Meteory. W blasku dnia. Epilog.

Zamek Ainay-le-Vieil. Wrzesień 2016

 

Jak co wieczór, Marcus sprawdził, gdzie jest Swen. Tym razem towarzyszyła mu Margaret. Od czasu, do czasu zaglądała do jego snów. Przypominała też łagodnie przywódcy nomadów, że przygarnięte dzieci jego siostry znajdują najlepsze pastwiska i to dzięki nim ich zwierzęta mają się dobrze. Robiła to z własnej inicjatywy, tak dla pewności, że obietnica dana jej synowi zostanie dotrzymana.

Dopiero potem mogli świętować pierwszą rocznicę swojej przysięgi małżeńskiej. Nie chcieli przyjęcia. Zaszyli się w odludnej okolicy, nad jednym z setek islandzkich ciepłych źródeł wulkanicznych. W otoczeniu dzikiej, niczym nieskażonej przyrody zapomnieli kim są i ile mają lat.

Nie musieli się nikogo obawiać.

Margaret otworzyła oczy prawie dokładnie w chwili, gdy uczynił to Marcus.

- I jak? - spytała.

- Znasz odpowiedź – westchnął, przygarniając ją do siebie – Jesteś najbardziej zmysłową kobietą, jaką w życiu widziałem. I pomyśleć, że na początku byłem pewien, że jesteś sztywna, dystyngowana i... chłodna – dodał po namyśle.

- Chłodna? - w oczach Margaret zdziwienie mieszało się z rozbawieniem – Chciałeś powiedzieć, oziębła.

- Nie... - zaprzeczył niezbyt pewnie – No, może trochę?

- Kiedy zmieniłeś zdanie?

- Kiedy spotkałem cię o świcie w parku. Wracałaś z mogił.

- Pamiętam. To było rok po śmierci Nicolasa – przymknęła oczy, jakby chciała przywołać zatarte wspomnienia – Nie powiedziałam do ciebie ani słowa!

- Ale twoje spojrzenie... – przytulił ją mocniej – Nie spodziewałaś się mnie i kiedy podniosłaś wzrok, ujrzałem w nim zaskoczenie i taki żar.

- Zaskoczyłeś mnie – zarumieniła się – Miałam nadzieję, że nie zauważysz – dodała ciszej.

- Żartujesz? Patrzyłaś na mnie jak na mężczyznę, a nie jak na sługę – głos mu się obniżył – I wtedy zakiełkowała we mnie nadzieja.

- Kocham cię – wyszeptała dziwnie miękko i tkliwie – Nie wiedziałam, nie zdawałam sobie sprawy, że już wtedy... Czekałeś prawie rok!

- Ale było warto, żeby teraz móc cię wziąć w ramiona... żono – odszukał jej usta i objął je swoimi, rozkoszując się ich miękkością i ciepłem.

Dopiero po dłuższej chwili uwolnił jej usta i spojrzał w oczy.

- Chciałbym cię o coś spytać – zaczął.

- Tak? - ośmieliła go uśmiechem.

- Masz pełen Dar, więc kiedyś, za wiele, wiele lat będziesz mogła obdarzyć jakieś dziecko... - zawahał się. W oczach Margaret pojawiło się zaciekawienie – Nie oczekuję odpowiedzi natychmiast, ani nie chciałbym cię w żaden sposób obligować, ale... - przełknął głośno ślinę – Czy mogłabyś rozważyć połączenie swego Daru z tą cząstką, którą ja mam w sobie? Skała pozwoliłaby nam przelać połączone Dary w jakieś wybrane przez nas dzieci... Oczywiście, kiedy będziemy już bardzo starzy, kiedy będziemy gotowi... - spuścił wzrok, nie mogąc wytrzymać jej intensywnego spojrzenia – Ten fragment skały u Juana wskazałby nam, czy już jesteśmy gotowi, by przelać Dar w nowe życie... - dodał ciszej.

- Marcus – głos jej się załamał. Nie była w stanie wyrazić, jak bardzo ją poruszył. Wtuliła się w jego pierś – Tak – wyszeptała przez ściśnięte gardło – Zgadzam się – połykała łzy.

Odetchnął z ulgą i otoczył ją ramionami. Drżała ledwie wyczuwalnie, ale wiedział, że to dobre, czyste emocje.

---

Majka przeciągnęła się leniwie. Przesunęła dłońmi po szyi i dekolcie, i objęła piersi. Wciąż jeszcze czuła na sobie dotyk Oskara, jego zapach. Jej szczupłe palce powędrowały w dół, do złączenia ud. Ugięła lekko kolana i rozsunęła je na boki. Obrzmiałe wargi sromowe zamknęły już gorące wnętrze, ale nie były w stanie powstrzymać fali wilgoci. Przyjemne zmęczenie rozlewało się po jej nagim ciele. Przewróciła się na bok i odchyliwszy głowę, przymknęła oczy. Kochali się długo, bez pośpiechu, aż do wyczerpania. Choć nie śnili, prawie poczuła, jak Oskar przelewa w nią energię, jak ją wypełnia... Na samą myśl, namiętność powróciła. Zacisnęła uda. Jej ciemnoczerwone, przypominające wisienki sutki stwardniały. Nakryła je dłońmi, próbując poskromić nieznośne mrowienie. Do jej uszu dotarł odgłos stąpających po parkiecie bosych stóp.

- Śpią, jak aniołki – ciepły ton głosu Oskara połaskotał ją przyjemnie.

- Mówiłam ci, że mamy jeszcze wiele lat spokoju – wymruczała – Póki nie zaczną śnić.

- Uwielbiam ich oglądać – roześmiał się, siadając na brzegu łóżka – Maks rozwalił się na całe łóżeczko, a Rosanna obejmuje poduszkę, zupełnie jak ty mnie.

- Twoja duma, co? - zakpiła, ale jej oczy pełne były blasku i miłości.

- Żaden Obdarowany nie zrobił dwójki za jednym zamachem – pochylił się nad Majką i zajrzał jej w oczy – Dałaś mi takie piękne dzieci.

Przekręciła się na plecy i wyciągnęła w górę ręce. Zanurzyła je we włosach Oskara.

- Wiesz, czasem, kiedy patrzę w te błękitne oczy Maksa, to wydaje mi się, że widzę w nich twojego dziadka – powiedziała cicho.

- To zrozumiałe, przecież ma jego Dar – Oskar położył dłoń na brzuchu Majki – Jesteś taka szczupła. Jak oni się tam zmieścili razem?

- Och, to nie był problem – zachichotała – Ja wciąż nie mogę uwierzyć, że stamtąd wyszli!

- Byłaś wspaniała! - w jego głosie zachwyt mieszał się ze wzruszeniem. Choć minęły prawie dwa lata od chwili, kiedy pierwszy raz ujrzał najpierw syna, a potem córkę, wciąż budziło to w nim silne emocje – Wiem, że bolało, ale potem byłaś taka promienna...

- Nie było tak źle. Już prawie zapomniałam – przyciągnęła jego głowę bliżej.

Nie potrzebował dodatkowej zachęty. Pełne, obrzmiałe od pocałunków usta wabiły go jak pyszny owoc. Objął je i pochłonął łapczywie, wydobywając z nich przeciągły jęk rozkoszy. Badał językiem wnętrze, jakby chciał się upewnić, że dobrze je poznał. Jego członek zareagował, przybierając gwałtownie na objętości. Powoli cofnął język i zaczął skubać zębami najpierw usta, a potem kąt żuchwy Majki.

- W sumie to dobrze – kontynuowała poprzednią myśl, z lekką chrypką w głosie – Bo zdaje się, że właśnie zrobiliśmy kolejne dziecko.

- Naprawdę? - Oskar poderwał głowę. W jego oczach dojrzała najpierw niedowierzanie, a potem radość.

- Tak mi się wydaje – przymknęła oczy – Ale zawsze możesz jeszcze poprawić – dodała niskim, seksownym głosem.

- Z przyjemnością! – nakrył ją swoim ciałem.

- Zastanawiam się, czy Monika już to zrobiła? - szepnęła nagle Majka.

- Jak to? - Oskar nie krył zaskoczenia – Jest chyba za młoda?

- Ma niepełny Dar, a we śnie... - zawiesiła głos – Mama mówiła mi, że ostatnio często bywa w zamku.

- Naprawdę? Nie zauważyłem...

- Bo najwyraźniej nie bywa u nas – roześmiała się.

- Spytaj Grega. W końcu jest szefem ochrony – Oskar pochylił się i zaczął muskać ustami jej szyję.

- Chyba jest ostatnią osobą, która by mi to zdradziła – zachichotała.

- Chcesz powiedzieć, że on...?

- Mhm. Już od dawna się koło niego kręciła, ale widocznie też uważał, że jest za młoda. Tyle, że za dwa tygodnie kończy osiemnaście lat, a więc dla nieobdarowanej części świata będzie pełnoletnia.

- Chcesz, żebym ja z nim pogadał?

- No nie! - chwyciła jego głowę i przyciągnęła do siebie – Zostawmy ich w spokoju. Poza tym, Konstancja jest niewiele od niej starsza, a przecież dałeś jej zgodę na ślub.

- A co miałem zrobić? Skoro była w stanie przekonać Anastazję i Timothy'ego, to nie ma takiej siły, która by ją powstrzymała – westchnął – Swoją drogą, to współczuję temu Juanowi. Żona z Darem siły i strategii.

- Chcącemu nie dzieje się krzywda – roześmiała się i pocałowała go w usta – Kochają się.

- Moja ty swatko – odwzajemnił pocałunek – Został ci jeszcze Jean.

- Swatko? - udała oburzenie – O ile dobrze pamiętam, to Johana i Clair ty wyswatałeś, używając... niech pomyślę, więzienia? - zakpiła.

- Czy pani ze mnie kpi, pani Lowrens? - Oskar chwycił Majkę za nadgarstki i przeniósł jej ręce za głowę – Chyba będę musiał wprowadzić w domu więcej dyscypliny. Rozmawiasz z Mistrzem! - warknął i przygniótł ją ostrożnie do materaca, unieruchamiając swoim ciałem.

- Rozmawiam z moim kochanym mężem, którego uwielbiam i zaraz mu to pokażę – wydyszała i objęła go nogami.

Nie chciał się dłużej droczyć. Jej ciało przyciągało go jak magnes, wabiło miękkością i ciepłem. Kochał tę nieznośną, upartą istotę ponad życie, ponad wszystko! No, może jego miłość do dzieci mogła się z tym równać. W tej jednak chwili myślał tylko o Majce.

 KONIEC

PS

Wszystkim, którzy czytali i komentowali bardzo, bardzo dziękuję!

Jeśli coś nie zostało wyjaśnione, a nadal Was nurtuje, piszcie w komentarzach. Odpowiem na wszystkie pytania. 

Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam, 

Roksana.