Meteory. Przed świtem 37

Hamburg. Październik 2014

Majka wpadła jak burza do przedpokoju apartamentu, zajmowanego przez ochronę i natychmiast znalazła się w ramionach Oskara. Jego mina nie wróżyła jednak niczego dobrego.

- Wiemy, kim jest, ale nic poza tym – w jego głosie słychać było zniecierpliwienie – Chce rozmawiać tylko z tobą.

- W takim razie, idę – chciała ruszyć z miejsca.

- Bez świadków – dodał powoli Oskar, nie wypuszczając jej z objęć – Jest związany, ale i tak trzymaj dystans. To Obdarowany trzeciego stopnia – ciągnął, kiedy szli do sypialni.

Na widok przywiązanego do krzesła chłopaka średniej postury, w towarzystwie dwóch ochroniarzy, Majce opadły ręce. Spojrzała wymownie na Oskara.

- Zostawcie nas samych – zwrócił się do osiłków, którzy natychmiast spełnili jego prośbę.

- Wybacz, ale mogę rozmawiać tylko z lady Marianną – chłopak posłał Oskarowi ponure spojrzenie.

- Jesteś Polakiem? - Majkę zaskoczył sposób, w jaki wymawiał jej imię.

- W połowie Polakiem, a w połowie Grekiem – odpowiedział za niego Oskar – Ma na imię Kamil.

- Nie mam tajemnic przed Oskarem – powiedziała po angielsku i przystawiła sobie bliżej krzesło, ale zanim zdążyła usiąść, Oskar odsunął je o jakiś metr – Pojutrze może być twoim Mistrzem – dodała po chwili.

- Oby tak się stało – odpowiedział pokornym głosem chłopak – Ale póki nim nie jest, mogę rozmawiać tylko z prawnuczką Rosanny.

- I tak zaraz mu wszystko powtórzę – wzruszyła ramionami - Jeśli chcesz, mów po polsku, to nas nie zrozumie. Powiedz lepiej, dlaczego mnie śledzisz? Bo tak jest, prawda?

- Tak – zgodził się – Ktoś kazał mi się z tobą skontaktować... - zawahał się, zerkając na Oskara.

- Ktoś? - podchwyciła.

- Mój dziadek. Ma dla ciebie wiadomość.

- Dlaczego po prostu mnie nie przywołałeś? - Majka zmarszczyła brwi – Przecież wiesz, kim jestem.

- Moment – Oskar położył dłoń na kolanie Majki.

- Wszystko ci potem streszczę – uspokoiła go - Zaczepiłeś mnie na lotnisku, kiedy nawet ja nie wiedziałam kim jestem – zwróciła się do chłopaka - Jak to możliwe?

- Ja też nie wiedziałem – odparł spokojnie – Kazali mi szukać dziewczyny o różnych oczach. Prawdopodobnie ciemnowłosej. Nie pasowałaś. To był mój błąd!

- Skąd wiedziałeś, gdzie szukać? - tłumaczenie wydało się Majce co najmniej naciągane.

Kamil znów popatrzył na Oskara, ale ten zaplótł ręce na piersi i nie ruszył się z miejsca. Majka uczyniła tak samo.

- Kilkanaście lat temu, moja rodzina została zobowiązana do obserwowania Heleny Littenstein – zaczął niechętnie – Przeprowadziliśmy się do Poznania. Moja mama pracuje w szkole muzycznej...

- Monika gra na pianinie... – wtrąciła Majka.

- Moja mama ją uczy – przyznał – Julia wiedziała, że jest Greczynką i któregoś dnia zaczęła ją wypytywać o Rodos. Mówiła, że córka znajomych ma tam lecieć. Stąd się domyśliliśmy. Obstawiliśmy z chłopakami wszystkie loty w przeciągu dwóch tygodni.

- Ale mnie nie znaleźliście... – nie mogła się zdecydować, czy mu uwierzyć.

- Nie, ale potem znajomy mojego wuja, opowiedział nam przy kolacji o dziewczynie, która schroniła się w jego sklepie – podniósł na Majkę szczere jasnoszare oczy – I miała jedno oko niebieskie, a drugie brązowe, bo nie założyła szkieł kontaktowych – dodał.

- Dla kogo pracujesz? - Oskar stracił w międzyczasie cierpliwość i włączył się do rozmowy.

Kamil spuścił głowę.

- Znajdę twoją rodzinę i wszystkiego się dowiem – Oskar wyprostował się na krześle.

- Jakoś ci nie wierzę – Majka pokręciła głową – Dlaczego mnie potem nie przywołałeś?

- To nie takie proste, jak się ma Dar trzeciego stopnia – w głosie Kamila zabrzmiała gorycz – Byłaś dobrze chroniona. Zawsze ktoś czuwał.

- Mogłeś poprosić moją babcię, albo mamę.

- Nie mogłem.

- Dlaczego?

- Bo nie!

- To nie jest odpowiedź.

Rozległo się ciche pukanie i do sypialni zajrzał Johan.

- Tak? - Oskar posłał mu wyczekujące spojrzenie.

- Jego rodzice są na naszej liście zaufanych – obwieścił Johan tonem, jakby właśnie odkrył dodatkowy kontynent.

- Co takiego? - Oskar poderwał się z krzesła.

- Są na liście zaufanych. Któreś z rodziców przemyciło go do pubu – odparł Johan poważnym tonem – Szukamy ich, ale na razie bez efektu. Zakaz śnienia wszystko utrudnia! - rozłożył bezradnie ręce – Może będą na balu?

- Co to jest lista zaufanych? - zainteresowała się Majka.

- To działka Timothy'ego. Obdarowani, którzy pełnią różne zadania, niekoniecznie jawne nawet dla innych Obdarowanych. No dobrze, Kamil – zwrócił się do chłopaka – Ja to widzę tak. Szpiegujesz dla Swena, używając kontaktów rodziny – chłód w głosie Oskara był prawie namacalny – Odeślę cię do zamku, a potem zdecydujemy, co z tobą zrobić.

- Zaczekaj – Majka potrząsnęła głową – Mówiłeś o dziadku. Gdzie on jest?

- Nie przyjechał, bo jest umierający. Ma prawie sto lat. Został w Grecji - w głosie Kamila słychać było smutek – Miał nadzieję zobaczyć cię jeszcze przed śmiercią.

- On wie o mnie? Na pewno tak. Teraz już wszyscy wiedzą... – zamyśliła się.

- Jemu pierwszemu powiedzieliśmy – odparł Kamil – Kazał nam się spieszyć, ale nie mogliśmy cię znaleźć, a potem zginęła Judith Banch i wszystko się skomplikowało – zwiesił głowę.

- To Judith was wynajęła? Tak? Szukała mnie? - Majka chwyciła koszulkę na piersi Kamila i szarpnęła ją, jakby chciała wymusić odpowiedź – Mów! Mów, człowieku!

- Nie. To nie Judith – odparł szybko, zaskoczony jej gwałtowną reakcją.

Majka puściła koszulkę i opadła na krzesło. No, tak, Judith była zaskoczona jej Darem. A może po prostu udawała? Przyjrzała się chłopakowi.

- Polecę do twojego dziadka, ale musisz mi powiedzieć, kto wam zlecił śledzenie mojej rodziny. Inaczej, nic z tego – powiedziała twardo.

- Mowy nie ma! – Oskar zaprotestował z gwałtownością, o jaką go nie podejrzewała – To może być pułapka! Może Swen to ukartował? – wskazał głową chłopaka - Lepsi od niego zdradzili Zgromadzenie

- Nie jestem zdrajcą! - Kamil poderwał się z krzesła, zapominając, że jest przywiązany i o mało nie runął na podłogę razem z meblem. Oskar złapał go jednak za ubranie i z zadziwiającą siłą posadził na miejscu.

- To dlaczego nie chcesz nam powiedzieć, kto za tym stoi? Kogo chronisz? - Oskar przybliżył twarz do jego twarzy.

- Ciebie – wycedził przez zęby Kamil.

Oskar i Majka spojrzeli na siebie zdumieni, a potem równocześnie odwrócili się do Kamila. Grymas gniewu pomieszanego z rezygnacją odmalował się na jego twarzy.

- Mój dziadek umiera. Spotkanie z tobą to jego ostatnia wola, a my nie potrafimy jej spełnić – zwrócił się do Majki – Czy, jeśli ci powiem, kto zobowiązał naszą rodzinę i wpisał nas na tę listę, przysięgniesz, że się z nim spotkasz?

- Jeśli ty przysięgniesz, że wszystko co mówisz, jest prawdą – odparła, zanim Oskar zdążył zaprotestować.

- Przysięgam na mój Dar, że mówię szczerą prawdę. Przysięgam też, że nie szpieguję dla Swena i nienawidzę go tak samo jak wy! - dodał gorliwie.

- Nie pozwolę ci nigdzie lecieć – Oskar ujął dłoń Majki i przytrzymał ją, jakby się bał, że mu ucieknie – Porozmawiaj z nim przez telefon.

- To niemożliwe – wtrącił się Kamil – Dziadek mówi tylko po grecku.

- Więc jest tylko jeden sposób. Muszę się tam udać we śnie – Majka położyła swoją drobną dłoń na przytrzymującej ją dłoni Oskara – Po balu zakaz przestanie obowiązywać.

- Jeśli dziadek dożyje jutra... - grobowy głos Kamila zawisł w powietrzu.

- Jest aż tak chory? - spytała.

- Chyba tylko nadzieja trzyma go przy życiu – Kamil spojrzał w bok.

Majka zauważyła, że mruga gwałtownie, starając się ukryć łzy.

- Oskar, mówiłeś, że niektórym wolno śnić, mimo zakazu... - zaczęła błagalnym tonem.

- Nie! Nic z tego – uniósł dłonie, jakby chciał ją odepchnąć od siebie – Zresztą, Mistrz lub Timothy musiałby wyrazić zgodę.

- Gdybyś mu powiedział, że to spełnienie ostatniej woli? - złożyła ręce, jak do modlitwy.

- Nie mów nikomu, do kogo się udajesz – Kamil zwrócił się do Majki - I tak popełniłem ogromny błąd rozmawiając z tobą – powiedział do Oskara.

- Masz coś do Lowrensów? - Oskar zmarszczył brwi – Podobno mnie chronisz. Wyjawisz mi łaskawie, jak się nazywa twój pracodawca? - w jego głosie pobrzmiewała groźba.

- Jak chcesz – Kamil nabrał powietrza, zatrzymał je, po czym wypuścił z głośnym świstem – Lowrens. Nicolas Lowrens.

Majka zaniemówiła. Oskar siedział przez dłuższą chwilę nieruchomo.

- To jakaś bzdura – powiedział wreszcie.

- Wcale nie. Twój ojciec nigdy nie uwierzył w to, że Rosanna nie zdołała przekazać Daru, a Obdarowane dziecko nie umiera naturalną śmiercią. Musiałoby zostać zabite, albo ulec wypadkowi.

- Mój ojciec? W tajemnicy przed dziadkiem? - Oskar mówił do siebie – Dziadek wiedział? - spojrzał na Kamila – Mistrz wiedział?

- Nie sądzę...

- Dlaczego Nicolas zrobił coś takiego? - Majka poczuła, że ma w głowie zamęt.

- Nie wiem – Kamil wzruszył ramionami – Dowiesz się od dziadka Aristotelesa.

- Zaraz... Aristoteles? Aristoteles Cynzas? A czy przypadkiem Rosanna nie mieszkała u niego, kiedy była w Grecji? - Majka spróbowała sobie przypomnieć zapiski z podróży do Grecji, pozostawione przez jej prababkę.

- Dokładnie tak – na twarzy Kamila po raz pierwszy pojawił się blady uśmiech – Dokładnie tak.

- Jak do niego trafić? - w oczach Majki zapaliły się ogniki podniecenia.

- Zabiorę cię tam – uśmiech na twarzy Kamila poszerzył się.

- O nie! - Oskar położył dłoń na jego ramieniu i nieznacznie zacisnął palce – Ty tu zostajesz. Jeśli okażesz się lojalny, niczego ci nie odmówię, ale jeśli nie... - zawiesił głos – Niech jej spadnie włos z głowy, a pożałujesz, że się urodziłeś. Własnymi rękami obedrę cię ze skóry – jego oczy zalśniły zimną stalą – Nawet groźba kary za zabicie Obdarowanego mnie nie powstrzyma.

Sposób, w jaki Oskar wypowiedział ostatnie słowa sprawił, że twarz Kamila stężała. Przełknął głośno ślinę.

- Podam ci dokładny adres i dane dziadka – zwrócił się cicho do Majki.