Meteory. Przed świtem 30

Manzanares el real. Październik 2014

 

Manuela wśliznęła się do sypialni Majki i upewniwszy się, że ta właściwie już nie śpi, rozsunęła ciężkie zasłony.

- Wypoczęłaś? - uśmiechnęła się promiennie.

- Tak. Oskar mnie obudził. Właśnie odbyliśmy długą rozmowę przez telefon – Majka westchnęła ciężko – Będę musiała porozmawiać z Juanem, choć wcale nie mam na to ochoty.

- A mogłabyś jeszcze raz opowiedzieć mi, jak lady Anastazja rozmawiała z don Raulem w nocy? - Manuela złożyła ręce jak do modlitwy.

- Przecież już ci mówiłam i Akos pewnie dołożył swoje – Majka usiadła, opierając się plecami o wezgłowie łóżka.

- Proszę... - Manuela zrobiła „maślane” oczy – Proszę, proszę, proszę.

- No dobra! - Majka nie potrafiła utrzymać powagi – Raul czekał na nas przed domem. Ja wyglądałam okropnie, a Anastazja... jak bogini wojny Atena. Kiedy tylko mogła przekazać mnie Akosowi, natychmiast ruszyła do domu z podniesioną głową.

- „Co się dzieje w twoim domu, Raul?” Spytała takim tonem, że zmroziło chyba nawet palmy przed domem – Majka spróbowała odtworzyć ten ton – Na to Raul: „Co masz na myśli?”

Manuela zachichotała. Była w niebo wzięta.

- „Maryann zjawia się u mnie, żeby omówić kwestie swojego udziału w ślubie Akosa i Manueli i co się dzieje? Traci zmysły!” - Majka wzniosła ręce w teatralnym geście – „A na dodatek okazuje się, że ktoś podał jej walerianę!” Szkoda, że nie potrafię zrobić takiej miny, jak Raul – dodała z udawanym żalem.

Manuela aż klasnęła w dłonie.

- Potem były pytania i tłumaczenia – ciągnęła Majka – A na koniec Anastazja zażądała, żeby Raul zaprosił do salonu Abigail, a Akos przyprowadził ciebie. No, i wtedy się zaczęło!

- Och, uwielbiam ten moment, jak don Raul zaczyna rwać włosy z głowy i błagać lady Anastazję o dyskrecję – Manuela wyszczerzyła do Majki zęby w szerokim uśmiechu – Mam nadzieję, że porządnie ją ukarze! I tego bezczelnego narcyza też!

- Manuela! - Majka wytrzeszczyła na nią oczy – Obraziłaś w pełni Obdarowanego!

- Och, przepraszam! - szepnęła wystraszona dziewczyna.

- No, coś ty?! - zachichotała – To i tak za mało, za to co zrobił! Głupi dupek! Nie rozumiem, dlaczego Oskar w ogóle z nim rozmawiał? Chociaż... - zastanowiła się – Pewnie doszedł do wniosku, że teraz uda mi się uzyskać od niego więcej informacji.

- Maryann, Oskar jest bardzo mądry – Manuela spoważniała - Jeśli poprosił, żebyś porozmawiała z Juanem, to powinnaś to zrobić.

- Wiem – westchnęła – Powiedział, że prawdopodobnie będę musiała złożyć przysięgę milczenia.

Manuela wcale nie wydawała się zaskoczona jej słowami. Już miała coś odpowiedzieć, ale z sąsiedniego pokoju dobiegło głośne pukanie.

- To pewnie Akos wrócił ze swojego biegania – rzuciła, wychodząc szybko z sypialni.

Majka wstała i naciągnęła na piżamę miękki luźny sweter. Po chwili do sypialni wróciła Manuela. Minę miała nietęgą.

- Juan pyta, czy zjesz z nim śniadanie? - powiedziała cicho, nie patrząc na Majkę.

- No, chyba oszalał? - odparła tak głośno, żeby Juan na pewno dosłyszał – Nie wezmę do ust niczego z tego domu!

- To co mam odpowiedzieć? - Manuela była wyraźnie zestresowana rolą, która jej przypadła.

- Powiedz... albo nie! Sama mu powiem – Majka ruszyła do przylegającego do sypialni pokoju.

Juan czekał spokojnie w drzwiach. Jego postawa nie była tak butna, jak dotychczas, ale też nie wyrażała zbytniej skruchy.

- Masz tupet – Majka zatrzymała się jakieś dwa metry od niego.

- Wiem, że jesteś na mnie zła i masz do tego pełne prawo... - zaczął ostrożnie.

- Zła? - przerwała mu – Jestem wściekła!

- Rozumiem – Juan spuścił głowę – Myślałem, że porozmawiamy, zanim odjedziesz. Wyciągam rękę na zgodę – dodał – Możemy gdzieś pojechać. Nawet byłoby lepiej...

- W porządku, ale Akos i Manuela jadą z nami – odparła natychmiast – Inaczej nie wsiądę z tobą do samochodu.

- Zgoda – pokiwał głową z rezygnacją.

Jakieś pół godziny później jechali w czwórkę sportowym samochodem, prowadzonym przez Juana. Nie odzywali się do siebie, aż do chwili, gdy samochód zwolnił i zatrzymał się przed niewielkim, ale przyzwoicie wyglądającym barem, położonym na przedmieściach Madrytu.

- Mają doskonałą kawę – odezwał się Juan i wyłączył silnik.

Majka przyjrzała się krytycznie otyłemu barmanowi i wyglądającej, jak jego młodsza kopia dziewczynie, krzątającej się przy szklanej witrynie z ciastkami.

- Może być – burknęła i wysiadła z samochodu.

Pozostali poszli w jej ślady. Juan zamówił dla wszystkich kawę z mlekiem i dwie tace różnych ciastek, tak, by mogli spróbować wszystkiego. Usiedli parami przy sąsiednich stolikach. Początkowo rozmowa się nie kleiła. Majka zerkała podejrzliwie na barmana i jego córkę, ale w końcu odpuściła.

- Chciałeś rozmawiać – zaczęła, odstawiając kubek z kawą i spojrzała wyczekująco na Juana.

- Proponuję ci układ – powiedział powoli – Zadałaś mi w nocy pytania na temat pewnego przedmiotu. Chyba bardzo ci na tym zależy? - zawiesił głos.

- Mów dalej – spróbowała nie zdradzić, jak bardzo jest podniecona.

- Mam więcej do powiedzenia w tej kwestii, ale nie za darmo. Popełniłem okropny błąd, którego konsekwencje poniesie mój ojciec, a on o niczym nie wiedział...

Majka odchyliła się na krześle i skrzyżowała przed sobą ręce. Tak, jak powiedziała Anastazja, mózgiem wszystkiego była Abigail, a wykonawcą Juan. Mimo wszystko, nie potrafiła wzbudzić w sobie współczucia dla Raula. Była święcie przekonana, że gdyby plan tej dwójki się powiódł, nie miałby skrupułów i użyłby uzyskanych informacji przeciwko Oskarowi. Pokusa złożenia skargi u Mistrza była silna, ale Oskar pozostawił jej wolny wybór. Dlaczego? Zmrużyła oczy.

- Powiesz wszystko, co wiesz, w zamian za moje milczenie? - spytała.

- A złożysz przysięgę i wyjawisz mi powód swojego zainteresowania? - Juan ściszył głos do szeptu.

Majka zastanowiła się. Po złożeniu przysięgi nie wolno kłamać, przypomniała sobie.

- To nie jest tajemnica – odparła spokojnie – W notatkach babci Rosanny był rysunek, pasujący do zagłębienia w kamiennej ścianie i słowo „klucz”. Reszty domyśliłam się sama.

Juan wydawał się zaskoczony, ale szybko się opanował.

- A przysięga? - spytał cicho.

- Złożę ją, ale ty też. Nie chcę bajek, tylko prawdę – odparła twardo.

- Nauczyłaś się negocjować od Oskara? - spojrzał jej w oczy.

Dojrzała w jego spojrzeniu coś, co ją zaskoczyło i czego z pewnością nie chciał jej pokazać.

- Podziwiasz go, co? - postanowiła wykorzystać zdobyty atut – Nie wiem, dlaczego obdarzył cię zaufaniem – pokręciła głową z dezaprobatą.

- Tak powiedział? - Na twarzy Juana pojawiło się zakłopotanie.

- Nie tymi słowami, ale prosił, żebym dała ci szansę – westchnęła i sięgnęła po kubek z kawą.

Juan siedział przez chwilę w milczeniu.

- Tu niedaleko jest park – powiedział nagle – Tam nikt nie będzie nas słyszał.

Wyszli, zabierając ze sobą resztę ciastek i ruszyli do wskazanego przez Juana miejsca. Wyglądali, jak grupka studentów, ciesząca się dniem wolnym od zajęć. Akos objął Manuelę ramieniem i szeptał jej do ucha, wywołując na jej twarzy rumieniec. Majka wsunęła dłonie do kieszeni obcisłych dżinsów i szła z nachmurzoną miną obok pogrążonego w myślach Juana. W parku, zamiast ławek, zajęli niewysoki murek.

- Przysięgam na Dar, że wyjawię ci wszystko, co wiem o kluczu i drzwiach, które otwiera – zaczął Juan.

- A ja przysięgam na Dar, że nie złożę skargi na ciebie i twoją rodzinę za podanie mi ziół z walerianą i narażenie mnie na śmierć – wyrecytowała spokojnym głosem Majka.

- Skoro mamy to już za sobą... - westchnął Juan – Ściana z kamienia to drzwi do komnaty. Nie wiem, co tam jest, bo nigdy tam nie byłem. Mój ojciec to chyba wie. On jest strażnikiem klucza.

- Strażnikiem klucza? - Majka otworzyła szeroko oczy.

- Tak. Zamek został wybudowany na ziemi, która należała zawsze do mojej rodziny. Myślę, że komnata była tam wcześniej... - Juan zawahał się – Klucz ma dziwną nazwę „tinopor”. Nie wiem, co ona oznacza, ani czy jest potrzebna do otworzenia drzwi.

- A jak się je otwiera? Wiesz to? - zmarszczyła brwi.

- Umieszcza się klucz na właściwym miejscu.

- To wystarczy? Ty mógłbyś to zrobić?

- Gdybym miał klucz, to pewnie tak, ale go nie mam – Juan wbił w Majkę ponure spojrzenie – Strażnicy kluczy utrzymują to w wielkiej tajemnicy. Tylko oni i Mistrz o tym wiedzą. Inni nie są dopuszczani do tajemnicy. Ja wiem cokolwiek, bo w przyszłości będę strażnikiem. Klucz jest przekazywany z pokolenia na pokolenie, a zamek właściwie już do mnie należy.

- Dlatego chcesz tam zamieszkać?

- Dlatego też – przyznał.

- Złamałeś jakieś zasady, mówiąc mi o tym? - zaniepokoiła się.

- Te tajemnice nie są objęte zasadami. W Kodeksie nie ma słowa na ten temat. Oficjalnie strażnicy nie istnieją.

- Powiedziałeś „strażnicy”. Ilu ich jest? - spytała. Umyślnie zataiła, że także posiada klucz. Nie miała najmniejszego zamiaru dzielić się tą informacją z Juanem. Oskar mógł sobie wierzyć w nawrócenie czarnej owcy, ona nie!

- Trzech. Znam tylko imiona i nazwiska. Nigdy z nimi nie rozmawiałem i oni nie wiedzą, że ja wiem – zaznaczył. Wstał, jakby miał zamiar odejść. Nachylił się jednak nad Majką i wyszeptał - Mój ojciec, Laura Spera i... Timothy Covendish.

- Och!