Meteory. Przed świtem 9

Warszawa. Wrzesień 2014

Majka kręciła się po mieszkaniu, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Co chwila zerkała na zegarek, podchodziła do okna, szukając podświadomie samochodu, którego przecież już tu nie było, albo kartkowała nerwowo zeszyty. Minęła druga godzina od chwili, gdy Akos zasnął. Zaglądała co jakiś czas za parawan, ale tym razem spał spokojnie. Wróciła myślami do chwili, gdy ujrzała go na ziemi, połamanego i cierpiącego. Co czuła? W pierwszej chwili na pewno współczucie, ale zaraz potem wściekłość... nie lęk. On pojawił się później, kiedy ochłonęła. Swen miał trochę racji z tymi emocjami, ale nie mogła się z nim zgodzić tak do końca. Może on czerpał siłę z negatywnych odczuć, ale ona potrafiła wydobyć równie wiele z pozytywnych. A co by się stało, gdyby udało się połączyć siłę dwóch Darów? Gdyby wtedy z Oskarem... Nie! Na samo wspomnienie oblała się gorącym rumieńcem.

Akos odetchnął głęboko.

- Nareszcie – westchnęła – Rusz czymś, jeśli mogę śnić – rzuciła w jego kierunku, choć zdawała sobie sprawę, że mógł być wszędzie.

Jej zeszyty podskoczyły i ułożyły się w zgrabny stosik.

- Weź piwo z lodówki – rzuciła i pobiegła do sypialni.

Muszę to kiedyś pokazać rodzicom, pomyślała, układając się na łóżku.

 

- Och, jesteście oboje!

Na mój widok Akos i Manuela odskakują od siebie, a ja chichoczę.

- To gdzie to piwo? - śmieję się do nich.

- Najpierw powinniśmy załatwić do końca sprawę samochodu – mówi Akos – Zaczekajcie tu, a ja odnajdę umowę, którą wypełniałem i wrócę po ciebie, dobrze? - zwraca się w moją stronę.

- Przywołaj mnie.

- Wolę wrócić – mówi, patrząc mi w oczy.

- Dobrze – zgadzam się szybko. Wiem, że nie chce ryzykować.

- Strasznie się zrobił ostrożny – mówi Manuela, kiedy Akos znika – Zawsze był, ale teraz to już przesada! I jeszcze ci się sprzeciwia – kręci głową z dezaprobatą.

- Ma rację – wzdycham – Ma mnie chronić, to chroni. Sama prosiłam, żeby mi mówił, kiedy robię coś nie tak. To dla bezpieczeństwa nas wszystkich...

- Coś się stało? - w głosie Manueli słyszę niepokój.

- Nie, ale może się stać – omijam gładko prawdę – Swen nie próżnuje. Zmiana Mistrza to wymarzony czas na atak – przewracam oczami.

Mam nadzieję, że nie będzie drążyć tematu. Na szczęście ona jest dobrze wychowana i wie, kiedy się ugryźć z język. Przygląda mi się tylko tymi wielkimi, rozmarzonymi oczami i wzdycha ciężko.

- O co chodzi? - pytam, ale ona tylko potrząsa głową – No mów! Między nami dziewczynami... – zachęcam ją.

- Kiedy nie mam śmiałości...

- Akosa tu nie ma – kuszę.

- Nie chodzi o Akosa, tylko o ciebie... - spuszcza głowę.

- O mnie? No, teraz to już musisz mi powiedzieć! - proszę, składając dłonie.

- Nie gniewaj się, ale pomyślałam, że ty jedyna ze wszystkich Obdarowanych nie chcesz Oskara, a to takie niesprawiedliwe, że on wybrał właśnie ciebie...

- Och! - jej słowa mnie zaskakują – Niesprawiedliwe? Dlaczego?

- Przepraszam, nie powinnam – kręci na palcu kosmyk włosów, jak mała dziewczynka.

- Dlaczego niesprawiedliwe? - drążę.

- Bo gdyby się związał z jakąś znaczącą rodziną, to zostałby Mistrzem, a tak, to raczej marne szanse... - urywa nagle, jakby się przestraszyła własnych słów.

- Skąd ci to przyszło do głowy? - pytam. Naprawdę mnie zaintrygowała, choc przyznam, ze jej słowa nie są przyjemne.

- To nie mnie... - bąka onieśmielona – Tak mówią moi rodzice.

- Oni woleliby Oskara?

- Wszyscy nie w pełni Obdarowani woleliby Oskara – przyznaje – Ale my nie mamy nic do powiedzenia. Oczywiście przyjmiemy z radością wybór nowego Mistrza, ktokolwiek nim zostanie – dodaje natychmiast.

- Przy mnie nie musisz się bać. Mów, co myślisz – patrzę na nią i widzę siebie sprzed lat. Ile zajęło mi nauczenie się, że mam własne zdanie? Czy jej kiedykolwiek będzie wolno je mieć?

- Akos go uwielbia i pozostali też... - szepcze – Ale nie dlatego, że jest ich przełożonym, tylko dlatego, że on jest dobrym człowiekiem...dobrym dla nas. Nie traktuje nas z góry.

- Skąd wiesz, że ma małe szanse? - czuję się, jakby ktoś przyłapał mnie na kłamstwie, albo na kradzieży. Policzki zaczynają mnie piec.

- Mówiłam ci, moi rodzice tak uważają. Oni są dobrze zorientowani, bo są prawnikami. Bywa u nich wielu Obdarowanych. Przybywa im pracy, odkąd Mistrz dołożył nowych zasad, a teraz pewnie przybędą następne... - dodaje cicho.

- Czym dokładnie się zajmują? - próbuję zmienić temat, czując, że za chwilę dopadną mnie wyrzuty sumienia.

- Obdarowani obłożeni karą mają prawo do obrony, jeśli uważają, że kara jest zbyt surowa...

- Albo niesłuszna – wpadam jej w słowo.

- No, nie! - zaprzecza gwałtownie – Kary się nie podważa, ale jeśli się udowodni, że były okoliczności łagodzące, to może być mniejsza.

- A jak Mistrz albo Rada się pomyli? - pytam.

Manuela przygląda mi się, jakby nie rozumiała pytania. Już mam jej wyjaśnić, jak u nas działa system sądowniczy, ale zjawia się Akos. Jest zdyszany. Ja oddycham z ulgą.

- Gotowe. Położyłem umowę na szafie. Nikt jej tam nie znajdzie... - bierze głęboki wdech – Jest tylko jeden problem. Ten oddział jest otwarty 24 godziny na dobę. Jest dwoje ludzi. Dziewczyna chyba położy się spać, ale facet siedzi twardo przy biurku.

- Dam radę – uspokajam go.

- Co wy kombinujecie? - Manuela przygląda nam się podejrzliwie.

- Zabieram tylko umowę – wzruszam ramionami.

- Ale tego nie wolno robić – mówi.

- Tylko czasowo ją przemieścimy, potem ją oddamy – mówi szybko Akos.

- Akos! - Manuela marszczy czoło.

- Jaka jest za to kara? - pytam z westchnieniem.

- Jakaś lekka, ale jest – przyznaje Akos niechętnie – Mógłbym poinformować Oskara, że musieliśmy to zrobić ze względów bezpieczeństwa...

- Potem zdecydujemy – mówię szybko – Dawaj adres i czekaj tu.

Skupiam się i po chwili jestem w niewielkim pomieszczeniu z szafą i biurkiem, przy którym rzeczywiście siedzi jakiś facet. Słyszę przejeżdżający gdzieś blisko pociąg. Szklana ściana oddziela nas od ulicy. O cholera, widzę w niej swoje odbicie. Czy on mnie widzi, zastanawiam się gorączkowo, kuląc się i przykucając. Nie powinien... Zerkam na szafę. Wystarczy się unieść i...

- Wojtek, nie widziałeś mojego kubka? - kobiecy głos dochodzi z zaplecza.

Unoszę się wyżej, widzę umowę, ale wolę nią nie szeleścić w tej chwili. Jeśli mnie zauważą, to gotowi zrobić zamieszanie. A jak to się wyda? Tym razem nie będę mogła zasłonić się niewiedzą. Wiszę pod sufitem i czekam.

- Zobacz w szafce koło zlewu – odpowiada facet i pociera twarz dłońmi.

Łapię umowę i znikam. Mam gdzieś, czy narobiłam hałasu. Gdyby spojrzał w szybę i zobaczył migotliwy zarys postaci, narobiłby mi kłopotów. A więc, zostałam przestępcą!

- Pięknie, pani magister in spe. Dziekan byłby z pani dumny - syczę do siebie z sarkazmem.

- I jak? - Akos wita mnie z niepokojem.

- W porządku – sapię i wyciągam przed siebie umowę – Zniszcz ją.

Kątem oka widzę przerażenie w oczach Manueli. Cholera, niepotrzebnie ją w to wciągamy. Mam taką ochotę wypytać Akosa o jego wizytę w zamku, a przy Manueli nie mogę. A może powinniśmy jej powiedzieć? Sama nie wiem...

- Manuela, opowiedz mi o sobie – próbuję odwrócić jej uwagę od tego, co robi Akos. - Podobno byłaś bardzo dobrą uczennicą?

- To prawda – uśmiecha się – Lady Margaret zawsze mnie chwaliła. To ona podpowiedziała mi, żebym się uczyła języków. Potrafi wspaniale doradzać.

- Taak – przytakuję – Dar, który ma, daje jej tyle możliwości...

- Poznałaś ją? Pewnie, że tak! – spuszcza wzrok – Och, Maryann, przepraszam za to, co powiedziałam. Ja naprawdę nie chciałam. Nie powinnam się wtrącać – załamuje ręce.

- Nie przepraszaj – kładę dłoń na jej zaciśniętych rękach – Cenię ludzi, którzy otwarcie mówią to, co myślą.

- Mogę się przysiąść? - Akos podchodzi do nas ze szklankami i piwem.

- Za naszą umowę – stukam szklanką o jego szklankę – I przyjaźń? - stukam jeszcze raz, a potem stukam w szklankę Manueli.

- I przyjaźń – uśmiecha się do mnie szeroko.

Ona jest taka delikatna i wrażliwa. Nic dziwnego, że Akos się w niej zakochał. Tak strasznie bym chciała, żeby byli szczęśliwi. Jak to dobrze, że nic mu się nie stało! Nie wiem, jak bym jej to powiedziała... Skóra mi cierpnie na samą myśl.

Siedzimy długo, Manuela opowiada mi o dorastaniu w Zgromadzeniu. Zadziwiające, ale niewiele się różni od mojego dorastania. No, może tylko ja nie czekałam na ujawnienie się Daru, ale poza tym, naprawdę podobnie. Potem ja opowiadam o sobie. Akos przysłuchuje się temu z zaciekawieniem.

- Wiecie co? - mówi do nas, kiedy się żegnam z Manuelą – To niesamowite, że potraficie godzinami gadać o rzeczach, o których ja nie mam pojęcia, a przecież pochodzicie z dwóch różnych światów.

Wybuchamy śmiechem. Czuję się tak swobodnie w ich towarzystwie. Na chwilę zapomniałam o smutku i nierozwiązanych problemach. Manuela zanika, a my czekamy w napięciu. Po jakichś dwóch minutach telefon Akosa wydaje krótki sygnał. SMS od Manueli. Jest bezpieczna w domu rodziców.

- Miałam przez chwilę ochotę zdradzić jej naszą tajemnicę – wzdycham, ale ona jest taka krucha i delikatna...

- Przepraszam, że to powiem, ale chyba się mylisz co do niej – Akos patrzy na mnie dziwnym wzrokiem – Jest twardsza, niż się może wydawać.

Posyłam mu pytające spojrzenie.

- Jej życie to pasmo upokorzeń i stresów. Najpierw nielubiana wnuczka, potem utrata pozycji rodziny po nieprzekazaniu Daru... Ale ona się nie skarży. Sam nie wiem, skąd czerpie siłę? - głos Akosa drży – Tylko dzięki jej potulnym i łagodnym prośbom zawdzięczamy to, że rodzice nie wydali jej jeszcze za mąż. Dla nich to ogromny stres, a ja nie mogę uzyskać zgody ojca. Nie wiem, jak długo pozwolą nam czekać? Dlatego ją namawiałem...

- I co? Zgodziła się? - wpadam mu w słowo.

- Ze względu na przysięgę złożoną Mistrzowi, musieliśmy zaczekać, ale się zgodzi. Przekonałaś ją, chociaż... - wzdycha ciężko – Nie będzie nam lekko i ona się strasznie boi, że ja tego nie wytrzymam. Mój ród się ode mnie odwróci, a ona wie, co to oznacza.

Jego słowa sprawiają, że po policzkach zaczynają płynąc mi łzy. Pociągam nosem.

- Nie martw się... - chlipię. Sama nie wiem, co powiedzieć? Akos mruga szybko i odwraca się na moment. Nie chce żebym widziała jego łzy. Spuszczam głowę.

- Spotkałem się z Johanem – zmienia nagle temat – Oskarowi wolno już śnić.

- Och! Spotkałeś go?

- Nie, nie chciał mnie widzieć, ale... - waha się – Myślę, że to dlatego, żebym nie przekazał niczego Mistrzowi.

- Johan tak powiedział? - cała drżę z emocji.

- Nie, Johan też uważa przy mnie na każde słowo. Póki im nie powiem o naszej umowie, niczego mi nie zdradzą – patrzy na mnie wyczekująco.

Biję się z myślami. A jeśli to jedna wielka podpucha, żeby mnie zwabić? Nie, ja chyba zwariowałam?!

- Powinniśmy się budzić – przypomina mi łagodnie Akos.

- Budźmy się – wzdycham. Muszę to wszystko przemyśleć. Och, Oskar, dlaczego to musi być takie skomplikowane?

---

Helena stała we własnym w salonie, czekając na sekretarza Mistrza. Jego pojawienie się przywitała z niepokojem, ale starała się zachować twarz. Tak długo czekała na reakcję Zgromadzenia, że powoli zaczęła w niej kiełkować nadzieja na uniknięcie kary. Ta wizyta oznaczała, że nadzieje były płonne.

- Witaj Heleno – wysoki, chudy mężczyzna przywitał ją chłodno ale uprzejmie.

- Witaj – skinęła mu lekko głową – Czym mogę ci służyć?

- Mam ci przekazać wolę Mistrza – doprał z namaszczeniem, jakby miał odczytać co najmniej bullę papieską – Heleno Littenstein- Kraft, Mistrz zakazuje ci śnienia, aż do odwołania. Taki sam zakaz obowiązuję również twoją córkę Julię. Mam nadzieję, że jako głowa rodu, przekażesz jej tę informację niezwłocznie?

- Oczywiście... – Helena przełknęła głośno ślinę – Co z moją wnuczką, Marianną?

- Na jej temat Mistrz się nie wypowiadał. Z tego, co mi wiadomo nie popełniła na razie żadnego wykroczenia przeciwko naszym zasadom.

- Miałam na myśli, czy jest jakaś decyzja w jej sprawie? - starała się opanować drżenie łydek.

- Już ci mówiłem, że na jej temat... - zaczął.

- Och, przecież wiem, że jesteś najbliżej Mistrza – przywołała na twarz uśmiech – Nikt nie wie tyle, co ty. Zlituj się nade mną. Na pewno coś wiesz – złożyła błagalnie ręce.

Sekretarz zawahał się. Komplement mile go połechtał, ale nie miał zamiaru niczego zdradzać. Co to, to nie! Spojrzał na Helenę z wyższością. Ona jednak miała w oczach tyle nadziei...

- Nie ma podstaw do przyjęcia jej w tej chwili do Zgromadzenia bez twojej zgody – powiedział cicho – Przypominam ci jednak, że wasze przewinienia są bardzo duże. Są podstawy do pozbawienia was obu Daru.

- Wiem... - spuściła głowę, by ukryć oznaki zadowolenia – Czy wiadomo, kiedy ogłosi karę?

- Decyzję podejmie Mistrz i Rada. Na razie są ważniejsze sprawy, więc możliwe, że będzie wymierzona już przez nowego Mistrza i jego Radę. To wszystko – Sekretarz zdematerializował się, pozostawiając osłupiałą Helenę samą.

Nogi miała jak z waty, ale nie była w stanie się poruszyć. Co to miało znaczyć? Straszył ją? Bała się jego wyroku, ale wiedziała, że będzie przynajmniej miała szansę osłonić Julię. Raula Gonzagi nie znała, ale z tego, co słyszała, nie było się z czego cieszyć.