Meteory. W blasku dnia. Rozdział 9

Zamek Ainay-le-Vieil . Listopad 2014

Johan stanął przed drzwiami prowadzącymi do jednego z gabinetów jeszcze niedawno zajmowanych przez sekretarza Mistrza Maksymiliana i zapukał energicznie.

- Proszę wejść – usłyszał przeciągane, jakby celebrowane słowa.

Człowiek, z którym Johan miał zamiar porozmawiać, zawsze działał mu na nerwy, ale odkąd przyjął stanowisko sekretarza Oskara, po prostu z trudem go tolerował. Flegmatyczny, pełen dostojeństwa sposób bycia, a jednocześnie służalczość, z jaką odnosił się do w pełni Obdarowanych, czyniła dawnego sekretarza mieszanką tego, czego Johan szczerze nienawidził. Sam energiczny i dość bezpośredni w kontaktach, źle znosił dystans, jaki usiłował utrzymać tamten. Mimo wszystko, Johan do tej pory starał się jednak nie urazić starszego człowieka, przywykłego do wysokiej pozycji w Zgromadzeniu. Teraz jednak miarka się przebrała.

- Witaj Dorianie – rzucił od progu i nie czekając na zaproszenie, opadł na jeden z foteli ustawionych pod ścianą naprzeciw okien – Jak długo mam jeszcze czekać, aż usuniesz cały ten bajzel z gabinetu Mistrza? - spytał bez żadnego grzecznościowego wstępu – Jutro przyjeżdża sprzęt komputerowy i muszę go zainstalować, więc masz czas do rana. Potem każę spakować wszystko i wynieść do garaży.

- Czy masz na myśli dokumenty i zdjęcia? - czarne jak węgiel oczy zdawały się przenikać Johana na wskroś.

- Tak, mam na myśli te papierzyska! - odparł – Dziwię się, że nie przyszło ci go głowy skatalogowanie tego wszystkiego. Mamy chyba w zamku skanery?

Chuda postać powoli uniosła się z krzesła i wyprostowała, sprawiając wrażenie jeszcze wyższej i bardziej kościstej, niż w rzeczywistości.

- Wy młodzi myślicie, że wszystko co stare jest złe – powiedział powoli sekretarz, przeciągając swoim zwyczajem słowa – Wydaje wam się, że wasze sposoby są lepsze, a to nie zawsze tak jest...

- Posłuchaj, nie mam czasu na słuchanie tych bredni – przerwał mu Johan – Słuchałem tego latami, a teraz nie muszę. I tak to uprzejmość z mojej strony, że cię informuję. Mogłem kazać to sprzątnąć już!

- Odważyłbyś się? - czarne oczy zalśniły oburzeniem.

Johan wzruszył tylko ramionami.

- A nie powinieneś się skupić na tym, żeby twój Mistrz i jego narzeczona byli bezpieczni? - tym razem uwaga nie była wypowiedziana powolnie, ale raczej złośliwie.

- Słucham? - Johan wytrzeszczył na chudzielca oczy – Co masz na myśli?!

- Nic – Dorian udał niewiniątko – Zupełnie nic.

Johan podniósł się powoli z fotela i podszedł do biurka, opierając na nim umięśnione ręce.

- Skąd masz takie informacje? - w jego głosie zabrzmiała groźba.

- Nie wiem, o czym mówisz...

Zanim zdążył dokończyć, na jego szyi zacisnęły się silne palce. Nawet nie zauważył, kiedy Johan wykonał ruch.

- Skąd masz takie informacje? - powtórzył cicho, ale bardzo wyraźnie.

- Mistrz był tu... po raz drugi... tej samej... nocy – wycharczał – Lady Margaret... badała sen nieobdarowanego...

- Śledzisz nas wszystkich? - Johan rozluźnił uścisk, ale nie puścił cienkiej szyi.

- Taka jest rola sekretarza – wydukał w odpowiedzi – Wiedzieć, co się dzieje i... służyć.

Tylko komu? Cisnęło się Johanowi na usta pytanie, którego jednak nie wypowiedział na głos. Puścił swojego rozmówcę i przez chwilę przyglądał mu się bacznie. Powoli odwrócił się i opuścił pokój. Idąc korytarzem, natknął się na rudowłosego chłopaka, niedawno zatrudnionego w ochronie.

- Jeśli nie masz nic do roboty, to chodź ze mną – warknął – Trzeba opróżnić kilka szuflad.

---

Warszawa. Listopad 2014

Sześcioosobowa grupa sprawnie składała sprzęt do dwóch SUV-ów. Majka obserwowała to z rosnącym niepokojem. Szykowali się jak na wojnę.

- Musisz zabierać Manuelę? - podeszła do Oskara, próbującego ukryć pod marynarką niewielki pistolet.

- Będzie w samochodzie. Jest mi potrzebna do kontaktu ze śniącymi. Ma tylko odbierać telefony – uspokoił ją – Akos będzie przy niej, żeby nie musiała wychodzić. Nie mamy innego sposobu na szybkie przekazywanie informacji.

- A język migowy? - że też wcześniej na to nie wpadłam, zganiła się w myślach.

- Noo... - Oskar zastygł na ułamek sekundy w bezruchu – Niezła myśl, tylko... teraz już nie mamy czasu, ale później... kto wie?

- Nie martw się o mnie – wypieki na twarzy Manueli świetnie pasowały do jej bojowego nastroju – Ty jesteś taka odważna! Ja też chcę. Chociaż trochę.

- Nie gadaj głupot! - ofuknęła ją – Siedź w tym samochodzie i myśl o Akosu, który będzie umierał ze strachu o ciebie!

- I kto to mówi? - Oskar pocałował Majkę w czoło – No, panowie... i panie – dodał szybko, zerkając na Manuelę – Idziemy!

- Uważaj na siebie, błagam! - szepnęła Majka, ściskając desperacko jego dłoń – Mam złe przeczucia. Jakoś za szybko się zgodził na to spotkanie...

Oskar zmarszczył brwi. Przeczucia... Matka nauczyła go, by nigdy ich nie lekceważył.

- Greg! Zostajesz z Maryann – rzucił do olbrzyma.

- Nie! Nie ma mowy! Ma iść z tobą! - zaprotestowała kategorycznie – Zamknę się w domu. Włączę alarm. To forteca, a ty będziesz potrzebował każdego...

- Nie zostaniesz sama! - ton głosu Oskara oznaczał, że dyskusji nie będzie.

- Ale nie Greg – błagała – Niech on idzie z tobą.

- Patrik – rzucił po chwili Oskar do jednego z dawnych ochroniarzy swego dziadka – Ty zostajesz.

Majka zobaczyła jeszcze, że Oskar zamienia z pozostawionym człowiekiem kilka słów, po czym wszyscy usadowili się w samochodach.

- Lady Maryann – Patrik skłonił głowę – Zamknij proszę dom i włącz alarm. Ja obejdę teren i przyjdę. Zapukam i poproszę, żebyś mnie wpuściła. Jesteś tu bezpieczna – jego niski, lekko schrypnięty głos wzbudzał respekt.

Z ociąganiem spełniła prośbę. Ledwie zdążyła wpisać kod alarmu, odłączając funkcję czujników, gdy odezwała się jej komórka.

- Oskar – szepnęła, sięgając po nią, ale natychmiast umilkła. Dzwonił dr Stanek – Tak, słucham. Mam nadzieję, że nie szykuję się na darmo! - starała się sprawiać wrażenie zniecierpliwionej.

- Nie, nie... wszystko w porządku – głos Stanka brzmiał dziwnie – Po prostu się upewniam, czy będziesz. Bardzo mi na tym zależy.

- Oczywiście, że będę. Właśnie wychodzę z domu – gdzieś w tyle głowy zabrzęczał jej mały nieznośny dzwoneczek – A ten profesor już jest?

- Dzwonił, że jest w drodze z lotniska. Dałem mu twój numer telefonu, Majciu – zachichotał nerwowo.

- Ach tak... – Majciu? Skrzywiła się. Coś się święciło – Słuchaj, nie będziesz miał nic przeciwko temu, że zabiorę ze sobą swoją asystentkę? Jest w angielskim dużo lepsza od nas... Halo, słyszysz mnie? - zaniepokoiła się – Halo! Stanek, nie wygłupiaj się.

Odpowiedział jej sygnał przerwanego połączenia. Poczuła na plecach strużkę zimnego potu. Już miała wybrać numer Oskara, kiedy komórka pokazała jej nieznany numer. Odebrała.

- Witaj, Maryann – zimny nieprzyjemny ton głosu rozpoznałaby na końcu świata – Jak miło cię słyszeć.

- Nie mogę powiedzieć tego samego – wypaliła – Dziwnie brzmisz po angielsku.

Oskar! Zawiadomić Oskara!

- Nie rozłączaj się kotku – usłyszała jakby w odpowiedzi na swoje myśli – W przeciwnym razie twój kolega geolog będzie miał wypadek.

- Trudno, zdarza się... - z trudem opanowała drżenie głosu – Ale dobrze, pogadajmy – dodała ugodowo.

Patrik! Zawiadomić Patrika! Ruszyła do schodów. Nagle usłyszała głuche uderzenie w drzwi. Zamarła.

- Przestraszyłaś się? - głos Swena zabrzmiał jej tuż przy uchu – Co my tu mamy? Osiłek w kamizelce kuloodpornej – dodał z nutką podziwu – No proszę, młody Mistrz szybko się uczy.

- Co mu zrobiłeś? - rzuciła się do okna, próbując dojrzeć coś przez otwory w żaluzjach antywłamaniowych.

- Niestety nic... – zawiesił głos – Kamizelka! – cmoknął niezadowolony – Ale może to i lepiej... – dodał po chwili – Nie rozłączaj się, bo będę musiał go zabić. Nie chcemy nikogo zawiadamiać, prawda?

- Jeśli nie odezwę się do Oskara w ciągu pięciu minut, to i tak zawróci – roześmiała się nerwowo, rozglądając się po sypialni za drugim telefonem.

- Blefujesz.

Majka dosłyszała w głosie Swena nutkę niepewności. Uczepiła się jej.

- Niedługo się przekonamy – odparła pewniejszym tonem. Gdzie ten cholerny telefon? Gorączkowo przetrząsała szuflady. Pokój Manueli i Akosa, przyszło jej na myśl.

- Oddaj mi kamień. Teraz! - Swen skończył z uprzejmościami – Albo wyjdź z domu! - ryknął do słuchawki.

- Nie mam go tu – głos jej zadrżał.

- Kłamiesz! Obiecałaś go przynieść. Wiem, że byłaś ostatniej nocy w zamku. Oddawaj, albo...

- Albo? - biegła do pokoju sąsiadującego z sypialnią, słysząc walenie do drzwi.

- Ręka, czy noga? - głos Swena stał się przerażająco spokojny.

W komórce odezwało się ciche piknięcie. Oskar próbował się z nią połączyć.

- Puść go wolno – powiedziała powoli, czując, jak oblewa ją pot, a włosy stają dęba – Wiesz dobrze, że nie mogę ci dać tego, czego żądasz. Dlaczego tak ci zależy na tym kamieniu? Do czego on jest?

- To zadziwiające, że musiał trafić właśnie w ręce takiej ignorantki – usłyszała w jego głosie złość – Nadal nie wiesz? Jesteś beznadziejna! Nie znałaś jej, nie dotknęłaś jej geniuszu, tak jak ja! Powinien być mój! Wiedziała, że tak, ale mi go odmówiła – nerwy mu puściły – Stara zdzira!

- Mówisz o Rosannie? Jak śmiesz? - coś się w niej zagotowało.

- Przyłącz się do mnie, to ci powiem, do czego jest zdolny – rzucił nagle – Pomyśl, dwa takie umysły... władza nieograniczona. Władza nad całym światem, nie tylko nad tą garstką obłąkanych idealistów – kusił – Wystarczy, że weźmiesz kamień.

- Odbierzesz mi go i tyle! - Ty kłamliwy gadzie, dorzuciła w duchu, wolałabym zginąć, niż ci go dać!

- Nie.

- Doprawdy?

- Razem możemy więcej – odparł z wyższością – Mógłbym ci go odebrać, ale nie chcę.

- Przykro mi, ale właśnie po to, żebyś nie mógł mnie skusić, dałam go na przechowanie Obdarowanemu, który nie ma rodziny, ani bliskich - Mów, mów, przeciągaj czas, powtarzała sobie w myślach - Odda kamień tylko, jeśli stawi się po niego Rada, Mistrz i ja...

- Noga! - usłyszała stłumiony odgłos, jakby ktoś kaszlnął, a potem urywany jęk i oddech... Szybki, chaotyczny, chrapliwy...

- Patrik! – krzyknęła. Popełniła błąd!

- Odpowiedz swojej pani – usłyszała znienawidzony głos – No, dalej!

Oddech przyspieszył i stał się bardziej chrapliwy, ale nie dosłyszała żadnego jęku skargi.

- Zapłacisz mi za to – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

Rzuciła się do panelu sterującego. Wpisała trzy razy błędny kod. Cichy alarm powinien teraz zawiadomić policję i firmę ochroniarską, a ci ostatni Oskara. Że też wcześniej na to nie wpadła.

- Maryann, don't... - z trudem rozpoznała głos Patrica. Urwał i jęknął, a potem zapadła cisza.

- Cóż za bohaterska postawa – w głosie Swena nie było kpiny, której się spodziewała. Czyżby cenił odwagę? - Zginie, jeśli nie wyjdziesz.

- Jeśli wyjdę, też zginie – odparła bezbarwnym, pozbawionym emocji głosem – Przysiągł oddać za mnie życie, więc proszę cię tylko, żeby nie cierpiał – poczuła, jak łzy płyną jej po policzkach.

Drzwi wejściowe zadrżały pod potężnym uderzeniem, ale nie puściły. Gdzieś w pobliżu zawyła syrena policyjna. Majka oparła się plecami o ścianę obok drzwi, za którymi za chwilę miał zginąć jej ochroniarz.

- Swen? Jesteś tam? - nie poznawała własnego głosu. Czuła się, jak oderwana od ciała. Zdawało jej się, że emocje, które przed chwilą nie mogły znaleźć ujścia, gdzieś odpłynęły.

- Czego? - Miała wrażenie, że jej rozmówca się porusza, idzie... Bała się mieć choć cień nadziei.

- Poruszę niebo i ziemię... - zawahała się – „atheofovos” – jej usta wypowiedziały słowo, ale nie pod dyktando umysłu – „atheofovos” - powtórzyła ciszej i padła na kolana.

- Zamknij się! Milcz!!! - ryknął w odpowiedzi Swen. Rozmowa została przerwana.

Majka miała wrażenie, ze widzi wokół siebie postaci ze złotego pyłu. Wyciągnęła do nich rękę – Patrik... – jej pobladłe usta poruszały się z trudem – Ratujcie go!

Usłyszała zgrzyt bramy, a po chwili uderzenia ciężkich butów o brukową kostkę. Chciała pokonać opór własnego ciała, podnieść się i otworzyć drzwi. Nagle one same się otworzyły, uderzając o ścianę obok niej. Skuliła się w sobie, nie wiedząc, kto w nich stanie.

- Majka! Skarbie – głos Oskara z trudem przebił się przez harmider, jaki zapanował w holu – Już dobrze. Już po wszystkim.

- Gdzie Patrik? - wyszeptała, bojąc się otworzyć oczy– Zabił go?

- Nie, ale jest ciężko ranny. Karetka już jest.

Z piersi Majki wyrwał się nieartykułowany dźwięk.

- Wiedziałam, że coś pójdzie nie tak! - załkała.

- To moja wina. Powinienem był to przewidzieć – Oskar pomógł jej wstać – Drań tylko czekał, aż odjedziemy. Byli przebrani za ochroniarzy, a nam podstawili aktorów!

- Słyszałam policję... - Majka próbowała sobie przypomnieć, co się działo.

- Są tutaj. Chcą z tobą rozmawiać, ale chyba nie jesteś w stanie – przyjrzał jej się z troską.

- Co z Patrikiem? Przeżyje? - utkwiła w Oskarze wzrok pełen bólu.

- Jeśli doczeka zachodu słońca, to powinien... - szepnął jej do ucha – Dasz radę?

- Tak. Co mam powiedzieć policji? - spytała, widząc wchodzącego do domu mężczyznę w mundurze.

- Jak najmniej – szepnął – Ale chyba łatwo nie będzie.

- Pani była w domu? Możemy porozmawiać? - policjant przyjrzał się Majce, marszcząc brwi.

- Byłam na górze... ktoś zaczął walić do drzwi... - zaczęła płaczliwie – Strasznie się bałam.

- Wie pani, kto to mógł być?

- Ja? Nie wiem – ukryła twarz w dłoniach.

- Chyba pan widzi, że moja narzeczona nie nadaje się do rozmowy – Oskar otoczył ją ramieniem – Proszę dać jej trochę czasu. Ja udzielę panu wszelkiej pomocy.