Meteory. W blasku dnia. Rozdział 26

Grecja. Grudzień 2014.

Snop światła wyławiał z ciemności zadziwiająco gładkie ściany. Stopnie, choć wydawały się strome, w rzeczywistości okazały się całkiem wygodne. Tylko na samym początku schodziły ostro w dół, potem korytarz wił się spiralnie, jakby wkręcał się w korpus skały.

- Widzisz to? - Majka przesunęła dłonią po ścianie – Jest tak cudownie gładka! To granit! Jakim sposobem oni to zrobili?

- Nie wiem. To ty jesteś geologiem – Oskar odruchowo ściszył głos.

- To fascynujące! Zeszliśmy już ze dwa piętra w dół, a powietrze nie jest stęchłe. Nie ma też wilgoci!

- Nie ma też pajęczyn – zauważył – że nie wspomnę o nietoperzach.

- No, to mi akurat nie przeszkadza – wzdrygnęła się.

- Uwaga!

Światło latarki nagle pobiegło w przód, rozjaśniając głębię. Korytarz się wyprostował. Oskar omiótł uważnie ściany w poszukiwaniu ewentualnych pułapek, ale nie napotkał niczego niepokojącego. Wszystko zdawało się wykute w jednolitej skale. Zrobili jeszcze kilka kroków i wstrzymali oddech. Znienacka korytarz urywał się w wejściu do ogromnej komory.

- Ach!

Komnata była o wiele wyższa od tych, które widzieli w zamkach i była... czarna! Granit gdzieniegdzie połyskiwał drobnymi cyrkoniami. Miejscami było ich mnóstwo, miejscami tylko pojedyncze punkciki. Stanęli oboje, jak wryci. To przeszło ich wyobrażenia.

- Oskar! - głos Majki odbił się echem od półkolistych ścian – Spójrz tutaj!

W blasku latarki ujrzeli trzy drewniane skrzydła ikonostasu, a obok niego jeszcze jeden osobny obraz.

- Czy to jest...? - Oskar podszedł bliżej i pochyliwszy się, oświetlił z bliska poważne twarze świętych.

- Tak. Nigdy nie opuścili meteoru – szepnęła z przejęciem Majka.

- Ale dlaczego? - Oskar spojrzał na nią z wyrazem zdumienia w oczach – I kto to zrobił?

- Zniknęły w 1979 roku, więc albo Rosanna albo Nicolas – kręciła głową, jakby wciąż nie mogła uwierzyć w to, co widzi – Tak myślę. A dlaczego? - schyliła się i ująwszy dłoń Oskara skierowała światło na pierwszy obraz – Popatrz tu – wskazała tło – Mimoza. Kwitnie wczesną wiosną – oświetliła kolejny – Lawenda...

- Latem całe Ainay-le-Vieil nią pachnie! - wykrzyknął.

- Oliwki – wskazała srebrzystolistną gałązkę, oblepioną czarnymi dojrzałymi owocami – Zbierają je w listopadzie.

- Myślisz, że to trzy pory roku? - Oskar jeszcze raz obejrzał wszystkie obrazy – To nieprawdopodobne!

- Ależ nie – pokręciła głową – Musi tak być. Inaczej by tutaj tego nie ukryli, a poza tym – uśmiechnęła się chytrze – Wdziałeś na górze obraz w kamiennej rotundzie? Była na nim gałązka z pomarańczą! A kiedy dojrzewają pomarańcze?

- Zimą...

- No właśnie! To były wskazówki, które należało ukryć! - gorączkowała się – Pojedynczy obraz niczego nie tłumaczy, ale kiedy wisiały razem...?

- Załóżmy, że masz rację – Oskarowi wciąż nie wszystko pasowało, ale kimże on był, żeby krytykować. W końcu Majka była prawnuczką Rosanny – Znalazłaś komnatę!

- My znaleźliśmy – poprawiła go – Przeszukajmy ją!

Oskar omiótł całe pomieszczenie światłem latarki. Najpierw pobieżnie ściany i podłogę dokoła, potem dokładniej od sufitu, po ścianach w dół. Jedyne, co odkryli, to zagłębienie w posadzce o średnicy niespełna metra i głębokości nie większej niż dwadzieścia centymetrów.

- Czy to jest naczynie? - Oskar przesunął dłonią po idealnie gładkiej powierzchni.

- Nie wygląda jak tamta skała – Majka również włożyła dłonie do zagłębienia – Ale wiem na pewno, że mój klucz wykonano z tego samego kamienia, co komnatę. Och, Oskar!

- Tyle, że nie wiemy, co z nią zrobić. Potrzebujemy trzeciego zwoju. Pewnie już zapada zmierzch – spojrzał na zegarek – Dziwne! Wskazówka się nie porusza.

- Zepsuł się? Akurat teraz? - Majka przyjrzała się cyferblatowi.

Oskar wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy.

- Nie działa! – rzucił z niepokojem w głosie - Wyjdźmy stąd

---

Johan usiadł na masce samochodu i wpatrywał się w kulę słońca, która pod wieczór wreszcie wyszła zza chmur. Przez cały dzień niebo miało kolor ołowiu, ale teraz łagodny różowozłoty blask oświetlił od spodu szarą warstwę, wydobywając z niej fantastyczne kształty. Przypomniał sobie zachody słońca na Rodos i przyległych wyspach, i na Karaibach, i na Riwierze Francuskiej... Ile ich widział? Setki? Tysiące? Romantyczne wieczory... Były romantyczne? Czasami... kiedy oglądał je, czekając na spotkanie z dziewczyną. Potem, owszem, bywało romantycznie, ale podczas zachodu słońca? Zawsze oglądał je sam. Czasem z Oskarem i kumplami.

- Johan – jeden z chłopaków podszedł do niego i wskazał poruszający się w oddali punkt – Nadjeżdża samochód.

- Zatarasujcie wjazd na parking – rzucił – Tylko jakieś sto metrów niżej. Ja zadzwonię do Mistrza.

Ledwie wyciągnął telefon, gdy ten zaczął drgać. Przesunął palcem po ekranie.

- Tak?

Słuchał przez chwilę w skupieniu, po czym rozłączył się i schował komórkę do kieszeni.

- Alarm odwołany. To goście klasztoru! - zawołał w kierunku dwóch ludzi wsiadających do SUV-a identycznego, jak ten, na którym siedział.

Zsunął się na nogi i otrzepał ubranie. Nie lubił bezczynności. Kiedy wyjeżdżali z zamku, o mało nie podskakiwał z radości, że idą w teren. Teraz prawie tęsknił za zamkiem, komputerem i nocami wypełnionymi pracą.

- Starzeję się, czy co? - mruknął pod nosem.

Ustawił się tak, by widzieć dokładnie samochód.

- Chłopaki, schowajcie się, a ja na wszelki wypadek sprawdzę – ruszył w dół, po asfaltowej, pokrytej jasnym kurzem drodze.

Granatowy ford transporter zbliżał się szybko, pokonując ostatni kręty odcinek drogi. Kierowca, widząc człowieka na środku jezdni, zwolnił, a po chwili stanął. Johan pokazał, by ten otworzył okno i podszedł bliżej.

- Calispera – uśmiechnął się do niego ciemnowłosy chłopak.

- Calispera – odpowiedział – Zobaczymy, czy będzie dobry – mruknął do siebie i spróbował zajrzeć do środka przez przednią, nieprzyciemnianą szybę.

Chłopak wciąż się uśmiechając i nie gasząc silnika, zaciągnął ręczny hamulec. Otworzył drzwi.

- I'd like only check...- zaczął Johan, ale nagle urwał.

Pierwsze, co poczuł, to brak tchu, dopiero potem ostry ból. Chwycił się odruchowo za pierś. W jego spojrzeniu odmalowało się najpierw zdumienie, a potem zgroza. Jego potężne ciało osunęło się bezwładnie na ziemię.

- Weź go do środka i posadź na przednim siedzeniu. Zwabimy resztę – beznamiętny głos dobiegł z tylnego siedzenia.

---

Droga w górę korytarza była nieco trudniejsza, ale pokonali ją w końcu. Zanim wyszli, Oskar wyjrzał ostrożnie. Wszystko wyglądało tak, jak to zostawili.

- Zamknij komnatę – polecił Majce – Przenocujemy tu wszyscy, a jutro ściągniemy resztę ludzi. Jeszcze tej nocy spróbuję się skontaktować z Juanem... - urwał nagle i sięgnął do kieszeni.

Telefon komórkowy Oskara ożył i zaczął wibrować. Po chwili jednak przestał.

- Sms? Przecież nie ma zasięgu – wymamrotał pod nosem – O kurwa!

- Co się dzieje? - mimo słabego światła Majka zauważyła, że Oskar blednie.

- Ktoś manipuluje ze sprzętem do zakłócania sygnału. Zamknij komnatę i się schowaj! - rzucił, a sam podszedł do drzwi. Pociągnął za klamkę, robiąc tylko wąską szparę. Zresztą, na tyle pozwoliły mu ciężkie beczki – Sam? – syknął – Sam!

Przez kilka chwil panowała cisza.

- Jestem, Mistrzu – usłyszał wreszcie. Wydało mu się, że głos chłopaka brzmi niepewnie.

- Wszystko w porządku? - Oskar nadał głosowi swobodny ton.

- W największym.

- Chodź do nas – cofnął się i odsunął jedną z beczek – Kiedy zmierzch?

- Za dwadzieścia minut.

- Przejdziesz? - Oskar przesunął drugą beczkę, robiąc samowi wąskie przejście.

Kiedy Sam znalazł się w środku, Oskar zamknął pospiesznie drzwi i przesunął beczkę na swoje miejsce.

- Gdzie lady Maryann? - chłopak rozejrzał się po piwnicy.

- Poszła uruchomić windę. Zjedziemy tamtędy – oświadczył Oskar – Podaj mi skrzynkę. Musimy zablokować klamkę.

- Zablokować? - w oczach Sama pojawiło się zdumienie. Oskar dojrzał w nich jednak coś jeszcze.

- Tak, musimy użyć innej drogi... - nagle Oskar wyrzucił przed siebie rękę i chwycił niczego nie podejrzewającego chłopaka za gardło.

- Mistrzu! - Sam złapał trzymającą go w żelaznym uścisku dłoń, próbując się uwolnić.

- Stój spokojnie – Oskar bez trudu wykręcił mu ręce na plecy, zmuszając do uklęknięcia.

- Majka! Obszukaj go – rzucił za siebie.

- Oszalałeś? - wybiegła zza rzędu skrzynek.

- Jeśli się mylę, to go przeproszę – głos Oskara brzmiał śmiertelnie poważnie – Obszukaj go!

- Mistrzu, błagam.... - Sam zaczął jęczeć, kiedy Majka drżącymi rękami opróżniała kieszenie jego kurtki – Mistrzuuuu...

- Sam, co zrobiłeś? Powiedz mi w tej chwili – Oskar ścisnął mocniej przeguby chłopaka, tak, że ten jęknął głośniej.

- Oskar! - do Majki dotarło wreszcie, że on się nie myli. Skupiła się na kieszeniach Sama.

Na podłodze wylądował służbowy telefon, opakowanie gumy do żucia, plastikowa okładka z dokumentami, a w niej kilka drobnych banknotów.

- Tylne kieszenie! - rzucił Oskar, zginając Sama w pół.

- O kurwa! - zza spodni, z wewnętrznej ukrytej kieszeni Majka wyłuskała płaski smartphone. Spróbowała go uruchomić.

- Hasło dostępu – warknął Oskar.

- Mistrzu, daruj! – łkał Sam – Moja siostra...

- Wystawiłeś nas? - przerwał mu brutalnie Oskar – Mów! - wolną ręką chwycił go za kark jak szczeniaka – Co się dzieje?

- Idą na górę – wyjęczał chłopak.

- A co z Johanem? Z chłopakami? – Majka poczuła w ustach znajomy słodkawy smak. Była bliska omdlenia.

- Obiecał, że ich tylko zwiąże...

- Ty kretynie! - wrzasnęła, szarpiąc go za ubranie – Ty głupi, łatwowierny...

- Ile mamy czasu? - Oskar był blady, jak ściana.

- Minuty...

- Swen? Ilu ludzi? - rzucił, gorączkowo próbując coś postanowić.

Nie czekając na odpowiedź, szarpnął Sama w górę i ruszył na tył piwnicy, wlokąc go ze sobą.

- Dokąd? - Majka nie mogła się ruszyć z miejsca, sparaliżowana przez strach.

- Podeprzyj drzwi, czym się da. A potem się schowaj, jak najdalej od nich. Szybko!

Zatoczyła się, jak pijana. Zbierała się powoli, ale strach w końcu zmalał na tyle, że dała radę. Najpierw upewniła się, że klamka nie da się nacisnąć, podparta kawałkiem deski, potem znalazła kawałek sznura i obwiązała blokadę. Spojrzała na swoje dzieło. Nie powstrzyma Swena, ale da im kilka minut. Spróbowała przesunąć jeszcze jedną beczkę, ale ta nawet nie drgnęła. Z oddali docierały do niej jęki Sama, potem coś, jakby głuche uderzenie o ziemię i zgrzyt zardzewiałego mechanizmu. Winda działała. Pobiegła w tamtą stronę. Ujrzała na drewnianej platformie bezwładne ciało.

- Czy on...? - głos uwiązł jej w krtani.

- Jest nieprzytomny, ale żyje.

- Co teraz? Oskar, co teraz? - panika odbierała jej zmysły.

Oskar uruchomił windę, posyłając ją razem z Samem gdzieś w dół. Zdołał wydobyć z chłopaka, że Swen nie był przygotowany na to wezwanie i miał przy sobie tylko garstkę ludzi. Był pewien, że hałas zwabi do niej przynajmniej jednego z nich. Mieliby wtedy większe szanse. Wsunął kawał metalowego pręta w mechanizm tak, by ten zablokował się, zanim platforma dotrze na sam dół, po czym, pociągnął Majkę do miejsca, gdzie odkryli tajemne wejście.

- Dlaczego on to zrobił? - załamała ręce.

- Swen obiecał mu pełny Dar.

- I on mu uwierzył?! - prawie krzyknęła.

- Kiedy się czegoś bardzo pragnie... - pokręcił głową z dezaprobatą - Otwórz komnatę. Nie zdążymy stąd wyjść. Swen może być już na dziedzińcu.

- Cooo?

- Rób, co mówię – jego głos złagodniał – Otwórz komnatę! - poprosił.

Majka, jak w transie wykonała polecenie. Kamienna płyta zaczęła się przesuwać, ukazując czarną czeluść.

- Kochanie, posłuchaj mnie – Oskar ujął jej twarz w dłonie – Zejdziemy razem do komnaty, ja i Swen...Ty masz tu zostać – przerwał, żeby się upewnić, że go usłucha – Podkradniesz się i wyjmiesz klucz, ale dopiero, kiedy zejdziemy niżej. Tak, żeby nie zdążył wyjść. Rozumiesz?

- A ty? Jak ty wyjdziesz? - w jej oczach pojawił się niepokój.

- O mnie się nie martw – spróbował przywołać na twarz uśmiech – Po prostu to zrób. Nie wiemy, kto tutaj wejdzie. Jeśli to będzie Swen, to muszę go zwabić na dół.

- Ale jeśli go zabijesz, to nie będziesz mógł... - nagle dotarło do niej, co naprawdę postanowił zrobić – Nie, Oskar, nie! - spróbowała się uwolnić od jego rąk – To pożegnanie, tak?

Oskar przytrzymał ją, wciąż zaglądając jej w oczy.

- Kochanie, tak trzeba. To tylko na wszelki wypadek – wyszeptał – Ale gdyby... Poradzisz sobie. Jesteś silna i mądra. Zgromadzenie cię potrzebuje...

- Potrzebują ciebie! - wpadła mu w słowo – Jesteś Mistrzem!

- Potrzebują bezpieczeństwa, a ja muszę im je zapewnić – obejrzał się przez ramię – Schowaj się.

- Nie. Proszę cię – wczepiła palce w jego włosy i przyciągnęła do siebie – Ja ciebie potrzebuję! Powiedziałeś, że składasz życie w moje ręce... że nasze Dary...

– Zrozum, nie możemy stąd wyjść cało oboje - Oskar przywarł ustami do jej ust. Majce wydało się, że czuje na policzkach łzy, ale nie była pewna, czyje. Chciwy język wziął jej usta w posiadanie tak gwałtownie, jakby od tego zależało ich życie. Zakręciło jej się w głowie. Po chwili jednak Oskar odsunął się i jeszcze raz spojrzał jej w oczy. W głębi duszy czuł ból nie do opisania - Masz przeżyć i... – głos uwiązł mu w gardle – Jeśli jesteś... - nie dokończył, widząc kątem oka jak klamka się porusza.

Popchnął Majkę w ciemny kąt, gdzie stały dwie omszałe beczki. Chwycił kawał drewna i stłukł najbliższe żarówki, pogrążając miejsce ukrycia Majki w jeszcze większym mroku. Usłyszał, że ktoś szarpie się z drzwiami i skoczył do otworu wykutego w skale. Hałas windy sprawił, że nie musiał się zachowywać cicho. Ostatni raz spojrzał w stronę, gdzie ukrył żonę i zniknął w czarnej czeluści.