Meteory. Przed świtem 7

Warszawa. Wrzesień 2014

Akos budził się z trudem. Powieki mu ciążyły, a w klatce piersiowej czuł pulsujący ból. Świadomość także powracała mu wolniej niż zwykle, jakby wschodzące słońce wyssało z niego siły witalne. Nigdy jeszcze nie był poza ciałem tak długo. Z lękiem rozprostował palce i ostrożnie obmacał przedramiona. W głowie wciąż miał wspomnienie porażającego bólu, jaki zadał mu Swen i jego sługus. Nagle uświadomił sobie, co się wydarzyło i zmartwiał. Zerwał się z kanapy i pobiegł do sypialni Majki. Uderzyła go cisza. Dziewczyna leżała bez oddechu, blada, z półprzymkniętymi powiekami. Stanął jak wryty, nie rozumiejąc jeszcze... Powoli, jakby w zwolnionym tempie opadł na kolana i przyłożył ucho najpierw do jej ust, a potem do piersi. Cisza.

- Maryann... - wyszeptał z przerażeniem.

Uniósł głowę dokładnie w chwili, gdy pierwszy promień słońca przebił się przez szybę i oświetlił drobne dłonie, leżące na puszystym kocu. Nad nimi, w blasku słonecznym wirowały pojedyncze złociste drobinki. Ukrył twarz w dłoniach, a po chwili jego ciałem wstrząsnął szloch. Nie chciał życia za taką cenę!

- Gods, please! - jęczał, zgięty w pół, uderzając głową o podłogę, jakby bił pokłony – Please... Take me, not her... please.

Oskar, przemknęło mu przez myśl, zawiadomić Oskara! Uniósł głowę, chwytając się nikłego promyka nadziei, ale kiedy spojrzał na Majkę, nawet ta iskierka zgasła. Jeśli nie zdołała powrócić przed świtem, nic już nie można było zrobić. Nagle wydało mu się, że drgnęła jej powieka. Przyłożył jeszcze raz ucho do jej piersi. Tak bardzo chciał odnaleźć w tym drobnym ciele choć nikłą oznakę życia. Oskar miał rację, była wyjątkowa! Była?

- Nie! - zawył jak ranne zwierze – Nie!!! - szarpał się za włosy, próbując pokonać rozpacz – Przeklinam cię Swenie Ulreich, przeklinam cię!

Wydało mu się, że od strony łóżka dobiegł go jakiś odgłos. Znów rzucił się na kolana. Majka odetchnęła głęboko i skrzywiła się z bólu.

- O dzięki ci Naturo! Dzięki wszystkim bogom, jacy istnieją na świecie! - Akos chwycił jej dłoń i przycisnął do ust – Maryann... Maryann... - powtarzał jak w transie.

Majka jęknęła cicho i przycisnęła wolną dłoń do mostka. Oddychała płytko, z trudem.

- Nie ruszaj się. To minie, ale trzeba poczekać – szeptał gorączkowo – Dzięki ci, dzięki, że jesteś. Myślałem, że umrę tutaj... myślałem, że umrę tam... Och, Maryann, jesteś wielka! Uwielbiam cię. Moje życie... mój Dar, należą do ciebie! Żyjesz! Och, dzięki ci...

- Akos... pić...– wyszeptała z trudem, nie otwierając oczu.

Zerwał się z klęczek i pobiegł do kuchni, by po chwili powrócić ze szklanką wody. Ostrożnie uniósł głowę Majki i przyłożył brzeg naczynia do jej spękanych ust. Piła chciwie. Kiedy przestała, Akos dopił resztę i odstawił szklankę na bok.

- Żyjemy – spojrzała na niego, otwierając oczy. – Mało brakowało. Całe życie przeleciało mi przed oczami - Uśmiechnęła się słabo.

- Jesteś moją panią – wyszeptał w odpowiedzi – Ja i mój Dar należymy teraz do ciebie.

Słowa Akosa docierały do niej powoli. Głowa jej pękała. W końcu jednak zrozumiała.

- Och! - zakryła usta dłonią – Więc to tak wygląda.

Akos skinął głową, wciąż klęcząc przy jej łóżku.

- Ależ jestem obolała - jęknęła, odchylając głowę i uciskając kark – Czy to coś zmienia?

- Wszystko... Teraz mogę ci powiedzieć masę rzeczy...

- Jakich rzeczy? - zmarszczyła brwi – Akos?!

- Miałem zakaz informowania cię... Mistrz mnie wezwał. Wybacz, ale nic nie mogłem z tym zrobić – zwiesił głowę.

- Domyśliłam się – położyła mu dłoń na ramieniu, pokonując z trudem jej ciężar – Dlatego o niektórych sprawach ci nie mówiłam. Ty też mi wybacz.

- Maryann, ja nie mam prawa ci wybaczać, ja... ja ci zawdzięczam życie! - przycisnął pięści do serca – Ryzykowałaś własne życie! Poświęciłaś dla mnie medalion – jęknął – Kto wie, co on z nim teraz zrobi? To moja wina! Powinienem był zrobić tak, jak Judith, ale miałem nadzieję... nie wiedziałem, że tam jest Swen...

- Nie gadaj głupot! - ofuknęła go – Nie myślisz o Manueli? Żyjemy oboje i tylko to się liczy. A z medalionem nic nie zrobi – uśmiechnęła się chytrze – Dostał błyskotkę, ale ona jest tylko skrytką. Może tam sobie trzymać spinkę do krawata. Oczywiście, jak wcześniej wyjmie kamień z akwarium mojego taty.

- Co? - oczy Akosa zrobiły się okrągłe ze zdumienia.

- Medalion nie chciał się zamknąć, jak wyjęłam kamień, więc włożyłam do niego kamyk z akwarium.

- Jesteś genialna – w głosie Akosa słychać było uwielbienie.

- No, wystarczy! - zachichotała, ale zaraz złapała się za obolałe żebra - O jakich rzeczach chciałeś mi powiedzieć?

- Przez cały ten czas nie miałem kontaktu z Oskarem – powiedział powoli – On poniósł karę...

- Karę? - zdumiała się, czując, że puls jej przyspiesza – Za co?

- Nie wiem. Dopiero od wczoraj wolno mu spać...

- Och! - zalała ją fala niepokoju i dziwnego wzruszenia. To musiało mieć związek z nią. - Czy on coś mówił? Coś o mnie? Nie, przecież nie mogłeś... - szeptała gorączkowo – Jak to, nie wiesz, za co? Ukarali go i nic nie powiedzieli?

- Mistrz nie musi się tłumaczyć. Nigdy tego nie robi. Ogłasza karę i już. Zresztą... - zastanowił się – Chyba nikt poza nami i Lady Margaret o tym nie wie.

- Ach tak! Ale powiedziałeś, że od wczoraj wolno mu spać.

- Greg i Jean chyba są przy nim? Myślę, że Johan też – westchnął – Rozmawiałem z nim tej nocy, po spotkaniu z Mistrzem.

- Więc to taaak... - zamyśliła się. Teraz powoli zaczynała rozumieć, dlaczego apartament był pusty i nie przywoływał jej – Od wczoraj... - powtórzyła. Nie posłał do niej żadnego z chłopaków... Musiał umierać ze zmęczenia... Kiedy ona umierała ze strachu, myślała o nim... Uwierało ją to, choć nie chciała się do tego przyznać nawet przed samą sobą. Spać, ale nie śnić, przemknęło jej przez myśl.

- Maryann, Mistrz kazał mi powiedzieć wszystko, co wiem... - Akos przełknął głośno ślinę – ...na temat ciebie i Oskara.

- I co mu powiedziałeś? - zmarszczyła brwi.

- Prawdę. Musiałem.

Nie miała ochoty wypytywać o szczegóły. Na szczęście Oskar zadbał, żeby nikt z załogi nie był świadkiem ani przysięgi, ani ich zbliżeń. Wiedział, co robi, czy tak się złożyło, zastanowiła się?

- Głowa mi zaraz pęknie – jęknęła.

Spróbowała usiąść, ale z trudem utrzymywała pion.

- Musisz coś zjeść. Najlepiej coś słodkiego – w głosie Akosa dosłyszała troskę – Coś ci przygotuję, a ty leż i odpoczywaj. O mało nie skończyłaś, jak sir Nicolas.

- Kto?

- Sir Nicolas Lowrens, ojciec Oskara. Nie wiedziałaś?

- Nie - spróbowała się skupić – No właśnie, on nigdy nie mówił o ojcu!

- Swen go przytrzymał tak jak mnie, kiedy sir Nicolas bronił Oskara...

- Coooo?! - ucisnęła dłońmi pulsujące skronie – Mów natychmiast, jak to było!

- Swen chciał porwać Oskara... On miał wtedy szesnaście lat i jego Dar się jeszcze nie ujawnił. To było na obozie dla młodzieży. Nie wiem dokładnie, jak to się stało, ale jak sir Nicolas się zorientował, że Oskar jest w niebezpieczeństwie, to wezwał w pełni Obdarowanych na pomoc, a sam obudził Oskara i nakazał mu uciekać. Podobno prowadził go przez las... - pokręcił głową i westchnął ciężko – Swen go dopadł i zawlókł do swojego azylu. Sir Nicolas zapadł w śpiączkę, a po kilku tygodniach zmarł.

- Biedny... – jęknęła.

- Poświęcił życie, żeby ratować syna – mówiąc to, Akos pochylił z szacunkiem głowę – Oskar przywiązuje do życia wielką wagę. Znacznie większą, niż inni w pełni Obdarowani.

- To zrozumiałe – szepnęła.

- Powiedział, że zabije tylko jednego Obdarowanego – ciągnął Akos – Mistrz i Rada dali mu na to przyzwolenie, kiedy stał się pełnoletni, chociaż prosił o to dużo wcześniej.

- Teraz rozumiem, dlaczego Swen się go boi – pokiwała głową – O, kurde! - znów musiała ucisnąć skronie.

- Dość, proszę – Akos wstał z kolan – Leż spokojnie.

Poszedł do aneksu i po chwili do Majki zaczęły docierać odgłosy kuchenne. Spróbowała zebrać myśli. A więc, Oskar poniósł karę. Prawdopodobnie za to, że ona nie przystąpiła do Zgromadzenia. Mistrz śledził każdy jej krok, a w każdym razie zbierał informacje. Przesłuchał Akosa, ale nic z tego nie wynikło. To mogło oznaczać tylko jedno, Oskar nie powiedział dziadkowi o przysiędze. Dlaczego? Uszanował jej wybór, czy odmowa aż tak go dotknęła? Uraziła jego dumę? Na pewno! Ogarnęło ją dziwne podniecenie, serce chciało wyskoczyć jej z piersi. Co się ze mną dzieje, zastanawiała się.

- Dobrze się czujesz? - Akos wszedł do sypialni, żeby pomóc jej wstać, ale zatrzymał się w połowie drogi – Masz chyba gorączkę? - dotknął jej czoła.

- Nie, wszystko OK – zmieszała się – Powiedz mi lepiej, czy ciebie nic nie boli? Wyglądałeś okropnie, a ja nawet nie spytałam...

- Nic mi nie jest. Ten ból miałem tylko w głowie, ale i tak był nie do zniesienia – westchnął – Nie wiem, jak dałaś radę oprzeć się Swenowi? Naprawdę jesteś wyjątkowa.

- Och, dajże już spokój! - Majka podniosła się powoli i wsparta na ramieniu Akosa podreptała z nim do kuchni – To dupek! Jak on chce walczyć ze Zgromadzeniem, skoro nawet nie wie, jak działają telefony komórkowe?!

- No właśnie! Do kogo dzwoniłaś i jak? Przecież Dar to energia i ma silne pole, które zakłóca sygnał.

- On myślał, że do Oskara – roześmiała się – Sama nie mogłam uwierzyć, że dał się na to nabrać. Przecież tak działają urządzenia w kinach czy teatrach!

- Widocznie nie miał o tym pojęcia! Ale jak ci się udało zachować światły umysł w takim stresie? - pokręcił głową z podziwem.

Majka tylko się uśmiechnęła pod nosem. Uświadamiając jej istotę Daru, Oskar dał jej równocześnie potężną broń.

- Wiesz co? Musimy to opić! - stwierdziła, nakładając na przygotowaną przez Akosa kanapkę dodatkową porcję dżemu.

- Pójdę coś kupić. Co chcesz, wino czy piwo?

- Myślałam o szampanie, ale w sumie, to piwo będzie chyba lepsze. Możesz przywołać też Manuelę, tylko nic jej nie mów... - spojrzała gdzieś przed siebie i zamyśliła się – W ogóle z nikim nie rozmawiaj o tym, co się stało, OK? Tylko my dwoje wiemy o wiążącej nas umowie.

- Tak jest! - zasalutował - A co z Mistrzem? - spytał z niepokojem w głosie.

- Szczególnie jemu nie wolno nic mówić, Oskarowi i chłopakom też nie – potarła twarz dłońmi, zbierając myśli – Będziesz dalej przekazywał informacje na mój temat, ale powiem ci dokładnie, czego nie wolno ujawniać. Dowiesz się, co z Oskarem, ale dyskretnie. Nie chcę, żeby myślał, że wypytuję o niego. Chcę wiedzieć wszystko: za co ta kara, co dalej i... - Czy on pyta o mnie, dokończyła w myślach – Wszystko, czego się dowiesz. Rozumiesz? - powiedziała głośno.

Akos pokiwał głową. Majce wydało się, że zaistniała sytuacja zbytnio go nie zmartwiła. Zupełnie, jakby wolał służenie jej, zamiast Mistrzowi. A może to było tylko wrażenie?