Meteory. W blasku dnia. Rozdział 16

Zamek Ainay-le-Vieil. Grudzień 2014

 

Przyjęcie weselne, podobnie jak przysięga, nawiązywało do tradycji antycznej Grecji. Zamiast tradycyjnego stołu, goście wchodzący do jadalni ujrzeli niskie stoliki, a wokół nich szezlongi i pufy. Na środku zainstalowano płytką sadzawkę. Jednak zamiast fontanny, na kamiennym cokole stała lodowa figura Demeter, bogini plonów i płodności. Na wodzie unosiły się płaskodenne łódki wypełnione kawałkami owoców i kostkami lodu.

Dla młodej pary przygotowano specjalne miejsce pod lekkim baldachimem. Na wpół siedząc, wpół leżąc, Majka oglądała to wszystko, jak piękny, prawie nierealny sen. A jednak nie śniła. Naprawdę odbywało się jej wesele, a obok siebie miała mężczyznę, który w realnym świecie okazał się jeszcze bardziej fascynujący, niż we śnie. Spojrzała na męża. Napotkawszy jej spojrzenie, uśmiechnął się z nieukrywaną radością. Majka opadła na oparcie i przymknęła oczy, chłonąc szmer rozmów pomieszany z sączącą się z niewidocznych głośników muzyką.

- Jestem taka szczęśliwa – westchnęła, czując, że zapach wody kolońskiej Oskara, przybiera na sile. Musiał się zbliżyć, bo po chwili poczuła na policzku jego ciepły oddech – I taka podniecona.

- Oooo? To dobrze – aksamitnie głęboki tembr głosu pieszczotliwie musnął jej ucho – Niestety, musimy jeszcze trochę poczekać. Tak szybko nas nie wypuszczą.

- Nie mówię o tym – roześmiała się, otwierając oczy. Miała twarz Oskara tuż obok swojej – No, o tym też, ale... jestem podniecona naszym odkryciem – szepnęła konspiracyjnie – Może moglibyśmy tam polecieć zaraz po przyjęciu? - oczy jej zalśniły.

Oskar nie odpowiedział od razu. Ujął za to jej brodę i sięgnął do ust. Przez chwilę smakował je, jak dojrzały owoc.

- Musimy zaczekać – westchnął - Ale tylko jeden dzień – dodał, widząc w oczach Majki zawód.

- Coś się stało? - przyjrzała mu się uważnie.

- Nic takiego – skrzywił się lekko – Nie zawracaj sobie tym głowy – dodał lekceważąco.

- Oskar! – spoważniała – Czym mam sobie nie zawracać głowy?

- Naprawdę nie warto...

- Pozwól mi samej ocenić – przerwała mu.

- Skarbie, to nasze przyjęcie...

- No właśnie – nadała swemu głosowi przymilne brzmienie – Przed chwilą obiecałam ci, że będę twoją bratnią duszą, zresztą, usłyszałam wcześniej, że bardzo byś tego chciał – teraz ona położyła mu dłoń na policzku i odwróciła do siebie jego twarz, zmuszając do spojrzenia jej w oczy – Skoro mój mąż musi odłożyć nasz wyjazd w podróż poślubną, to chciałabym wiedzieć, dlaczego.

Oskar przez chwilę mierzył ją wzrokiem. Początkowo jego spojrzenie było pełne oporu i jakby twarde, stopniowo jednak złagodniało. Wreszcie do Majki dotarło, że samodzielny do tej pory Oskar, nie przywykł do dzielenia się ciężarem obowiązków. Czekała cierpliwie.

- Chodzi o tę dziewczynę – powiedział w końcu – Jej mąż poprosił o rozwiązanie ich małżeństwa.

- Mhm... - spróbowała nie okazać, jak nią to wstrząsnęło.

- Uważam, że powinienem to zrobić jak najszybciej... - powiedział powoli – Ale chciałbym ich poddać próbie. Obojgu chodzi tylko o dziecko. Jeśli nie mogą go mieć, to będę wiedział, że postępuję właściwie.

- Czyli chcesz ich zabrać do skały – upewniła się.

- Tak.

- Chcę tam być.

- Nie jestem pewien... - zawahał się – Z drugiej strony, Rada tam będzie...

- Powinnam tam być – nie ustępowała – Oskar, wiem, że chcesz mi oszczędzić patrzenia na cierpienie tych dwojga, ale to bez sensu.

- Dopiero co złożyliśmy przysięgę! - przerwał jej gwałtownie - To powinno być dla nas radosne święto. Nie chcę, żebyś patrzyła jak się rozpada ich małżeństwo – czoło Oskara przeorała poprzeczna zmarszczka.

- Skoro ty możesz, to ja także – odparła ze spokojem – Kocham cię i nic tego nie zmieni. Codziennie rozpadają się jakieś małżeństwa – wydęła usta - Nie wzrusza mnie to – skłamała.

- I co ja mam z tobą zrobić? - spytał z rezygnacją w głosie.

- Hmmm... - już wiedziała, że dopięła swego – To się chyba nazywa partnerstwo?

Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Po chwili jednak spoważniał.

- Jutrzejszej nocy – rzucił cicho – My, Clair i Steve, i Rada.

- Clair? Ta Clair? - Majka nie kryła zaskoczenia. Natychmiast przypomniała sobie, o co, a właściwie, o kogo Oskar pobił się z Johanem.

Oskar pokiwał głową.

- Powiem im – wskazał głową Timothy'ego, pogrążonego w rozmowie z Laurą i Juanem.

- W porządku – Majka spojrzała w przeciwnym kierunku.

W bok od baldachimu nowożeńców rozlokowano rodziców Majki. Julia, napotkawszy wzrok córki, wstała i podeszła do niej.

- Muszę przyznać, że Margaret przeszła samą siebie – stwierdziła, przysiadając obok na puffie.

- To prawda – Majka rozpromieniła się – Tym bardziej się cieszę, że Oskar pozwolił na jej zaręczyny. Zasłużyła na szczęście.

Julia spojrzała córce w oczy.

- Jesteś bardziej dojrzała, niż sądziłam – w jej głosie słychać było nutkę podziwu.

- Chyba tylko w zestawieniu z moją siostrą – roześmiała się Majka – A właśnie! Gdzie ona jest?

- Chyba przeżywa swój pierwszy zawód miłosny – Julia westchnęła, przewracając oczami.

- Och! Nic wczoraj nie mówiła – Majka usiadła prosto – Kim jest ten dupek?

- Zdaje się, że twoim ochroniarzem – kącik ust Julii drgnął lekko.

- Żartujesz! Chodzi o Grega? - Majka odszukała wzrokiem Agnieszkę, pogrążoną w rozmowie z Konstancją. Greg stał w lekkim oddaleniu, ale wprost pożerał ją wzrokiem. Jego muskularne ciało przybrane w tunikę przywodziło na myśl gladiatorów. Naprawdę robił wrażenie. Wyglądało jednak na to, że na wszystkich, poza Agnieszką.

- Chyba wyobrażała sobie więcej, niż powinna – westchnęła Julia – Przejdzie jej. Poza tym, ma czas. Niech się skupi na nauce.

- Masz rację... - przyznała z roztargnieniem Majka – Przepraszam cię na chwilę.

Musnęła policzek Julii i ruszyła do Agnieszki.

- Jak się bawisz? - mrugnęła do niej – Na takiej imprezie chyba jeszcze nie byłaś?

- O tak! - Agnieszka zachichotała – Muszę przyznać, że to przeszło moje wyobrażenia. W ogóle, ten zamek i park... Trafiłaś do raju!

- Trochę tak – Majka roześmiała się odrobinę zażenowana – Niestety, jutro zobaczysz też ciemną stronę. Ceną tego luksusu jest brak prywatności. Serio, będziesz musiała przywyknąć do ochrony – dodała poważnie.

- Jeśli przydzielisz mi dotychczasowego ochroniarza, to zgoda – Agnieszka przygryzła pełną dolną wargę – Całkiem dobrze się bawię w jego towarzystwie. Zwłaszcza nocą – dodała szeptem.

- Zobaczę, co się da zrobić, ale Greg należy do najbliższej ochrony Oskara i to on zadecyduje – Majka przyjrzała się przyjaciółce z uwagą – No, ale skoro jesteś nim poważnie zainteresowana? - zawiesiła głos - W każdym razie nie odrywa od ciebie wzroku.

- Naprawdę? Miałam taką nadzieję – Agnieszka znów zachichotała - Poważnie, nie poważnie. Za dużo się z nim nie pogada, ale przecież nie o to chodzi – dodała, szczerząc zęby w uśmiechu.

- Chcesz powiedzieć, że dla ciebie to tylko... - szukała właściwego słowa - Taka zabawa?

- Daj spokój! – Agnieszka przewróciła oczami – Nie każdy zakochuje się „do końca życia” w pierwszym napotkanym facecie. Oczywiście, nic nie ujmując Oskarowi – zaznaczyła – Zresztą, ty też wodziłaś na pokuszenie naszego uczelnianego idola. Może nie? - przekrzywiła filuternie głowę – Greg to mięśniak. Jest dobry w tych sprawach, ale przecież za chwilę się rozjedziemy i każdy pójdzie swoją drogą. Zresztą, i tak nie widziałabym nas razem. Żyjemy jakby w światach równoległych. Ty i Oskar to co innego. Jesteście z jednej gliny.

- Ale on się zaangażował – Nagle Majka poczuła się odpowiedzialna za „swojego” człowieka.

- Nie sądzę – Agnieszka zmarszczyła zabawnie zgrabny nos – To duży chłopiec. „He knows the name of the game” - parafrazowała słowa znanej piosenki.

- Aga, ty nic nie rozumiesz – Majka zajrzała przyjaciółce w oczy – Obdarowani traktują sprawy damsko-męskie bardzo poważnie. Chyba jednak powinnaś to z nim obgadać.

- Ale co? - spytała ze szczerym zdziwieniem – Naprawdę przesadzasz! Fajnie nam w łóżku, ale nic poza tym. O czym niby mam z nim gadać?

- Myślę, że on uważa, że go kochasz.

- No chyba kpisz?! Po dwóch nocach?

- Ale poszliście do łóżka!

- No to co? Majka, nie komplikuj prostych spraw – Agnieszka położyła jej dłonie na ramionach.

Majka nie odpowiedziała, ale uśmiech spełzł z jej ust. Może rzeczywiście była z tej samej gliny, co Oskar?

- Jesteście dorośli – powiedziała powoli – Ale jednak będę nalegać, żebyś mu uświadomiła tymczasowość waszego związku, zanim postanowi ci się oświadczyć. Chyba, że zmieniłabyś wtedy zdanie.

Agnieszka patrzyła na Majkę z niedowierzaniem.

- Wiem, co mówię – mrugnęła do niej Majka i zakręciła się w miejscu, po czym ruszyła na poszukiwania Moniki.

Znalazła ją w holu, prawie przyklejoną do szyby ogromnych dwuskrzydłowych drzwi, prowadzących na balkon. Na dźwięk kroków, odwróciła powoli głowę i Majka ujrzała dwoje błyszczących smutnych oczu.

- Hej, mała, chcesz się przeziębić? - stanęła za siostrą i objęła ją ramionami, jakby chciała ogrzać.

Za szybą rozpościerał się widok na oświetlony ogród i przylegający do niego park. W ciepłym blasku ogrodowych latarni widać było pojedyncze ogromne płatki śniegu, łagodnie opadające na żwirowe alejki i zimozielone krzewy.

- Przepraszam – Monika spróbowała się oswobodzić z uścisku – To twój ślub, a ja stroję fochy.

- Naprawdę? Nie zauważyłam – Majka musnęła policzek siostry – Ten zamek wygląda jak z bajki, prawda? Zwłaszcza nocą – uśmiechnęła się.

- Mhm.

- Ale życie tutaj wcale nie jest takie bajeczne – ciągnęła ostrożnie – Kiedy poznałam rodziców i ciebie, miałam taki moment, że poczułam żal do mamy i babci. Wydawało mi się, że coś mi odebrały – umilkła na chwilę, czując, że Monika się spina – Ale im dłużej tu jestem, im lepiej poznaję Zgromadzenie, tym bardziej czuję wdzięczność, że dały mi zwykłe dzieciństwo i dorastanie bez tego całego „bagażu”. Możesz mi wierzyć, lub nie, ale zanim odkryłam swój Dar, moje życie było prostsze.

- A jednak chętnie bym się z tobą zamieniła – w głosie Moniki dosłyszała gniew – Pochodzę z takiej samej rodziny jak ty, a nie mam nawet cienia Daru. Nikt tutaj nawet na mnie nie spojrzy!

Majka uśmiechnęła się do siebie.

- Nikt, czy ktoś konkretny? - spytała cicho.

Monika wypuściła z głośnym świstem powietrze i zaplotła przed sobą ręce.

- Masz siedemnaście lat i wszystko jeszcze przed tobą – Majka zaczęła się nieznacznie kołysać na boki – Jestem od ciebie sporo starsza, a Oskar był właściwie moim pierwszym poważnym chłopakiem.

- Żartujesz? - Monika odkręciła głowę i spojrzała Majce w oczy.

- Wcale nie.

Monika zastygła w bezruchu na dłuższą chwilę.

- Ale to nie zmienia faktu, że nie mogę się z tobą spotykać tak, jak mama czy babcia. Dlaczego ja nie dostałam Daru? - tym razem w jej głosie słychać było żal.

- Bo jesteś jak tato i dziadek. Ja dostałam Dar przy urodzeniu, nie odziedziczyłam go po rodzicach... - nagle Majka poczuła się tak, jakby o czymś zapomniała. O czymś bardzo ważnym. Ściągnęła brwi – Zaraz... skoro Kaliope była jedyną kobietą z pełnym Darem, to musiała mieć mnóstwo córek, bo inaczej, skąd się wzięło tylu ludzi z Darem? No, i musiałyby wyjść za wujów...

- Co? O czym ty mówisz? - Monika przyglądała się Majce podejrzliwie.

- Nic, nic... - Majka potrząsnęła głową, jakby odganiała natrętną muchę – To tylko mój Dar. On mi daje coś więcej niż przemieszczanie się we śnie. Nie umiem nim jeszcze odpowiednio sterować, ale się uczę i czasami odkrywam, że w moim umyśle drzemią całe pokłady jakichś informacji, skojarzeń... Czasem wyskakują, jak diabeł z pudełka... - roześmiała się – Wiem, że gadam jak wariatka, ale dla mnie to też jest zaskakujące. No, wracajmy na salę, bo zdaje się, że nadchodzi pora na tort! - pociągnęła za sobą zdumioną Monikę. W głowie wciąż kołatała jej myśl, że coś przeoczyła w swoich poszukiwaniach.

---

Tort, który został upieczony specjalnie na tę okazję w zamkowej kuchni składał się z trzech ustawionych na sobie krążków różnej wielkości. Jasny biszkopt, nasączany wyśmienitym koniakiem, przełożono domowej roboty konfiturami z wiśni i płatków róży oraz kremem śmietankowym z drobinami prawdziwej wanilii. Na koniec wszystko oblano czekoladą i ozdobiono kwiatami z ręcznie formowanego marcepanu. Na szczycie umieszczono miniaturkę ruin świątyni, w której odbyła się przysięga. Ona również wykonana była z masy marcepanowej.

- Aż żal go było kroić – westchnęła Majka, patrząc na zwinne ruchy zamkowego cukiernika, nakładającego kolejne kawałki na podstawiane mu przez kelnerów talerzyki.

- Mistrzu, Maryann – Laura i Timothy odwołali młodą parę na bok – Chcielibyśmy ofiarować wam prezent ślubny.

- Jeszcze jeden? - Majka nie kryła zaskoczenia.

- Dość wyjątkowy – Timothy spojrzał dyskretnie na boki – To zaproszenie. Postanowiliśmy oboje, że udostępnimy wam zawartość zwojów zamkniętych w naszych komnatach. Raul nie wyraził chęci przyłączenia się, ale możemy udostępnić nasze dokumenty bez jego zgody – sprecyzował.

- Twoje odkrycia mogą zrobić wiele dobrego dla Zgromadzenia – włączyła się Laura – Dlatego uważamy, że skoro Mistrz wspiera cię z całych sił, to my też powinniśmy. Jeśli mieliśmy jakiekolwiek wątpliwości, to teraz ich nie mamy – zakończyła uroczyście.

- Och! Dziękuję – Majka nawet nie starała się ukryć radości – Przysięgam, że wykorzystam je dobrze!

- Doceniam wasz gest – Oskar ujął dłonie Laury i Timothy,ego i uścisnął je serdecznie – Nawet nie wiecie, jakie to dla nas ważne - spojrzał Majce w oczy – Zwłaszcza w tej chwili.