest? - spytał Marek. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że w głosie Majki jest coś, czego wcześniej nie było. Ona wydawała polecenia! Grzecznie, ale pewnie.

- Niech będzie, że moim współpracownikiem – odparła nieco zniecierpliwiona. Sprawa kamienia całkowicie pochłaniała jej uwagę.

- Nie wygląda na to, żebyś miała ochotę się ze mną spotkać – stwierdził cierpko – Bzykać się też nie chcesz?

- Marek – spojrzała mu w oczy – Jaja sobie robisz? Rozmawialiśmy ze sobą prawie dwa miesiące temu, potem kontakt nam się urwał. Ani ty, ani ja nie szukaliśmy sposobu, żeby podtrzymać tę znajomość. Tak, nie mam ochoty się z tobą spotkać. Bzykać też nie. Było fajnie, ale nie ma do czego wracać – wzruszyła ramionami.

- Kurwa, Majka, mówisz, jakbym cię kompletnie nie obchodził! Pieprzysz się z nim? - wskazał ruchem głowy Akosa.

Majka w pierwszej chwili zaniemówiła, ale po pierwszym szoku poczuła jak puls jej przyspiesza. Miała ochotę rzucić się na Marka z pięściami, albo przywołać Akosa. Zamiast tego wspomniała, jakie wrażenie robiło na niej opanowanie Oskara. Wzięła głęboki wdech...

- Marku, czy ja cię pytam, kogo ty pieprzysz? - spytała uprzejmie, starając się zachować obojętny wyraz twarzy – Właściwie, powinnam zapytać w czasie przeszłym, bo widzę, że chwilowo masz deficyt.

- Nie wkurwiaj mnie! - Marek zrobił krok w jej stronę. Zbiła go z tropu.

- Nie radzę – ściszyła głos, nie ruszając się z miejsca – Akos jest trochę nerwowy, kiedy wydaje mu się, że coś mi grozi.

Jakby na potwierdzenie jej słów, Marek zauważył, że Akos rozgląda się dyskretnie i spręża jak do skoku. Brakowało niewiele, by skoczyli sobie do gardeł. Szybka ocena postury i sprawności przeciwnika nieco jednak Marka ostudziły. Zrobił pół kroku w tył.

- W porządku – Majka posłała Akosowi uspokajający uśmiech. - Słuchaj – zwróciła się do Marka – Nie wiem, co mnie zaćmiło, ale już mi przeszło. Nie czekałam na ciebie, ale nie mam wyrzutów sumienia. Może przyjmijmy opcję, że nic między nami nie było?

- Ty mnie rzucasz? Tobie się chyba w głowie poprzewracało? - Marek zamrugał gwałtownie – Mogę ci narobić kłopotów...

 - Bo więcej ci nie dam? - roześmiała się głośno – Nie rozśmieszaj mnie. Przecież ci powiedziałam, że było fajnie, ale minęło. O co ci chodzi? Myślisz, że tylko ty możesz kogoś odstawić? Marek, twój ojciec jest profesorem, więc masz tu pozycję i wzięcie, ale poza tym... - przewróciła oczami - Trochę późno to zrozumiałam, ale jednak. Nic do ciebie nie mam, ale szkoda mi czasu - wyjaśniła rzeczowo, jakby chodziło o instrukcję obsługi pralki.

- Ja też nie czekałem! - rzucił jej w odpowiedzi, tracąc panowanie nad sobą.

- To świetnie, przynajmniej się nie nudziłeś – machnęła lekceważąco ręką.

- Nie obchodzi cię to? - zdumiał się.

- A powinno?

Obojętność Majki podziałała na Marka jak płachta na byka. Był wściekły, ale jednocześnie... Była w tym tak pociągająca, że nie mógł jej zignorować. Zmienił taktykę. Podszedł blisko i spojrzał jej w oczy.

- Nosisz szkła kontaktowe – zauważył niskim aksamitnym głosem – Nie kłóćmy się... Mówiłaś, że było fajnie... znów może być... - założył jej za ucho kosmyk włosów.

- Marek – westchnęła z politowaniem – To na mnie nie działa. Daj sobie spokój.

- Daj mi szansę – nie odpuszczał – Spotkajmy się. Tylko ty i ja – musnął ustami jej policzek i próbował dosięgnąć ust.

- Radzę zrobić badania – westchnęła, odchylając z odrazą głowę – Przygodny seks w polowych warunkach wiąże się z długą listą ewentualnych problemów zdrowotnych. A teraz przepraszam, ale ja też mam coś do załatwienia w „Minerałach”.

Wyminęła oniemiałego Marka i ruszyła do Zakładu Mineralogii. Akos posłał mu ponure spojrzenie ciemnych oczu i podążył za Majką. Z satysfakcją stwierdził, że chłopak dotkliwie odczuł tę rozmowę. Wiele by dał, żeby ją usłyszeć, ale i tak dobrze się bawił.

- Ile było tych dziewczyn? - spytała półgłosem Majka, kiedy się z nią zrównał.

- Dwie i pół – odparł, nie ukrywając zadowolenia – Jedna zrobiła mu laskę. Przepraszam – zreflektował się, kiedy posłała mu karcące spojrzenie.

- Tak rozmawialiście z Oskarem? - spytała, czując ściskanie w gardle.

- Tak – przyznał.

Pokiwała głową. Przez tę krótką chwilę Akos był sobą.

- Zaczekaj na mnie – wskazała mu krzesło naprzeciw przeszklonych drzwi. Jeśli chciała, by czuł się przy niej swobodnie, musiała zmienić swoje podejście. Musiała zasłużyć na jego uznanie. Sam fakt posiadania Daru nie wystarczy, pomyślała.