Meteory. Przed świtem 4

Zamek Ainay-le-Vieil. Wrzesień 2014

Lady Margaret stała na galerii biblioteki bez ruchu. Obserwowała postać syna pochyloną nad książką leżącą w kręgu światła, rzucanego przez zabytkową stołową lampę. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że Oskar po prostu wpadł do zamkowej biblioteki, by oddać się lekturze. Dopiero po dokładniejszym przyjrzeniu się, można było zauważyć, że nie wyglądał najlepiej. Policzki pokrywał mu kilkudniowy zarost, a pod oczami widać było sine półkola. Niewidzące oczy nie śledziły tekstu, a ciężkie powieki raz po raz opadały, by podnieść się z trudem. Oskar nie czytał, ale trwał w dziwnym letargu, wpatrując się w pożółkłe strony grubej księgi.

Margaret od ponad dwóch tygodni przychodziła na tę galerię i obserwowała zmagania swojego jedynaka. Początkowo próbowała z nim rozmawiać, ale po kilku dniach dała sobie spokój. Upór Oskara kompletnie ją zaskoczył i rozbroił. Chciała mu pomóc, ale nie miała pojęcia, jak?

Nagle postać przy stole poruszyła się niespokojnie i Margaret odruchowo cofnęła się w cień. Ale Oskar nie spojrzał w górę. Wzniósł tylko ręce, jakby się przeciągał. Potem nagle opuścił je i ukrył w nich twarz. Z jego piersi wyrwał się nieartykułowany głęboki jęk. Trwał w takiej pozycji przez dłuższą chwilę, po czym znów wbił wzrok w książkę.

Lady Margaret po cichu opuściła bibliotekę, ocierając łzy. Idąc korytarzem czuła, że narasta w niej dziwny niepokój i złość. Zatrzymała się przy jednym z wysokich okien i spojrzała na dziedziniec. Kilka męskich postaci opuszczało zamek i znikało w panującym na obrzeżach mroku. Najwyraźniej spotkanie Rady już się skończyło. Bez zastanowienia ruszyła do gabinetu Mistrza.

- Margaret... - Maksymilian Lowrens siedział w swoim ulubionym fotelu.

- Możesz mi poświecić chwilę? - spytała i nie czekając na odpowiedź, usiadła na jednym z obitych skórą krzeseł.

- Oczywiście – przywołał na twarz uśmiech, ale z jego oczy nie zmieniły wyrazu. Przyglądał się synowej uważnie.

- Ile to jeszcze będzie trwało? Widziałeś jak on wygląda? - zmarszczyła brwi.

- Dopóki się nie ugnie...

- A jeśli nigdy tego nie zrobi? - jej głos zabrzmiał dziwnie szorstko – Dręczysz własnego wnuka! Krew z twojej krwi! Człowieka, którego jeszcze niedawno widziałeś na czele Zgromadzenia! A dlaczego? Bo miał odwagę się z tobą nie zgodzić?

- Odmówił złożenia przysięgi – spojrzenie Mistrza było twarde, jak jego słowa.

- Och, Max, oboje wiemy, dlaczego to robi. Chroni dziewczynę.

- Ale ja jestem Mistrzem – przypomniał jej.

- Jesteś też człowiekiem! - odparowała.

Posłał jej zaskoczone spojrzenie. Nigdy mu się nie sprzeciwiała. Nigdy!

- Margaret, moja droga, ty nie rozumiesz... - zaczął nieco łagodniej.

- Nie! - ucięła – To ty nie rozumiesz. On się nie ugnie. Będzie tak cierpiał, aż popadnie w depresję, albo pęknie mu serce. Ale ja nie zamierzam na to patrzeć! - prawie krzyknęła – Nigdy cię o nic nie prosiłam. Wyszłam za twojego syna, bo tak ustaliłeś z moim ojcem, urodziłam mu dziecko, o którego losie zadecydowaliście, zanim wydałam go na świat. I wiesz co? Byłam szczęśliwa, bo wierzyłam w Dar i jego dobro! Twoje dobro - spojrzała mu głęboko w oczy – Mistrz obdarzony taką mocą musi być miłosierny i wyrozumiały. On osłania inną istotę, nie robi tego dla siebie!

Mistrz słuchał jej słów w osłupieniu. Jeszcze nigdy nie wygłosiła do niego takiej tyrady.

- Czego ty chcesz? - spytał wolno.

- Zakończ karę. Pozwól mu spać – zażądała.

Mistrz wstał i podszedł do okna. Ta kara ciążyła mu tak samo, jak jej. Kochał wnuka... Ale on się sprzeciwił! Stawił opór. Zawiódł go, a przecież to miało być takie proste. Wszystko precyzyjnie zaplanował... W Zgromadzeniu nie było tak genialnego stratega jak on. Wiedział doskonale dlaczego Oskar odmówił złożenia przysięgi. Nie był aż tak stary, żeby nie wiedzieć. Dwoje młodych ludzi pod jednym dachem... Musiało dojść między nimi do zbliżenia, do przysięgi prawdopodobnie też... Więc czego nie przewidział?

- Margaret, rozumiem twój ból, ale nie mogę zrozumieć, jak on mógł tak łatwo zrezygnować ze swoich ambicji? Znam go od urodzenia, uczę go, kształtuję... a kiedy mamy władzę w zasięgu ręki, kiedy los zsyła nam nieoczekiwaną pomoc, on kompletnie traci głowę!

- Może się zakochał? - na twarzy lady Margaret pojawił się rozbrajający uśmiech.

- Zawróciła mu w głowie? W dwa tygodnie? Jej Dar to Wiedza, a nie Oczarowanie! - wykrzywił pogardliwie usta.

- Akurat ty nie powinieneś kpić z uczuć – odparła z powagą – Ty, którego Dar wynika z połączenia dwojga zakochanych ludzi.

- To nie ma nic do rzeczy – przeciął szorstko.

- Właśnie, że ma! - upierała się – Miłość wśród nas trafia się rzadko. Powinniśmy się cieszyć, że jej doświadczył...

- Jeśli jej doświadczył – poprawił ją, prostując się gwałtownie – Mam się cieszyć, że mój wnuk zaprzepaszcza swoją życiową szansę? Szansę całego naszego rodu?

Lady Margaret popatrzyła na niego wzrokiem, jakim często obdarzała swoich uczniów, kiedy okazywało się, że niewiele z tego, co mówi, dociera do ich głów.

- Zakończ karę – powiedziała twardo – Moim zdaniem rozłąka jest dla niego wystarczająco bolesna.

- Niech się ugnie.

- Nie zrobi tego. Ma Dar Woli, jest twardy.

- Jak ja.

- Dar Woli Nicolasa połączył się z darem Strategii twojej matki. Oskar cię przetrzyma. Choćby dlatego, że jeśli złoży przysięgę, przyzna się do słabości... - zawiesiła głos.

- Widziałaś miłość w jego duszy? - spytał marszcząc brwi.

- Nie mogę tego jasno określić – odparła z namysłem. Po chwili potrząsnęła głową, jakby się obudziła ze snu – Mówię ci, zakończ karę.

Wstała i kiwnąwszy teściowi głową, ruszyła do drzwi. Mistrz pozostał sam. Zebrał myśli. Margaret miała rację, kara się przedłużała, a postępu nie było. Oskar zamykał się w sobie coraz mocniej. To, co miało go złamać, stało się jego bronią. Musiał jednak przyznać, że patrząc na wnuka odczuwał dumę. Trzeba było nie lada odwagi, by stawić czoła Mistrzowi, nawet jeśli miało się do czynienia z dziadkiem. Chronił ją i to całkiem skutecznie. Pozostawienie przy Majce ochroniarza absolutnie lojalnego Oskarowi co prawda się nie powiodło, ale dzięki temu Mistrz miał przynajmniej częściowe informacje na temat jej poczynań. Akosa z łatwością zmusił do współpracy. Gdyby to był Greg lub Jean, sprawa byłaby przegrana. Mistrzowi zaimponowało, że Oskar o tym pomyślał. Był naprawdę pilnym uczniem, pilnym i zdolnym.

Odwrócił się i spojrzał na portret swojego ojca, Sir Nicolasa Oskara Lowrensa, obok wisiał portret jego matki, Konstantiny, greczynki o ognistym temperamencie i błyskotliwym umyśle. Nic dziwnego, że Nicolas kochał ją do szaleństwa. Nacisnął niewielki przycisk z boku biurka i po chwili do gabinetu wsunął się bezszelestnie jego sekretarz, wysoki, chudy mężczyzna o siwych włosach i zadziwiająco ciemnych lśniących oczach.

- Przekaż Sir Oskarowi, że jego kara się zmieniła. Wolno mu spać. Jutro w południe ma się tu stawić, po dalsze instrukcje – powiedział władczym tonem.

Sekretarz skłonił się bez słowa i wycofał z gabinetu równie cicho, jak wszedł. Oficjalny ton Mistrza był dla niego czymś absolutnie normalnym. Służba, jaką pełnił, napełniała go tak wielką dumą, że oschły ton głosu Mistrza wydawał mu się najpiękniejszą arią. Oto sam Mistrz powierzał mu pieczę nad dokumentami, przekazywał przez niego informacje. Ba, czasem nawet wzywał go w trakcie Rady! On, Obdarowany w II stopniu mógł wejść do Gabinetu Mistrza przy tych wszystkich w pełni Obdarowanych! Dyskretnie otarł łzę wzruszenia. A teraz mógł przekazać taką informację! Każdy z Obdarowanych chciałby być teraz na jego miejscu. Ale Mistrz był tylko jeden i miał tylko jednego sekretarza, wiernego pokornego sługę. Gdyby musiał oddać za niego życie, uczyniłby to z ochotą.

Przed biblioteką zauważył na podłodze zwiniętą w kłębek postać.

- Wstawaj – szturchnął potężnego mężczyznę.

Greg, który na zmianę z Jeanem koczował pod drzwiami biblioteki, zerwał się na równe nogi. Z głośnym trzaskiem rozprostował kości. Nie wolno mu było kontaktować się z Oskarem, ale i tak nie odstępował go na krok. Czyżby to na jego zmianie miała się zakończyć kara? Sekretarz wsunął się za masywne dębowe drzwi. Greg czekał niecierpliwie, aż Oskar go wezwie. Wreszcie po nieznośnie długim czasie, w drzwiach zobaczył najpierw sekretarza, a potem swego zwierzchnika. Na jego widok ręce mu opadły.